Obcy

Kruki okupują zwłoki wczorajszych tragedii, osób poległych niespodziewanie

W trawie leżą zgniłe szczątki, w których mnożą się larwy stanowiące śniadanie

Odór unoszący się z wyprutych flaków ciał przyciągać zaczął robale i muchy

Wystrzelają krwią oczy, zapadają się ich twarze, a na nich poczucie skruchy

Dalej rzeka, w korycie której z prądem poruszają się zmasakrowane ciała

I kobieta unosząca się na plecach z różą w ręce kobieta, która się zakochała

Trupio blada, ma zamknięte oczy, ubrana w czerwoną sukienkę, już nie żyje

Płyną zwłoki z krwawej wojny, w której obcy wciągają nas jak coś co się pije

Miksują w swoich długich trąbach i wpadamy do wielkiej plazmatycznej bańki

Piją naszą krew wysysając żyły dla witalności potrzebnej do codziennej walki

Wyrzucają kości, by nie zepsuć swoich mechanizmów, które funkcjonują w złości

Później wydzielają z gruczołów przy szponach płyny i mieszają je jak w miłości

Powstają z nich bańki, które się z czasem rozrastają jak dmuchane balony

Następnie pękają rozrzucając ich oślizgłe substancje na wszystkie strony

Z zygoty wychodzi nowe życie, którego celem jest doskonalić się i zabijać

Żyjąc w ciemnościach, pasożytując na ludzkości, by się skutecznie rozwijać

Do tych starszych ludzi stąpających po planecie i ich niewolników

Nie chcę mieć z tobą nic wspólnego ty obłudny pasożycie

I ty zawzięta i bezczelna świnio, która topisz się w korycie

Powstając z ciszy, by przyciągać  do siebie naiwne reakcje

Nie znacie moich mechanizmów, więc macie mylne racje

Kiedy odporny na wasze społeczności w owej cywilizacji

Jam nowym typem życia, reprezentantem kryształowej nacji

I w moim okręgu wy jesteście żałośni i nic nie osiągniecie

Nazwani zbiegiem tego czasu, w którym się znajdujecie

Istniejecie w waszym mechanizmie i więcej już nie będzie

Witaj w ograniczeniu, chaosu schemacie- umysłowej biedzie

Jesteś kim jesteś, więc wśród ludzi musisz się przyzwyczaić

Każda twoja myśl i słowo są ważne, nie próbuj się zmienić

Głupota rozprzestrzenia się na całą przestrzeń niczym epidemia

W mózgu harmonia miesza się z trucizną i powstaje chemia

Każdy człowiek ma coraz więcej od siebie do powiedzenia

Nie zważając na mądrość skoro dochodzi do zrozumienia

Idę przez piekło wczuwając się kolejno w nadchodzące oblicza

Wiem jak wszystko się kręci i dlaczego monotonii nie przekracza

Stare pokolenie się wywyższa w słowach przyspieszając tętna

Tworzą fale, w których jakość jest dla nas w gruncie obojętna

Bo my artyści u schyłku inteligencji mamy odmienny ciąg myśli

Wszystko dla nas tkwi w chaosie, każdy mechanizm w swojej roli

I tylko wystarczy rozpatrzyć układając to logicznie do woli

Wtedy powstaje ciąg w głowie nad którą złote iskry aureoli

A jednak zmuszając się do odbierania myśli głupiej społeczności

Spływa ze mnie szczęście ku wielkiej tępocie i beznadziejności

Gdy ludzkie mózgi nie dążą do wyzbycia się własnych ułomności

By powstała cicha i wszechwiedząca armia ludzi doskonałości!
 Po osiągnięciu tego co dla nas szczególne stworzylibyśmy wiece
I byśmy wykonywali swoje cele uruchamiając mózgi niczym piece!

Zmęczenie do rozpaczy...

                              Kruszy się dziś wena wszechstronnie na objętość głowy (Powodując ból!)

                         Dotyka duszy i ogranicza myśli wróżąc stan chorobowy (Umiera król!)

Świat stracił swój sens z perspektywy odzwierciedleń

Zaczynam trzymać się materii, gdy pali mnie czerwień

Rzeczywistość nieosiągalnością staje się nagle ważniejsza

Wstępuje marazm z konsekwencją iż każda myśl trudniejsza

Chciałbym móc odpocząć, by ustały myśli którymi się karmię

Zmęczenie nieustannie oblega, gdy odcisnęło swoje znamię

Słyszę niewyraźnie widząc otępiały w dezorganizacji

Gdzie myśli rozproszyły się wracając znowu do wakacji...

A kiedy świat zapłonie....

Chodź! Zatańczymy wśród płomyków, gdzie palą twory ognie

Świat zyska barwy jak stracił przez ludzką głupotę i oszukiwanie

Ogień się poszerzy zamieniając w popiół to co istniało wygodnie

Teraz zyska poczucie winy i wstyd za każde kłamstwo i zbrodnie

Rzeczywistość niesprawiedliwa, niezharmonizowana z naturą

Stała się tworem bezdusznego człowieka, jakąś śmieszną kulturą

Chce zakotwiczyć w umysł schemat, który nie pasuje do mojego życia
Widzę jak czas ulatuje, gdy socjalizuję się chyba dla humoru psucia

Czuję niezrozumienie, a nie rozwój i beznadziejny pełen przejęcia

Zaczynam co tydzień od nowa w ciszy te nietrafiające zajęcia

A mógłbym iść z armią i spalić ten kraj z korzyścią dla nowych

Co nie mogą żyć w warunkach ciężkich, a dla duszy niezdrowych!

