Uczucie

Chciałbym się z Tobą kochać namiętnie bez opamiętania

Całować każdy fragment twego ciała wedle uznania

Wtulać się, mocno żebyś doskonale wiedziała

Że Cię nie opuszczę dopóki będziesz mnie kochała

Kiedy chwila nasze serca w oddzielność zakończy

Myślami będę przy Tobie, dopóki los nas znów nie połączy

Miłość do Ciebie polega na tym, iż pojawię się w potrzebie

W moich oczach jesteś rajem, który przenikł ziemie

Daj mi nóż, rozetnę ciało i wyryję na sercu nasze inicjały

Takiego ogromu uczuć niebiosa jeszcze nie znały

Chcę żebyś wiedziała, że ten żywioł pożera mnie od środka

Ogień pochłania organy, nie ugasi tego vodka

Choć nie próbowałem to nie zamierzam pić

Tak nie rozwiązuje się problemów, by normalnie żyć

Są uczucia, dla których warto cierpieć do końca

Bo może już nigdy nie wyjdziemy z ciemności do słońca

A za rogiem czekają na nas te ostatnie nadzieje

Chcę je dotknąć zanim ulecą jak pióra, które wiatr rozwieje

Rozpacz

Pozbawili mnie marzeń

Roztrwonili nadzieje

Bym bardziej przeżywał przegraną

Gdzie się kończy obowiązek

A zaczyna normalność?

Bym mógł zacząć żyć według ambicji

Bo stworzyli system

Pełen jaskiń i dokumentów

W którym nie pasuję

Do żadnych założeń

Tylko do swej ciszy

Gdzie serce bije

Dla pewnych istot

Które jeszcze żyją

Wewnętrzna walka

Czuję mdłości powracając wciąż myślami

Nie umiem ich zatrzymać, uderzają piorunami

Powracając do przeszłości, chciałbym to naprawić

Czuję gorycz przez to że tak łatwo przyszło Ci mnie zdradzić

Jakie to jest smutne, że odeszłaś w innego ramiona

Moja dusza cierpi wciąż, a zakrwawione serce kona

Ból rozrywa mnie od środka, zaufałem Ci naprawdę

Chciałem z Tobą iść przez życie, a nie przeżywać zdradę!

Mogliśmy trzymać się za ręce, rozmawiać o świecie

Szeptać sobie do uszu jak jest pięknie w tym duecie

Nie potrafię wciąż zapomnieć, mam zero motywacji

Żyję sam, budując dom z liter w cichej izolacji

Jestem zbyt wrażliwy i zamknięty w sobie

Samotność mnie pożera w depresji chorobie

Nie mam nic, Ty byłaś moim prawdziwym domem

Zostałem wyrzucony z serca innej miłości ogromem 

Która spłynęła na Ciebie jak wytrysk prosto w komory

Krew zaczęła szybciej nam się tłoczyć bez pokory

Twoja że się zakochałaś, a moja że podniosłaś mi ciśnienie

Czekam moja droga na śmierć dziś lub na wybawienie

Potrzeba odwagi, by żyć tak, uwierz w moje słowa

Człowiek podobno tym mniejszy im wyżej podniesiona głowa

Moja się podnosi równomiernie do odwagi

Której mi brakuje, mózg tworzy w neuronach skargi

Że ja tego nie dokonam czy nie potrafię, myśli się powtarzają

Chciałbym być cyborgiem, na którym wszyscy polegają 

Z życia

Straciłem sens, a gdy go nie ma to nie ma o czym pisać

Cieszę się, że żyję, choć czasem wolałbym już nie oddychać

Wciąż się we mnie płomień tli i serce bije i mózg pracuje jeszcze

Lecz nie mam już nadziei, płomień gaśnie przez zdarzeń deszcze

A gdy nadzieja umarła, to co zostało mi po wszystkim tutaj?

