Jedyne, co dobrze wychodzi

Znalazłem się w towarzystwie do którego się nie przypasowałem

To jest moje przekleństwo - choć wiele razy próbowałem

Porozumieć się z ludźmi wychodziło to na marne

Jedyne co dobrze wychodzi, co u mnie jest normalne

To załatwianie spraw, współpraca przy określonym celu

Niechaj to będzie bóstwo, które pochłonie wielu

By zabłysło dla świata jako wybitne dzieło

Trzeba tylko zadbać, by w dobrym kierunku się rozwinęło

Powinienem się wyspać, by zregenerować umysł

Chciałbym promieniować blaskiem orzeźwiając każdy zmysł

Oto żywy ja, który obrał właściwy kierunek

Choć musi być spełniony do tego jeden warunek

By być natchniętym potrzebuję się wyciszyć w samotności

Ci ludzie, z którymi idzie mi żyć są otumanieni przez możliwości

Dlatego odsuwam się od nich generując własne promienie

Bo człowiek nieraz jest pochodnią, a czasem to więzienie

A najczęściej jedno i drugie, bo nie wypada odchodzić

Albo żadne z tych, jedynie to tylko ciemnością poczynają zwodzić

Co ogłupia, powoduje zanik wartości siebie

A my przecież mamy swój dom - jesteśmy królami we własnym niebie

A że często jasność zanika i zostaje mrok to już nasza zależność

Dlatego dbajmy o generowanie światła, bo zostanie ciemność

A to już jest sprawa naszego temperamentu

Od tego jakiego rodzaju w naszej głowie używamy sprzętu

Ekstrawertycy generują siły z innymi rozmawiając

A Ci drudzy z dala od ludzi w siebie się wczuwając

W wyciszeniu odnajdując własne ja- wnętrze

I sercem kierują się wrażliwcy, wśród natury na wietrze

Zostawiają ślad, kiedy ekstrawertyzm chaos tworzy

I ten hałas jest wszędzie, a dzięki introwertykom materia się mnoży 

Są jeszcze ambiwertycy czyli po środku skrajności

Oni trochę tu i trochę tam wedle własnych możliwości 

W nocy w poszukiwaniu Edenu

Jest noc i myślę gdzie ludzie się dobrze bawią

Bo chcę jak oni, moje oczy patrzą i się ciekawią

Nie ma tu nikogo, Gazeta przeciera się przez uliczki

Podmuch wiatru rwie liście drzew i próbuje drzwiczki

Szukam, bo mam dosyć tej monotonii, którą widzę codziennie

Picie alkoholu, dyskusje, oglądanie telewizji i tak naprzemiennie

Mam ochotę pobiec gdzieś daleko, gdzie na końcu na mnie czeka

Kraina obfitująca w owoce, kraina miodu i mleka!

Chcę położyć się i zapomnieć na chwilę jak mnisi klasztorów 

Poczuć dreszcz jak w trakcie oglądania horrorów

Ale dreszcz zachwytu, bez smrodu papierosów i hałasu samochodów

Mam ochotę wkraść się gdzieś niedaleko do magicznych ogrodów

Poczuć moc jaka tkwi w tańcu radości życia na ziemi

Odnaleźć ten taniec w sobie jak po zażyciu pobudzającej chemii

Biegnę przed siebie, widzę wałęsających się gdzieniegdzie ludzi

Ale idą w tym mroku i żaden żar się w nich nie budzi

Lampy przy ulicy świecą się, ale poruszających się cieni mało

I ta garstka idzie w swojej szarości jakby nic się nie działo

Droga do kasy w monopolowym o tej godzinie oblężona

Inne sklepy są pozamykane, bo doba już jest zakończona

Szukam kolorów, chcę się bawić jak na Olimpie bogowie

By później wstawić zdjęcia na Facebooka niech każdy się dowie

Idę przed siebie po tym bezludziu, gdzie uliczki są opuszczone

I nagle zza rogu budynków, które były łańcuchem połączone

Wyłania się ratusz i na przeciwko niego dyskoteka

Przed nią rozstawione stoły, tu jakoś szybciej czas ucieka

Krzesła a na nich młodzież i brak wolnego miejsca

Dotarłem gdzieś , do tego miasta serca

Gdzie pod parasolkami, pod gołym niebem

Siedzą i piją mleko i miód i rozkoszują się świeżym chlebem 

Moje oblicze

Czyżbym przegrywał swe życie? Nie, ja tylko czuję jego ciężar

Moc zwycięstwa, miłości przepełniający mnie żar

Który ukierunkowuję jak umiem do ludzkich obliczy

Choć jestem cichy jak na cmentarzu gromady palących się zniczy 

I tylko ten płomyk we mnie się pali, który czasem gaśnie

A jak się rozpali to wszystko to wyrzuci jak w wulkanie i trzaśnie

Celemkroki

Na początku trzeba zrobić pierwszy krok w przód

Zanim zatraci nas samotność i rozwieje chłód

Otwierają się perspektywy, rozszerzają w neuronach

Rozkwitają jak ogień zapałek w serotoninie i słowach

Trzeba przyzwyczajać ten krok, aby stał się codziennością

A utrwali nas to w pewności siebie by stawiać go z koniecznością

Nie zbłądźmy i nie stawiajmy kroku, który nas zraża

Wprowadza uporczywy lęk i beznadzieją zaraża

Bo wpłynie to na psychikę i Wykiełkuje depresje

Sprowadzi niepewność, zaszczepi w nas agresje

Trzeba stawiać kroki budujące, które dają motywacje

Rozbudzają nadzieje, wiarę i miłość oraz zdrowe relacje

Stajemy się w tym wolni i możemy w tym pływać

Nie musimy rozmyślać nad tym jak coś zaczynać

Po prostu stawiamy krok, przechodzimy przez niepewność

To nas motywuje do dalszego, by skończyć konieczność

Ja to widzę tak, że nie mam ochoty z domu wychodzić

Bo czuję lęk i coś stać się może jak zacznę po schodach schodzić

Ale wychodzę i powoli zaczynam się w to zagłębiać 

W końcu chodzi o sukces a nie żeby w strachu pękać

Następny dzień jest lepszy w końcu nic się nie stało

Dnia poprzedniego, choć stać się niby coś miało

I biegnę, by poprawić nastrój, ożywić organizm zastygły

By nie kręciło się w głowie jakby popychanej przez igły

Otwiera się umysł po zrobieniu tego kroku odważnego

cele których się nie mogło wykonać dnia poprzedniego

Teraz z łatwością wykonuję, bez strachu że coś się stanie

Wszystko kwestia wprawy, skutek działania pozostanie