Kiedy świat zapłonie poczuję nagle ulgę, że coś nowego rozkwitnie

Bo nie widzę postępu, a tylko jak wszystko z bólem w sobie milknie...

Lub powtarza w bezsensie, gdzie nie istnieje pragmatyzmu filozofia

Tylko idiotyzm widzę! Dalej uleganie rzeczywistości i antropofobia

Życie na własną rękę...

Patrzę na krajobraz, w uszach gra akordem ziemia

Zerkam też na gwiazdy i cicho liczę ich spojrzenia

W ciemności, w której idę przez różnorakie uliczki

Gdzie kręcą się między bramami składając scyzoryki

Zakapturzeni ludzie, którzy proponują narkotyki

Mierzę ich spojrzeniem, gdy sprzedają bez nalepki

Nikt nie wie co się tu znajduje, ale każdy to kupuje

To jest świeży towar, z którego nikt nie zrezygnuje

Z czasem rośnie stawka, za którą młodzi to kupują

Kradną książki, albo telefony i się nie przejmują

Nie chodzą do szkoły, a co tydzień na melanżu

Wypełnieni wspomnieniami bez książek bagażu

Chodzą na boiska w grupach z nożami lub kijami

W wywyższeniu stając się swojej odrębności idolami

Zostaw, nie ruszaj, daj sobie spokój

Zostaw tą dziewczynę skoro sama siebie nie rozumie
Kim ty w ogóle tutaj jesteś, że wybijasz się w tłumie?
Nie pasuje ci towarzystwo, w którym się przemieszcza
Ciągniesz ją będąc przybłędą, a masz się za wieszcza
W jej obliczu wszystkie nerwy zazębiają się w psychice
Jej widokiem się kalecząc kiedy wskazuje drogę serce
Myślałeś, że tak można żyć, bo poczułeś w sobie energie
To co hałaśliwe to pustym i obłudnym jest, a nie błogie
Cierpisz, ale słusznie, bo wszedłeś w energii napięcie
To co dawało siłę teraz paraliżuje i czujesz przejęcie
W lustrach widzisz przekonanie iż poszedłeś ścieżką krętą
Jakby las bez wyjścia i patrzą okrutnie z miną przejętą
Idziesz drogą ci nieznaną i nie wiesz kiedy ktoś wyskoczy
Gdy ciemności ogarną wystarczy jeden strzał, by zgasły oczy
Próbujesz nie myśleć patrząc w niebo kierując się gwiazdami
Ale stres przeszył serce i biorąc haust dusisz się myślami
Bo los przekonuje, że nadejdą chwile o które nie prosiłeś
Stojąc bezczynnie tuż przy jezdni czując, że się pomyliłeś
Jeszcze raz pomyślisz na spokojnie jak dokańcza cię samotność
Przydałby się ekwiwalent, by znów poczuć jasność i wolność
Ta dałaby natchnienie, by wyprostować wszystkie przeciwności
Zainicjować podbój wykluczając to co śmiertelnie złości
Bogactwo myśli i uczucia, by odstraszyć stado bezczelności
Zabijając skutki gaf, które zdeptały wyobraźnie i jej kości
Choć te się zniekształcały, by wyłonił się z chaosu eksponat
Który wyostrzyłby się na kolejnej z czekających pustych kart
Chciałbyś stworzyć talie, którą wykorzystasz na ewentualność
Pomogłaby ci się kierować, utrzymując przy skrajności witalność
Przeraźliwy głoś opętał twą dusze powtarzając nieprzerwanie
I mówi: Daj spokój sobie, bo to nie miłość, a ciągłe oszukiwanie
A ty: Liczysz chwile, choć masz w umyśle pustkę i konieczność
Odsuwasz się i znów dystansujesz w samotność i ciemność
Słyszysz jej kroki, choć źrenice spoglądają w błędne koło
Żeby się odseparować uderzyłeś głową w mur rozwalając czoło
Upadłeś już nie wstając czekając aż paraliż wreszcie zniknie
Otworzyłeś oczy i z radością myślisz o następnej dziewczynie
. . .

Przysłowia Chińskie

http://pl.wikiquote.org/wiki/Przysłowia_chińskie Te wszystkie przysłowia powinny wydrukowane wisieć na ścianie każdego domu!- takie moje zdanie.

W świecie

Studnia wrażeń nie ma końca jak pojawiające się nieraz promienie słońca

Więcej odczuć niż mądrości, która mi tu niepotrzebna, że aż lunatykująca

Słychać ciągłe wrzaski małych dzieci odbijane echem między blokami

A z okien wciąż krótkie rozmowy zagłuszane dłuższymi dyskusjami

W domach starzy renciści utrzymujący się już do końca przy życiu

Każdy z nich mówi: Ucz się, ucz, bo skończysz jak ja- na zbyciu!