Takiego nikt mnie nie widział, lepiej mnie nie ruszaj

Pomiatany przez przeznaczenie, wszystko straciło znaczenie

Jej już nie ma, była skarbem, dla każdego istne marzenie

Leżę i leżę i czekam chyba aż ten płomień zgaśnie zupełnie

Śmierć przyjdzie i zabierze mnie i skończę tam! Na samym dnie

Rodzice mnie nienawidzą bo nie wypełniam obowiązków

Kobiety mnie nienawidzą bo nie nadaję się do związków

Ja siebie nienawidzę, bo nie ma we mnie życia wcale

I zazdroszczę gdy na wolności mają co chcą wandale

Nienawidzę tego, że nie umiem swoich emocji wyrażać

Nie umiem mówić, tylko ludzi do siebie co dzień zrażać

Ten świat jest dla mnie zbyt brutalny, doprowadza do nędzy

Nie ma w nim łagodności tylko pościg do pieniędzy

Ciągłe nerwy, nie nadążam wcale za teraźniejszością

Chciałbym zapomnieć, jednocząc się z kimś miłością

Nienawidzą mnie ludzie za mój charakter beznadziejny.

Póki nie zacząłem brać leków na mój nastrój chwiejny

Było wszystko dobrze, panowałem nad sobą i otoczeniem

Dziś odnoszę się do ludzkości z wolności pragnieniem

Jestem tym odurzony, otumaniony na zawsze przez głupotę

Za którą moi rodzice muszą płacić na te leki pieniędzy kwotę

Gubię się w najprostszych sprawach, nic mnie nie cieszy

Gdyby można było endorfiny wstrzykiwać byłbym pierwszy

Jak mam z kimś wytrzymać skoro nie wytrzymuję ze sobą?

