Skruszony kamień

Byli razem, kiedy nagle róża rzuciła głazem

Zostawiła go rozkruszonego bez przyszłości zarazem

Ona chciała inne okazy, powtarzała wiele razy

Pomimo miłości prześladowały ją ciemne obrazy

Wolała to przemilczeć jak podlewana pięknieć 

Głaz ofiarował jej serce, że chce dla niej istnieć

Trzymali się w więzi prostej cierpiąc jednocześnie

Ale rozumieli się, kochali mocno jednogłośnie

Dla niej nagle straciły smak romantyczne wyprawy

On został sam pośród cierpień-skończyły się zabawy

Został smutek z tamtych dni i żal do siebie samego

Że nikt już nie czeka, że sam na sam jest z ego

Ono chce miłości i wrażeń i szuka nocami miejsca

Ale zepsute żalem serce już nie umie szukać serca