Całe życie przesiedzieli, a nie posmakowali życia prawdziwego

Ci wszyscy ludzie są niczym bożki, którymi kieruje zawzięte ego

A ja zaczynam wątpić, że aby Jaś wiedział to musi się tego nauczyć

Wszystko odgaduję z doświadczenia, bo nie umiem wytłumaczyć

Czym jest ta energia, która unosi nas ku świadomości w nieznane

I czemu widzimy to co jest prawdziwe jakby było w sobie zakłamane

A to co dostrzegamy jako prawdę nie wbiega w świat stworzony

Tylko jest na swoim miejscu nie pasując do tego czym jest otoczony

Wychodząc z obłędu w obłęd

Motywacja ku determinacji ku desperacji, by ożywić się w istnieniu

Innego sensu tu nie widzę, by zapobiec wiecznemu cierpieniu

Z latami dostrzegam bardziej różnice między nami wszystkimi

Specyficzne cechy, które dla niektórych stają się wyjątkowymi

Zdesperowany pędzę ulicami patrząc się ludziom w źrenice

W każdych oczach widzę inną duszę i między nimi różnice

Całe gromady, które idą w krajobrazie obserwuję jak nożownik

Mam w oczach przebicie, choć z daleka wolę wbić je w chodnik

Gdy czuję strach przez reakcje zbliżających się do mnie ludzi

Wtedy automatycznie coś bardzo niedobrego się we mnie budzi

Z wielką pustką w głowie i z wyostrzoną chmarą instynktów

Aż nie wiem czy to mój świat czy złudzenie ich tworzonych aktów

Gdy podświadomość kieruje ich do dostosowania się do schematów

Gubię się gdy sami mają w głowie schemat dotyczący ich światów

W ciągłym nieusatysfakcjonowanym cierpieniu gdzie wszystko nęci

I zaśmiałem się nagle ciesząc z życia, gdy zajrzałem w oczy śmierci

Ekstaza

Kiedyś dążyłem do mądrości wyprzedzając wszystkich w ambicji

Czytałem wszystko co popadnie w ręce pełen wiary i determinacji

Chyba o to chodzi, by żyć przekraczając granice w nieskończoności

Mieć aktywną świadomość, a nie pokornie poddawać się rzeczywistości

I powinienem poszukać towarzystw, w których więcej zyskam niż stracę

Bo wciąż bezmyślnie patrzę w niebo, choć tak wiele codziennie płacę

Swym czasem, wysiłkiem i tracąc nerwy na to wszystko bezskutecznie

Przy takim wysiłku powinienem zyskiwać wiele i żyć bajecznie

Jednak tłumiony przez tych którzy nie próbują nawet tego zrozumieć

Myślami wracam do przeszłości, by sobie coś dokładnie przypomnieć

I wychodzę z założeniem iż moje życie to depresja albo desperacja

Kiedy w oczy wchodzi obłędne szaleństwo zaczyna się dopiero akcja

Chodzę od człowieka do człowieka, by pogadać chociaż chwile

Pobudzając w nich jakąkolwiek chęć do dłuższej rozmowy na tyle

Że zyskuję ich uśmiech i to dla mnie się liczy w tych chwilach jedynie

Iż zjednuję sobie ludzi, dzięki którym czuję regenerację w dopaminie

I przystosowanie do całego społeczeństwa zmienia się w swobodniejsze

Liczę wtedy chwile, bo to są jedyne moje w życiu chwile najpiękniejsze

Obłęd?

Jestem nikim, ale nie od razu zbudowano Rzym

Idę swoją drogą i kiedy idę sam to tworzę rym

A tym staję się jak płyn, który dostaje się do koryta

I pędzę torem jak woda kręcąc się w kółko jak płyta

W tym wyścigu swoich myśli nagle powstaje dym

I widzę jak patrzą na mnie wzrokiem niepokojącym

Myślę, że ty wiesz najlepiej co jest dla mnie dobre

Uczysz mnie jak żyć właściwie nakazując pokorę

Powodujesz iż tracę swój jedyny skrawek istnienia

Wiatr ustępuje dla mnie, by nie było już płomienia

Rozczarowanie. Prawdziwe czy nie?

Chce mi się codziennie przez to płakać i rozpaczać

Że kobiety facetów muszą tak często zdradzać

Przez ich ciekawość i chęć, by poznać innych bliżej

Ale ty o tym nie wiesz, więc siedź teraz ciszej

Nie przejmuj się jak kobieta poszła i nie wróciła

Na kolanach u kolegi siedzi i się mocno upiła

Ale ty o tym nie wiesz jakie życie mają kobiety

Kiedy są zdesperowane, gdzie ich mózg rozwinięty

Kieruje je w przygody, które często się zdarzają

I się nie dowiesz jak bardzo one innych kochają

Bo z pozoru niewinne, ale za często zdradzają

Faceci je na różnych imprezach często rozbierają

Podobno w większości są pięknem nieskazitelne

A w kilku łózkach do wyboru namiętne i skuteczne!

Dzisiaj uchyliła dla ciebie furtkę do swojego ciała

Żeby jutro zapomnieć, by telefonów nie odbierała

A miała żyć tylko dla ciebie i pełnej uczuć miłości

Niby dawać ci na co dzień te wszystkie namiętności

Zostałeś znów sam, aż dusi serce i krwawi bolące

Kroplami niczym łez, których wypływa tysiące

Sam na sam z samym sobą gdzie jestem sam i sam zostaję samotny^^

Czekam aż napiszesz i z każdym dniem to samo jest

Czuję pustkę i ciągłą energię, która oczekuje na twój gest

Dajesz mi nadzieje, by później nie dawać znaku życia

Kiedy kolejny sms wysyłam pisząc pełen przejęcia

I przez cały dzień cisza, choć obiecałaś, że napiszesz

Czy igrasz ze mną, jesteś zajęta, a może już nie żyjesz?