Boję się zbliżenia, bo nie jestem interesującą osobą

Natura żyje, ale z nią nie euforyzuje się ma dusza

Psychika rozpuściła się, by przybrać formę i się rozkrusza

I tak w kółko, nie umiem trwale powstać, z taką lekkością

Stykając się miłością do siebie z doskonałą naturalnością

Poruszam się odrętwiały, czując strach zamiast odwagi

Wszystko prysło, Nie czuję już życia - jego esencji i magii

Lepiej nie wiedzieć

Kocham Ciebie najbardziej, nie mogę pogodzić się z przeszłością

Odeszłaś i zatracam się ku nędzy ze swoją samotnością

Miałaś być przy mnie wyławiając wszystkie koszmary nocy

Dlaczego wciąż żałuję? Potrzebuję wytchnienia, pomocy

Nie chciałaś mnie martwić, jednak żyję teraz tylko zmartwieniami

Byliśmy przykładną parą, prawdziwymi kochankami

Myślę wspomnieniami, przeglądam stare zdjęcia, nie potrafię żyć

Oddać się wolności, tak by po ziemi stąpać, być

Nie widziałaś możliwości, aby nie znajdować się w pobliżu

Teraz całymi dniami zapadam się w sobie chodząc w negliżu

Nie mogę tego znieść, że kto inny teraz Cię całuje

Z ust tylko lecą ,,kurwy", wszystko teraz mnie dołuje, rujnuje

Nie tak miało wyglądać nasze życie, jestem przekonany

A jednak wystarczył jeden moment by zmienić miłość w rany

Gdybyś wiedziała co u mnie to komory serca by ci pękły

Oczy dotąd radośnie świecące nagle, by zgasły, by się zlękły 

Podobno nic do mnie nie czujesz, a ja Cię kocham całym sercem

Jesteś gwiazdką, która mnie hipnotyzuje każdym bodźcem

Wkurzyłem się, ale wiedz, że dla mnie jesteś nadal tą Jedyną

Nienawidzę świata, nienawidzę siebie - powtarzam ze smutną miną

Za to wszystko co się zdarzyło, że to co kochałem odeszło

Tęsknota jest wieczna, jeżeli chodzi o kontakt to mi nie przeszło

Chcę dalej Cię poznawać, odkrywać to co tajemnicze

Tyle pięknych chwil minęło, na palcach ich nie zliczę

Kruszą się z oczu unerwienia, tracę ostrość kolorów

Patrząc pojawia się ciemność na przeciw sensorów

I pochłania od środka cały obraz jaki widzę na przeciwko

Przestałem widzieć, wszystko w okół zaczęło pędzić za szybko

Chyba umarłem... straciłem nadzieję, straciłem marzenia

Wszystko przepadło, została pustka pełna żalu i cierpienia

Jakoś inaczej

Wyłączyłem się, może umarłem, nie wiem

Jedynie to wegetuję, zajęty ciągłym snem

Gdzie się podziało życie? Nie mam pojęcia

Jedyne co mnie cieszy dziś to stare zdjęcia

Przeciągam się, tak dni mijają, jestem beznadziejny

Przeraża mnie odbicie w lustrze i krok chwiejny

Wyglądam jak trup, którego wielkie jest cierpienie

Wrak, którego psychika to piekło a ciało więzienie

Śmierć

Śmierć mnie woła roztańczona w płaszczu ukryta

Nie mam sił by żyć, rozłamuje się psychika zryta

Dostęp do lodówki został dziś ograniczony

Nie mam co jeść, jestem już na zawsze skończony

Ma żmije pod swoimi grubymi warstwami ubrania

Jest przysłana z zaświatów do mego życia ukarania

Siedzi na czarnym koniu, co ma stalowe kopyta

Adamie gdzie się podziewasz? - w zadumie pyta

I nagle ją olśniewa, że jestem we śnie zamknięty

Moja dusza łka, nie zdają się na nic przekręty

W cztery oczy z prawdą, że jestem niczym

Patrzę się lękliwie na śmierć o wzroku wilczym

Moje źrenice stają się wybielałe razem z tęczówkami

Nie widzę świata poza ciągnącymi się problemami

Nędzarz

Ja to nędzarz, skończę pewnie pod śmietnikiem
Chciałbym iść do pracy, choć nie jestem robotnikiem
Splunięcia niewarty, chciałbym maltretować wierszami
Zapomnieć w ekstazie, że żyję tylko problemami
Życie nie było piękne, było jedynie koszmarem
Miałem przy sobie kilka osób, co było dla mnie darem
Jestem sam, nie mam komu pisać tych wierszy
Jeżeli możesz spraw, by mój dzień stał się piękniejszy

Sam

Wciąż kogoś brakuje

Źle się z tym czuję

Drażni mnie obojętność

I zdarzeń zmienność

Wszystko niekorzystne

Oczy bywają zawistne

Tych osób które widzę

Ja się tego brzydzę

Zabija załamanie

Przez ich zdanie

Różne przekonania

Nie dające rozwiązania

Bo ja wciąż w cierpieniu

Jakby omdleniu

Nie mogę się podnieść

I wszystkiego znieść

Jestem z tym samemu

Od problemu do problemu

Moment

Godziny ulatują z naszego istnienia
Zegar tylko odlicza kiedy Natura zamknie twe marzenia
Na planecie życia liczę tu na siebie
Że wyrośnie ze mnie kwiat majstersztyk zapuści w fachu korzenie
Zamknięte w nieobecności klucze naszych spełnień
Upadły w otchłanie, by tam dojść potrzeba cierpień
Żarówki mojej jaźni się ciągle wypalają
Czasami pęka coś, a one się skraplają
Lecą po policzkach , oczy tracą blask jak rozbite znicze
Idą w śmietnik jak śmieci których nie policzę
Rozum chce uciec dusi się w trudzie zagubiony
Bo w takim niewyraźnym ciele został urodzony
Każdy jego krzyk jest zamknięty w psychiki odmęty
Czekam na to aż ktoś mnie uwolni bo jestem przeklęty

Niezauważony

Powykrzywiane gałęzie otaczają mnie w lesie
Duch ze mnie się wymyka, narodzony w Hadesie
Anioły chcą zatańczyć wokół rozpalonego ogniska
Ale siedzą tam Ci ludzie, którzy piją dużo piwska
Na szczycie ludzkich marzeń latają gawrony
Od krwi umazane, każdy z nich już najedzony
Nie ma nadziei, liczą się zbytnio nakazy i pieniądze
Pośpiech wywołują niezdrowo ludzkie żądze
Kamienie rozrzucone wokół całej przestrzeni
Wszyscy po nasze włosy przez Boga odmierzeni
Blask pada na ziemie przez tańczące liście rozgałęzień
Idzie spać tak jak kończy się lato i zaczyna jesień
Ludzie tam bawią się doskonale pośród półmroku
Skaczą płomienie tańcząc z patykami z boku do boku
Nade mną ciemne chmury, jestem cieniem ich pokryty
Cały smutek we mnie się budzi, przeszłością przeszyty
To ja ten mały chłopiec, wziął do lasu poduszkę
By wypłakać się na trawie i powielić pustkę
Nade mną chmury, już pada deszcz siarczysty
A towarzystwo się dobrze bawi, każdy z nich czysty
Ogień ich się dalej pali, choć marzenia trawią gawrony
Leżę zmoknięty pod drzewem, zostałem niezauważony 

Trzeba mieć siłę, by walczyć i wygrywać

By nie żałować czasu i tego życia poużywać

Choć czasem jest tragicznie, rzuci Cię dziewczyna

Tego bólu i samotności nigdy się nie zapomina

Kiedy szuka nowych wrażeń wtedy to się zaczyna

Ona Nie żałuje, o twoim uczuciu tak nagle zapomina

I nie będzie żałować kiedy Cię zostawi

Choć pozory pozostawi, bo to lepiej się trawi

Trzeba codziennie doskonalić się w swym fachu

Że kiedy dojdzie do sprawdzianu by nie odczuć strachu

Nagle staje się to normą, tlenem na życie

Zaczynasz to kochać, nawet gdy się stanie rozbicie

Trzeba mieć siłę, by walczyć i wygrywać

Stawić czoła problemom by je rozwiązywać

Choć czasem coś Cię przerasta i nie dajesz rady

Masz obawy i umierasz, człowieku bez przesady!

Odpuść wtedy ja tak radzę, nie wiem co na to ktoś inny

Ale może nie jesteś stworzony by być taki doskonały i pilny

Nadrobisz to czymś innym co umiesz robić

I nie ma co się nad czyimiś oczekiwaniami głowić

Dwa Tracki, które nagrałem

. . .

Serce boli, to już kolejna sobota, gdy Ciebie brakuje
Jak mam żyć- pytam siebie i źle się z tym czuję
W weekend zaczyna się piekło myśli, bezkresne burze
Patrzę się tępo jak więdną dla Ciebie kupione… róże
Dzień jest mi nieznany, widzę go pesymistycznie
Myśli powodują, że nie przyjdą czyny błyskawicznie

Dziękuję!

Nawet nie zdajesz sobie sprawy jaką przyjemność mi zrobiłaś

Dziękuję że dzięki Tobie wyszedłem z domu, że się ze mną umówiłaś

Dałaś mi motywacje do tego, by ożyć, powstać, się narodzić

A nie z odmętami swojego cierpienia i samotności się dusić i godzić

Może Bóg jednak istnieje? Czy to kwestia przeznaczenia

Że serce chce znów żyć, dusza się uśmiecha, kwitną me marzenia

Żagle rozsądku popchnęły mnie do Ciebie ,tego miejsca

Choćby z cichej wdzięczności wyrywają się odłamki mego serca

Ożył ogień jakby z rozpaczy do nieba uniósł swe płomyki

Powstałe z niego echa są jak z martwego świata żywe krzyki 

Wołanie o pomoc, choć nie można naprawić tego co zepsute

Łańcuchy depresji, ktôrą codziennie żyję zostały właśnie rozkute 

Chcę pooglądać Twoje oczy, poczuć Twój uśmiech na sobie

Który lśni blaskiem z siebie, a nie odbity jest jak na ozdobie 

I pomilczymy tak przez chwile, niech otoczą nas ciszy odmęty

Spojrzą ze śmiechem anioły, bo dojrzysz, że jestem przeklęty!