Nie mam wpływu, więc zapał przeradza się w obojętność

Idę w swoją stronę, gdzie znów pochłania mnie ciemność

Zanika sens, jestem pełen agresji i wewnętrznych sprzeczności

Gdy słyszę ciągłe rozkazy, które odbierają mi wartości

Zatruwają dusze, by zamiast wniknąć w świat naturalnie

Uschematyzowała się rozpadając i upadając w otępienie

Słyszę ciągłe krzyki pełne toksyn zamiast poczuć zrozumienie

Pytam, gdzie jest moje stado, w którym poczułbym odrodzenie

Zwane punktem odniesienia kiedy piszę dla siebie egzortę

Nie ma, więc podnoszę wzrok i stawiam na nową kartę

Ale ta się drze, a jej kawałki lecą i wpadają w przełyk

Czuję mdłości i krztuszę się chcąc wydobyć ostatni krzyk

Nastaje cisza, więc idę dalej wciąż krętymi ścieżkami

Próbując być szczęśliwym, ale spotykam się z niepowodzeniami

Dopóki żyję nie pozwolę, bym utracił to co posiadam

Nie tylko ja na tym świecie jestem, więc nie jestem sam

A to powód do radości, bo nie tylko ja jestem w takiej sytuacji

Wiele osób nie może wytrzymać, lecz poddaje się substancji

Alkohol, narkotyki, dopalacze i inne niszczące okropieństwa

Niektórzy to biorą, a ja nie chcę doprowadzać się do szaleństwa

Idę swoim torem i może gorszych tras już dla mnie nie być

Plując krwią znienawidzony nadal będę chciał i kochał żyć!

Nieporozumienie

Jestem samotnikiem, nie rozumiem siebie wśród ludzi, ale rozumiem w samotności

Pamiętam, co sobie kiedyś postanowiłem, chciałem brnąć całe życie ku doskonałości

Ucząc się na błędach i poznając siebie, bym w przyszłości miał trochę łatwiej

Myślę o tym co kiedyś może stać się, a nie odnajduję się w chwili doraźnej

Funkcjonuję w ciszy, albo śpię chcąc ujrzeć to co dla mnie jest nieosiągalne

Bo wiem, że cała rzeczywistość się roi w naszej głowie przez to co dostrzegalne

I nie wierz po słowie jak słowem ktoś zamąci w głowie, bo skrywa coś dyskretnie

Słowo to tylko odbicie myśli z niezwykłego planu, który ukrywa się tajemnie

I każdy może oszukać, więc jak rozpoznać w ludziach, że mówią prawdę?

Chyba przez intuicję, a nie przez ważne słowa, a później od nich pogardę

Kiedy mówię prostymi słowami to nie jeden człowiek  nie zrozumie

Pytam jesteś tępy? A on, że jak się zachowuję i zaraz mnie wyjebie

To prosta relacja z niejednego domu, która przelewa się na co dzień

I choć pilnuję swego skrawka to czasem gaśnie mój jedyny płomień

Dotykam dna i nie mogę się podnieść bez przerwy w dół ciągnięty

Jestem rozstrajany, choć niektórzy mówią, że jestem wzorowy, święty

Tylko tutaj gdzie za dnia ciągłe przekrzykiwanie swoich głosów

Gdzie proste słowa są niedostrzegalne wśród wyzwalanych egoizmów

Bo nie palę, nie piję i nie biorę niczego co mnie powoli zniszczy

A jednak czuję w ustach co dzień smak nieprzerywanej goryczy

Tu gdzie dorośli są mądrzejsi, a nie umieją grać w gry komputerowe

Są zarozumiali dla całego świata nie zważając na rzeczy inne-nowe

Jacyś nieporadni i wielcy w mówieniu, rządni, na rozmowę niezdolni

Pali ich mój płomień, że go gaszą i staję się jak wszyscy nieudolni

Zniesławienie

Jako artysta czuję się marnie, bo cierpiałem dla sztuki

Nie radzę sobie z życiem, nic nie ma dla mnie sensu i logiki

Myślałem, że jak coś udostępnię to zostanę doceniony

Nie ma zainteresowanych, mało kto był zaciekawiony

Żyłem złudzeniami i teraz widzę jakiż jestem marny

Odrzucam wszystkie barwy, mój umysł ma być czarny!

Nienawidzę społeczeństwa, bo nikt mnie nie docenia

Zawsze chciałem umrzeć, nie miałem innego pragnienia

Miał ktoś to czytać i postawić na piedestale wzruszony

A zostałem pogardzony, od razu wyrzucony- niedoceniony!