Może trafię na Ciebie...

Bardzo mi się podobasz, chciałbym się z Tobą spotkać
Żeby Cię poznać i swój lęk przed ludźmi pokonać
By poczuć Twój zapach i Twoje oczy pooglądać w milczeniu
Nadać sens prawdzie utkanej w naszym przeznaczeniu
Chciałbym Cię spotkać na ulicy, odnaleźć nić porozumienia
Magię jaka siedzi w naszych głowach i dąży do wyzwolenia
Chodzi o dusze, które wciąż wędrują swoją świadomością
By wreszcie trafić na bratnią i zakochać się z wzajemnością
Czy Ty nią jesteś? Czy dalej mam szukać tej wyjątkowej
Która odda swe serce dla miłości pięknej, nowej
Miałem z kim się synchronizować duchowo energią
Ale magia prysła i spotkałem się sam ze swą tragedią
Czy okażesz się być Tą jedyną, co mnie pokocha
Rozweseli i będzie ze mną do końca, nie strzeli focha?
Da poczucie, że życie ma sens, że mogę dla kogoś żyć
Bo samemu nie potrafię, nie umiem swego życia ułożyć
Jeżeli to nie Ciebie szukałem to przykro mi całkowicie
Kiedyś miałem fajną dziewczynę i zerwała, cóż takie życie
Nie mam pojęcia czy na taką kiedykolwiek jeszcze trafię
Jak widać bez swojej połówki żyć jakoś potrafię…

Depresja

Cały czas siedzi we mnie coś takiego że muszę to wyrzucać jak kamienie

Ta presja, że trzeba powoduje że moje wnętrze to pesymizmu więzienie
Myślę, że oszaleję, przyśnij mi się, bo chcę Cię jeszcze raz przytulić
Poczuć to ciepło, a nie w zimnie i bólu się na łóżku kulić
Rodzice cały czas wywierają presje, nie umiem temu sprostać
Chcę odetchnąć z kimś kto mnie zrozumie, chcę się wydostać
Żyję w ciemnościach, nie rozumiem światła, bo go nie widzę
Gdy patrzę na świat, na siebie, tylko Ciebie się nie brzydzę
Bo moje serce należy do Ciebie, i bije w smutku i goryczy
Moje wnętrze krwawi, dusi się tą krwią i ryczy uwięzione jakby na smyczy
Nie mam się przed kim otworzyć, życie nie jest usłane różami
Jestem sam, zupełnie sam ze swoimi zmartwieniami niczym w sercu igłami

Moje wykrzywione smutkiem oczy
To ocean bólu duszy zmartwionej
Serce to otchłań krwi zaziębionej
Która z żalem do kogoś się toczy

Nie radzę sobie z najprostszymi czynnościami życiowymi
Jestem wyrzutkiem, odludkiem, kimś nieporadnym między zdrowymi
Problem zaczyna się od rana gdy mam zrobić sobie śniadanie
To jest już dla mnie niestety bardzo ciężkie zadanie
Wszyscy mówią, że jestem nygusem, że nic mi się nie chce
To jest choroba, chciałbym robić wszystko kiedy zechce
Nie umiem niestety, tylko z oporem siedzę zamknięty w sobie
Nie wiem co to za choroba, chciałbym już znaleźć się w grobie
Z trudem sam ze sobą wytrzymuje, źle się ze sobą czuje
Nikt mnie nie rozumie, tylko każdy jeszcze bardziej dołuje
Spałbym całymi dniami, byle uciec od tej rzeczywistości
A najbardziej, najbardziej bym chciał zatracić się w miłości