W lesie, który

W ciemności między drzewami leżę w niebo wpatrzony

I czuję się wspaniale kiedy z chmur deszcz zrodzony

Kropi na policzki i kołyszą się liście bym usnął w tej poezji

Powietrze zaczęło mętnieć, powstała mgła, a ja w wizji

Patrząc na gwiazdy i ciągle obserwując blask księżyca

Czuję wielkie uniesienie dla swojego serca

Z głębi dalszej ciemności kiedy leżę w trawie

Wyleciały kruki i słychać jak ktoś krzyczy piskliwie

Z tej odległości brzmi to jak głośne szeptanie

To jakiś świr, który nocą wybrał się na polowanie

Wstałem z miejsca i pobiegłem najszybciej jak mogę

Wataha rozwścieczonych wilków przebiegła mi drogę

Całą noc słychać było krzyki z każdej strony

Jakby upiory nawiedziły ów las zamglony

Z daleka było widać z różnych stron świecące ślepia

Chcące dostrzec me kontury, które uchowała głębia

Noc przybrała purpurowy kolor i mgła opadła

Do tyłu odwróciłem wzrok i ujrzałem diabła

Złapał mnie za głowę i przystawił czoło do czoła

Czułem gorąco i przerażenie, bo oczy były niczym smoła

A rogi jak skały wyrastały z wyrazistej czaszki

Podniesionym głosem stwierdzał jakby czytając z kartki

Układał swoje zdania hipnotyzując moją psychikę

Powiedział, że będę bogaty, gdy mu podam rękę

Ale już jej nie puścił i trzymał aż czułem ból w żyłach

Na całej ręce zaczęły pęcznieć w fioletowych kolorach

Wyostrzył się wzrok i nagle rozstąpiła się ziemia

A z niej wypełzły robaki i wyszły upadłe, czerwone istnienia

Poszliśmy za dobroczyńcą trzymając w rękach pochodnie

Zaginąłem w ciemnościach i obudziłem patrząc nieprzytomnie

Gdzie ludzie ciągle pracują jak roboty na swój zarobek

I dla człowieka nie jest ważny już drugi człowiek

Bo nie ma priorytetów, dla których mógłby zyskać

Zamiast cieszyć się wolnością patrzy jak wykorzystać

Miłość

Każdy człowiek chce kochać, bo miłość daje skrzydła

Jest skuteczniejsza od red bulla i słodka ja powidła

Potrzebna jest na co dzień, by nie popaść w depresje

Obłęd i paranoje, a później dziwne nałogi i obsesje

Wyrasta z ciszy, by się już nigdy nie zakończyć

Ale to nie uczucie przed którym trzeba się ukorzyć

Ważne jest poświęcenie i optymizm, by uwierzyć

Że piękno będzie wieczne i spróbuj to przeżyć

By jeszcze bardziej czuć każdą chwile, która przemija

Gdzie każda myśl z naszych ust harmonizuje i rozwija

Ty jesteś piękna i mądra, a ja ci zawsze pomogę

Ufasz czując się bezpiecznie, gdy wskazuję drogę

Kochaj swoje życie, bo tylko jedno ci jest dane

Niech do miłości dążą wszystkie myśli pozbierane

Bo nie pieniądze, a okazywanie uczucia daje szczęście

I pierdoląc wszystko jestem najszczęśliwszy w mieście!

Mogę się poświęcać, bo to uczucie jest jedyne na świecie

To nie jest bajka! To uczucie cały świat rozmiecie!

Prowadzone wyobraźnią i mądrością w nieznane

Że każda chwila piękna i reszta idzie w zapomniane

Miłość to nie schematy, a uczucia i sytuacje spontaniczne

By się zobaczyć żeby w mózgu nagromadzić dopaminę

A szczęście jest jak narkotyk, który napełnia serce

I wstaje o to człowiek, który już nie pomyśli o udręce

W kawiarni

Wszedłem do kawiarni zamykając za sobą wiatr z otwartych drzwi

Chciał wypełnić pomieszczenie i przypomnieć każdemu człowiekowi

Jakże zimno jest za oknem w ten mętny przelany deszczem poranek

Gdzie niebo zachmurzone, a wiatr porusza siedziskami huśtawek

Usiadłem na przeciwko koleżanki w wygodnym, wyzłacanym fotelu

Z zimna trzęsły się jej ręce kiedy szukała pieniędzy w portfelu

Wstała z fotela i poszła do lady, zamówiła dla nas dwie herbaty

By rozgrzały nasze ciała i by gorąco utrzymywały nałożone szaty

Siedzieliśmy na przeciwko siebie czekając przy ciekawej rozmowie

Aż kelner przyszedł do nas przynosząc oczekiwane zamówienie

I trzymaliśmy ręce na kubkach z których ciągle wylatywała para

Nie czuliśmy dłoni kiedy na nich zmieniła się temperatura

Popijając i się śmiejąc z różnych zdań, które od nas padały

Nagle cisza, usłyszeliśmy szum, a jego echa cisze zdominowały

Szybka, wielka fala wody pełna meduz i małych ryb

Uderzyła rozkruszając każdą z wprawionych szyb

Porażeni nie czuliśmy kończyn krztusząc się wodą

Zamknęliśmy oczy żegnając się z ostatnią przygodą

Przez miłość, dla miłości

W beznadziei siedziałem dopóki nie rozkruszył się we mnie kamień

Nieoczekiwanie zmieniłaś moje serce w nienasycony wielki płomień

I zaciekawiony ujrzałem eldorado pełne możliwości i szczęścia

A serce ożywiło się promiennie spalając pozostałości i pęknięcia

Cała czerń, którą zaślepiony i owładnięty byłem w nieskończoności

Skupiła się spocona na jednej trwającej chwili, skupiła na miłości

O którą dbać powinien każdy pomimo przeciwności i niedogodności

Bo za nic jej nie kupisz, a bez niej pieniądze nie mają wartości

Wszystkie je można stracić i nie poczujesz więcej nad zepsucie

Prawdziwa miłość to zaślepienie pełne uczucia i rozmarzenie

Które ożywia każdą część ciała i wnętrza do ciągłych reakcji

By wzajemnie szły w nieznane w ciąg niekończących innowacji

Nienormarrność

Chciałbym mieszkać na środku lasu w królestwie

Gdzie sami dewianci w artystycznej warstwie

Ludzie nieskończonego rozumu bez barier umysłu

Szaleni w natłoku myśli aż ambicja ściąga do dołu

Na murach rysowaliby to co wskazałaby im wyobraźnia

W środku zamku pełno korytarzy światła i cienia

Tam każda ściana wypełniona cienkimi literami

Poezją pisaną krwią i ilustrującymi ją obrazami

Zamek otoczony by był drzewami dającymi owoce

Między nimi kury, krowy oraz pasące się owce

Oddałbym wszystko by wyrwać się z rzeczywistości

I cofnąć się, a może dojść? Cofnąć do naturalności

Gdzie każdy człowiek będzie dla dobra wspólnego

A nie że kościół tworzy wspólnotę i pytam dlaczego?

Kasa! Aż rzygać się chce od tej ciemnoty staruchów

Powinni ich spalić według średniowiecznych sposobów

Chcę ludzi takich jak ja, by z nimi iść w nieznane

Koniec wreszcie tych idei, gdzie rozumy są zakłamane!

Ale nie mamy wpływu, więc dziecko.. witaj w machinie!

W której albo się żyje monotonnie, albo szybko ginie

Kiedy zbyt dużo nie chcianych spraw nas obciąży

Wtedy jeszcze więcej nerwów się w głowie namnoży

I życzę szybkiej śmierci, bo jest nam to pisane

A to co w trakcie życia było to już złudne dane

Bo wszystko dla mnie nie ma sensu prócz miłości

Dzięki niej jestem najszczęśliwszy wśród społeczności

Moim Chrystusem jest kobieta, a demonem sztuka

Wyzwala ku miłości, a drugie złudzeń treść głęboka

Determinowana przez kobietę, której nigdy nie stłumią

By płomień rozpalał powietrze nie pod, a nad ziemią

Złudzenie źródłem...

Czym szczęście? Nie wiem, ale podejrzewam skrupulatnie

Że jest to marnowanie czasu na stworzone złudzenie

W którym słowo wielkie ma znaczenie i wyrasta z ciszy

A nie jest podporządkowaniem ku temu kto głośniejszy

Który przetwarza w ograniczeniu całą rzeczywistość

A wielka inteligencja pomaga temu zachować czystość

Ja bym chciał wśród mieszczan o wysokim intelekcie

Zabłysnąć i dopomóc, by panowało obopólne zrozumienie

Mieć swoje złudzenie, że cisza jest elementem harmonii

Z niej wyrastają myśli, z których wszystko się wyjaśni

Ciekawe cytaty...

"Naszym głównym celem nie powinno być wypatrywanie tego, co odległe i niewyraźne, lecz czynienie tego, co leży w zasięgu naszej ręki". -Thomas Carlyle
"Jeżeli idziesz przez piekło, nie zatrzymuj się, idź dalej." Winston Churchill.
"Usuń ze swojego słownika słowo problem i zastąp słowem wyzwanie. Życie stanie się nagle bardziej podniecające i interesujące" - Albert Camus

Przemiana

Miałem kiedyś niebieskie oczy, które iskrzyły się rano w astralne

Dzisiaj kolor ich przypomina mgłę, w której emanacje szaroczarne

Rodzice mówią, że to przez te zapędy barwy znikają ze mnie

Ja tam nie widzę w tym żałoby, gdy świętuję sam podziemnie

Dosyć komplikacji w niezorganizowanym tłumie toksycyzmu

Samemu szybciej się załatwia w okowach chęci i pesymizmu 

Niepełnosprawny

Aż mi się samopoczucie powoli negatywnie zmienia

Gdy mam świadomość, że mógłbym podjąć starania

Kiedy widzę tego na wózku okaleczonego starego pana

Co zmęczony przemierza samotny jak osoba skazana

Pan ten przejeżdża niedołężnie pomiędzy osiedlami

 Ze smutnymi oczami, samotnie,  na nosie z okularami
Nie mający tyle sił na to by dalej poruszać kołami

Cierpi jak Chrystus ,który na głowie z cierniami

Na krzyżu umarł za wszystkie grzechy ludzkości

I otworzył bramy do niebieskiej bożej światłości

Gdy ja tu siedzę ,aż się zaczynam czuć niedobrze

Bo ja delektuje się chwilami przy komputerze

On męczy się styrany swoim kalectwem samotny

Z głową opuszczoną nieduży, niewinny, markotny

Porusza się na swej wolnej, nieczystej maszynie

Chce już być przy bliskiej jemu kochającej rodzinie...