Moje wykrzywione smutkiem oczy
To ocean bólu duszy zmartwionej
Serce to otchłań krwi zaziębionej

Która z żalem do kogoś się toczy

Czysta depresja obszyta lękami, na którą nikły wpływ mam
Nie zależy mi na życiu, nieważne czy je wygram czy przegram
Dryfuję po morzu rozpaczy, rozwiewam żagle skupienia
Z tego da się wyjść myślę, nie będę cierpiał do końca swego istnienia
Cierpliwie wpatruję się w siebie i czekam na zbawienie
Coś mnie wyciągnie z dołu, liczę na to że skończy się cierpienie
Dotykam dna codziennie i tam wymyślam co chcę robić
Do niczego się nie nadaję, chcę tylko sensu się dorobić
I zmuszam się do czynności, one napędzają mnie do życia
Wolę sport niż kupować specjalnie alkohol do wypicia
Czas zajmują gry komputerowe, zatracam swoje życie
Zanim umrę chciałbym choć raz znaleźć się na szczycie
Poczuć, że jestem w centrum uwagi, bo nie pamiętam kiedy byłem
Zawsze tylko wędrowałem myślami i o czymś śniłem

Samotność

Nie mam w co wierzyć, nie mam kogo kochać, nie jestem szczęśliwy

Nie mam dla kogo żyć, nie mam oparcia, a los nie jest życzliwy

Ludzie żyją tak jakoś normalnie a mi w tym życiu nie jest wcale wygodnie

Nie mam nikogo z kim mógłbym pogadać w cztery oczy swobodnie

Chciałbym z kimś poprzebywać, ale czy jest to dzisiaj możliwe?

Patrzą na ten świat z niedowierzaniem i smutkiem moje oczy lękliwe

Jestem zagubiony, nie ogarniam świata, nie wiem co się dzieje

Z dnia na dzień źle, nie ma ulgi w cierpieniu, ciało niszczeje

Całymi dniami bym spał, nic nie robił, tylko egzystował jak pies

Przez cały czas czuję w sobie straszny niepokój i stres

Jest skrajnie źle, życie niszczy mnie od środka, od wewnątrz głowy

Widzę wciąż szarość, choć chciałbym by świat był jak sen kolorowy

By iść do przodu w sposób prosty i bezproblemowy

Wszystko by się układało, gdybym nie stracił drugiej połowy...

Moje serce...

To wszystko stało się tak nagle

Los urwał memu statku żagle 

Chyba nic nie jest jak być powinno

Czuję ciągłą rozpacz i zimno 

Moje serce nie oddycha, nie oddycha, umiera!

Zapada się w sobie i słychać krwi echa, ból je pożera 

Moje serce przestaje oddychać, wciąż bije dla tej wyjątkowej

Nie potrafi sobie znaleźć sympatii równie pięknej - nowej 

Jestem bezsilny i patrzę na tę agonię pustymi oczami

Byłaś tą jedyną co się do mnie uśmiechała między milionami

Łzy cisną mi się do oczu, było tak pięknie kiedy sobie przypominam

Powinienem to wszystko przekląć, ale tego nie przeklinam

Nie potrafię Cię nie kochać, nie potrafię Ci nie wybaczyć

Zawaliło się moje życie nie potrafię się wydostać i z tym walczyć 

To się stało tak nagle, nie ma kto mnie naprawić

Jedyne co mi pozostało to cierpieć lub się zabić 

Nie chcę żyć bez Ciebie, zbyt Ciebie pokochałem

Nigdy nie myślałem, że tak będzie, się nie zastanawiałem

Rozbudzałaś we mnie emocje, których nie sposób powstrzymać

Czuję jakby głód, coś straciłem, można się załamywać

I tak się dzieje, ciągła depresja nie daje usnąć w nocy

A gdy zamknę oczy to śnię o Tobie i wołam: Pomocy! 

Codziennie tęsknię, myślę o Tobie od rana do wieczora

Coś się zmieniło? Tylko nie ma Ciebie, została wobec losu pokora

Zła diagnoza

Mamo wracaj do zdrowia, dotknęła Cię choroba straszliwa

I nie pomoże tu buzia doktora uśmiechnięta i życzliwa

Jesteś jedną nogą w grobie, bo masz raka złośliwego w sobie!

I gdy Cię nie będzie już to chyba zamkniemy się w chorobie 

Gdy przeżyjesz to co się wydarzy, wycięcie tego cholerstwa

Będziesz na chemii żyła jeszcze do końca swego jestestwa

Może Twe życie potrwa dwa lata, modlę się za Ciebie

Zostaną popioły lub włożą Cię do trumny i zakopią w glebie 

Pojechałaś do Poznania na dodatkowe rozpoznanie

Okazało się, że w wiosce Kalisz źle odczytali badanie

Na szczęście masz już uśmiech na twarzy i jesteś zdrowa

Niechaj Cię nie dotknie żadna zła diagnoza nowa!

Twoja zabawka

Twoja zepsuta stara zabawka nadal Cię kocha

Chociaż powiedziałaś jej w głębi swego serca wynocha!

Uważała Cię za wyjątkową, z którą być na zawsze chciała

Była z Tobą szczera, lecz Tyś inną zabawkę wolała

I nie wiem czy tak naprawdę szczerze ją kochałaś

Jeżeli w pewnym momencie okazało się, że jej nie chciałaś

Może zabawka też miała swoje okresy wątpliwości

I zrywała na jakiś czas, jednak była szczera w miłości

Zostawiłaś ją samą na pastwę losu, który nie wybacza

Zabawka się stacza i stacza, stacza, stacza i stacza

Bleeh...

Po ostatnim czasie straciłem wiarę we wszystko

Tak ciężko o cokolwiek, choć jest to tak blisko

Znajdę dziewczynę - mówiłem, byłem pewny siebie

 Teraz została po tym niepewność i cierpienie

 Samotność mnie przytłacza, nie daje odetchnąć

 Najlepiej by było przestać oddychać i zdechnąć

Jestem zmęczony, powiedzcie jak to opanować

Chciałbym siły do działania dobrze zastosować

By poczuć pełną satysfakcję, że o to właśnie chodzi

Zostaję sam, straciłem wszystko, nic mi nie wychodzi

Znowu czuję się odrealniony i nastały wszystkie lęki

Nie jestem zdolny do działania tylko pełen męki

Nadzieja

Wstajemy pełni wartości gdy mamy w kimś oparcie

Następuje zrozumienie, a nie rozdarcie

Chociaż to nie jest doskonałe ,to nietoksyczne

Nie działa na nerwy na stany psychiczne

Chce się żyć kiedy nie brakuje sensu niczym tlenu

A śmiech wypłukuje każdą pozostałość problemu

Sytuacji przeszłości, chce się żyć w pełni radości

Kiedy człowiek zważa na drugiego w symfonii miłości

Okażmy sobie serce, nie bądźmy takimi egoistami!