Zmęczony

Zapatrzony w senność, cały dzień coś mnie kala

Bez świadomości życia, ciąży tutaj jedna chwila

Myśli zawiłe, które kuszą do nieporozumienia

By bardziej podkreślić sens nieżywego istnienia

Odebrali wiarę, odebrali miłość i każdy element

Przez który czas barwi się jak rozpalony skręt

Brudny akcent jak wielki wyciek ropy naftowej 

Do czystej wody tętniącej życiem i nieskończonej

Wigilia

Na wigilijnym stole, na białym jak śnieg obrusie
Przygotowany już karp, makiełki i śledzie w śmietanie
Dalej strucel z makiem oraz paszteciki z grzybami
Dla siedzących już przy stole też barszcz z uszkami
W tę wyjątkową noc każdy składa sobie życzenia
Tyle szczęścia w człowieku, gdy spełniają się marzenia
A za oknem może dostrzeżesz zaprzęg z reniferami
Zmęczonego Mikołaja, co hałaśliwie trzepoce lejcami
Gdy tak siedzi w saniach z obserwującymi go elfami
Starającego się utrzymać w pionie bagaż z prezentami
A z chmur wciąż śnieg zimny sypie i ozdabia też ulice
Aniołki podsycają ogień w domach, by grzały lepiej piece
Cieszmy się, gdy ta magia przenika w nasze serca
A radość świąt trzyma nas do następnego roku końca

Ciemność

Zakładam słuchawki i zamykam umysł
 Chcąc się podłączyć do innej rzeczywistości

W swojej nieskończonej inteligencji

Z dala od czegokolwiek i widzę ciemność,

A później otwieram słuch na rzeczywistość 

I otwieram oczy i widzę jak otoczenie żyje

Ciemność zabarwia się złudzeniami
Które mają swoje mechanizmy

Ograniczając do kolorów

I wtedy przeklinam wszystko

Ciemność jest nieograniczona!

Kiedyś w parku miejskim...

Złapałem Cię za rękę, skierowaliśmy się w stronę parku

Szliśmy po ulicy, chodnikach, trawie, a czasem piasku

Później po schodach, by iść dalej przez most do drogi

I choć rozbłysło na niebie słońce to wiatr był srogi

Ale nie ziębił, tylko czuć było jego moc ogromną

Jak czesał Twoje włosy muskając twarz arcyskromną

Patrzyłem wciąż na Ciebie, w Twoje oczy bez skrupułów

Chcąc by mnie połknęły gdy odsłaniałaś się zza włosów

A ich kolor niczym sopel lodu jak brylanty się mieniący

Przekazywał w moje źrenice szlak promieni orbitujący

Który docierał do serca niczym grot Kupidyna płonący

Mózg zaślepiał się siłą energii przez ich wodospad rwący

Który rozbłyskiwał w tęczówkach od promieni słońca

Aż przyciągała mnie ich skrajność emocji hipnotyzująca

 W tym szarym świecie byłaś jak paleta barw ożywionych

Niczym tęcza, a piękność ta jak zapach kwiatów wonnych

Wyrażała się w powietrzu obiegając me czułe instynkty

I uderzała niczym z kosmosu w Ziemie latające obiekty

Doszliśmy do kamiennego mostu jak z jakiejś baśni

Na murkach wbudowanych w krawędzie grały ciche pieśni

Porastające chaotycznie liście niczym nitka korali

Gdy wiało to szumem zagłuszały głupi świat w oddali

W nocy

Spaceruję nocą

By się wyciszyć

Z dala od kłótni

Które często słychać

Z uchylonego okna

Mojego życia

Toksycznego miejsca

Pełnego nieporozumień

Chcę cię zobaczyć

Spotkajmy się

Jednocząc z nocą

Pod blaskiem księżyca

Spacerując przez aleje

Pod światłem gwiazd

Do najgłębszych ciemności

Gdzie nikt nam nie zabroni

Będąc razem w uścisku

Być szczęśliwie wolnymi

Z daleka promienie...

Świat jest taki marny jak w moim zeszycie

Moje wiersze obrazują moje żałosne życie

A może nie takie żałosne, gdy patrzę z daleka?

Bo jednak jest osoba, która na mnie czeka

Jest nią ta anielica, z <Twój kolor> włosami

 Najpiękniejsza i najbielsza, ponad aniołami

I moje serce do niej wzdycha wszystkimi nocami

A w dzień tęskni mocno sercem i myślami

Bo tylko przy niej czuję, że coś znaczę

W odwadze myślami smakuję, żyję i walczę

A bez niej popadam w obojętność i pustkę

Nie przełykam niczego, wypluwam nawet wódkę

Żyję wpatrzony w dno idąc na zmarnowanie

Bo to już nie miłość, a jej ciernie - męczarnie

Nędza

W mych oczach jest przepaść daleka

Nic nie wiem i milczę jak kaleka

Chodź do mnie! Może się odnajdziemy

I wzlecimy nad sztorm lęków niemy

Jestem nędzny i słaby psychicznie

I gdy obserwuję wszystko bezmyślnie

Zbyt dużo ludzi pełnych cierpienia

Nędznych, zgarbionych do osamotnienia

Żyjących nie jak ludzie cywilizowani

Często bez wyjścia, zmartwieni, zapłakani

I należałbym do nich nie walcząc ze sobą

Zamknięty, wynędzniały, opętany chorobą

Ale mimo niepewności podnoszę smutne oczy

Idę przed siebie póki świat się nie kończy

Andrzej Nowicki "Dumny ojciec"

Bardzo zadziwiający wiersz znalazłem na internecie^^ 

Proszę:

"Mój synek ma ogromne poczucie humoru,

Żarty stroi od rana do późnego wieczoru.

Raz na ulicy na przykład, pamiętam,

Jakiś pan go zapytał, jak trafić na cmentarz.

I wiecie, co zrobił mój miły łobuz? -

Pchnął go pod przejeżdżający autobus."