Wczujmy się w człowieka bo z większymi może być problemami

Nie doceniamy tego co mamy, a dany nam jest świat cały

Człowieku zobacz ile okazji, choć jesteś taki mały

Nie chcę myśleć o tym co będzie, skupiam się na teraźniejszości

Cele zamieniam w działanie, ryzykuję wedle swych możliwości

Stawiam kroki, choć nie idzie mi to doskonale wcale

Wierzę w swe możliwości, tworzę chaos by poskładać z niego korale

Chcę znaleźć się w jakimś porządku, stworzyć dla siebie miejsce

Niczym gniazdo budują ptaki, wkładam w to dusze i serce

Nie jest pięknie, bije się umysł z nieposłusznym ciałem 

Ciało się poddaje, a jego umysł mówi: jeszcze nie wygrałem 

Chociaż już nadszedł moment, że nie dałem rady

Teraz powstałem z popiołu, kontempluje wady

Wiem, że nie jestem kimś istotnym na arenie zdarzeń

Jednak dążę póki żyję, do jakichkolwiek wrażeń i marzeń

Bo nie czuję życia, nie jestem do tego stworzony

By chodzić na imprezy i od pet być upierdolony

Jestem typem romantyka, który samotnie przemierza okolice

Jeżeli nie zniechęciłeś się do mnie jeszcze wyjdź ze mną na ulice

Pogadamy nie przy piwie a soku, bo wole coś owocowego

Kupimy czekoladę, lepiej pełnym energii być dla życia zdrowego 

Na takich lecą zajebiste dziewczyny, no gdyby tak było

Nikt by nie pił alkoholu i by lepiej nam się żyło

To nie ja

Chciałbym by ktoś złapał mnie za rękę

Poprowadził przez piekielną mękę

 Do krainy gdzie marzenia się spełniają

Wśród szeptów jak ludzie źle o mnie gadają

Bo dzisiaj jestem sam ze sobą jedynie

Chcę uciec, zapomnieć się w dopaminie

Przede mną balkon, i by zapomnieli wszyscy

Zajęci sobą, mają mnie dość moi bliscy

Podobno wyglądam z daleka jak nieszczęście 

Jak ludzie którzy biorą dopalacze na mieście

Mam te wypukłe kości policzkowe

Jestem nieogarnięty i myśli mam niezdrowe

Nie radzę sobie z życiem tak jak normalni ludzie

Przeżywam wszystko skrajnie żyjąc w trudzie

W świecie...

W świecie miłości odzywa się do nas przyroda

Wyostrza się roślinność i ładnieje pogoda

Pędźmy przez ten szlak, który wyznaczamy

Miłujmy się zanim znów upadniemy i skonamy

Bo bez ludzi nie wyobrażam sobie szczęścia

To droga do innego świata, już otwarte wejścia

Moc miłości magiczna w naszych głowach

Która jest inna, niewyrażalna w prostych słowach

W tym pełnym bogactwa świecie, z którym połączeni

Pełni uczuć jesteśmy nowych przeżyć spragnieni

Zielenią mieni się tło, zielenią szarość przykryta

Słońce świeci nad nami, a radość rozkwita!

umieram....

Umieram, potrzebuję pomocy, by ktoś mnie pobudził

Wskazał drogę, a nie cały zapał mój studził

Umieram, bo nie widzę sensu dalszego życia

Boję się wszystkiego, jak patrzą na mnie z ukrycia

Umieram, bo moja dusza nie ma się z kim zjednoczyć

Mój los się toczy z oporem, nie ma się jak potoczyć

Umieram, bo nie potrafię zaakceptować siebie

Miało być pięknie, a zostało po tym cierpienie

Gdy mój związek rozpadł się, ona się zakochała

Ja chciałem ją, ale ona innego wtedy już chciała

Czekam aż ktoś złapie mnie za rękę i poprowadzi

Niechaj spełni się cud, bo każdy dziś mną gardzi

Umieram, niech ktoś mnie chociaż wysłucha

Zanim przepadnę na zawsze, zabierze mnie kostucha
Jednak umieram, bo nie mam już nic do powiedzenia
Serce jest pełne ran, nie szlifuje się go jak kamienia
Nie ma we mnie szczęścia, znikło rozpryśnięte
Uleciało gdzieś, poza moje oczy smutne, przeklęte
Serce obojętne nie czuje nawet już, że to jest życie
I widzę tylko jebany smutek, gdy patrzę się w odbicie