Źródło: http://www.agaludka.republika.pl/makabreski/ojciec.html

Pijak Nad Strugą

Siedział na ławce gadając do siebie

Ochrypłym głosem patrząc na ziemie

Stwierdzał, że nikt go nie zrozumie

Popijając piwo w nostalgii i zadumie

Mrucząc opuścił swoją głowę na ręce

I milcząc smarkał, bolało go serce

Spojrzał przed siebie, zaśmiał donośnie

Napił się piwa i czknął radośnie

Po czym znów zamilkł i mruczał do siebie

I zaczął śpiewać ohydnie, żałośnie

Jakby humor przejął resztki rozumu

Włączył muzykę i nasłuchiwał jej szumu

Śmiał się jak szalony do telefonu

I znowu się przygarbił daleko od pionu

Bez nadziei w strapieniu popijał piwa

Kochasz mnie?-krzyczał-Wciąż żyję kurwa!

Cierpienie

Żyły przewijają się z okna jak gałęzie drzewa

Tryska nieskończony krwotok i spływa jak ulewa

Zabarwia trawę i toczy się z brudem chodnikami

Słychać pisk chrypliwy dławiony krwi strumieniami

Stanął przy oknie trupio blady z wyostrzonymi oczami

Znerwicowany i słabnący, dyszący między firanami

Z ręki plątały się żyły z ciemnoczerwonymi odcieniami

Ostatnimi siłami ryknął i wyleciał w stronę ziemi

Utonął w ogniu rozpływając się dymem w powietrzu

Był już nicością o straconym na zawsze wnętrzu

W ciemnościach

W ciemnościach ginę, zlewam się z cieniami

Leżę wyciszony ze swymi wspomnieniami

Chciałbym powracać codziennie w ich rejony

By móc urealnić je mocą niezwykłą obdarzony

Gdyż od nowa zaczynam jak w koszmarze

Chciałbym znów zaistnieć w tym wymiarze

Gdzie beztrosko wtuleni byliśmy do siebie

Teraz znów pustka i nieśmiertelne pragnienie

I żadne róże nie przekupią nędznego losu

Gdy znów włóczę się po świecie chaosu

Zmechanizowany do codziennych obowiązków

I zamiast kumulować dno tysiącami słów

Chcę zaakceptować, a później przezwyciężyć

Iść do światła, a nie mroku, by się nie męczyć

Skruszony kamień

Byli razem, kiedy nagle róża rzuciła głazem

Zostawiła go rozkruszonego bez przyszłości zarazem

Ona chciała inne okazy, powtarzała wiele razy

Pomimo miłości prześladowały ją ciemne obrazy

Wolała to przemilczeć jak podlewana pięknieć 

Głaz ofiarował jej serce, że chce dla niej istnieć

Trzymali się w więzi prostej cierpiąc jednocześnie

Ale rozumieli się, kochali mocno jednogłośnie

Dla niej nagle straciły smak romantyczne wyprawy

On został sam pośród cierpień-skończyły się zabawy

Został smutek z tamtych dni i żal do siebie samego

Że nikt już nie czeka, że sam na sam jest z ego

Ono chce miłości i wrażeń i szuka nocami miejsca

Ale zepsute żalem serce już nie umie szukać serca

Chaos

Załóżmy, że jako iż jesteśmy zwykłą świadomością posiadającą podświadomość składającą się ze skóry i kości mamy nałożone pewne obowiązki. Jednak wszystko poza naszym uporządkowanym na swój sposób umyśle znajduje się w chaosie. Do tego chaosu należą nasze obowiązki, ale i też reszta świata wraz z nami poza umysłem, czyli ciało. Każdy umysł tworzy chaos. Bruce Lee twierdził, że prawdziwe życie to nie uczestniczenie według jakiegoś systemu tylko jest to coś więcej, że trzeba być jak woda i wnikać jak ona w otoczenie. A otoczenie czym jest? Chaosem! Wszystko co otacza nasz umysł jest chaosem. Załóżmy, że wnikając w chaos sami tworzymy swój chaos zaznaczając ramy w jakich chcemy się w nim poruszać. Jeżeli nasz chaos składa się z lepszych rzeczy i gorszych to powinniśmy uczestniczyć w środowiskach, które nam odpowiadają lub w tych które nam nie odpowiadają sami tworzyć nowe środowisko, które tworzy swój chaos wśród chaosu. 

Aby mieć swój chaos trzeba jak to określił Crowley poszerzać swe królestwo. 

To co masz uporządkowane w głowie nie koniecznie musi być zgodne z rzeczywistością i trzeba mieć na uwadze iż nie jest widoczne dla ludzi, bo dla ludzi widoczny jest tylko chaos, a my wpływając na to stajemy się widoczni dla innych umysłów i nic więcej nie ma. Dzisiejsza  ,,Tradycja'' nakazuje, by wczuwać się w system społeczny, w którym nasza uwaga skupiana jest na przetwarzaniu informacji, które zostały uporządkowane i zakrojone w pewną ramę zwaną programem wobec chaosu w danym systemie i w szkole z trudem odejść od programu, gdyż jesteśmy konsekwentnie rozliczani z naszego zaangażowani, dlatego jest to pewien sposób na niewolnictwo, który odsuwa nas od chaosu dla określonych ram. Nasz umysł powinien być nastawiony jak najtrzeźwiej i jak najlepiej względem chaosu, by móc jakoś sobie go porządkować. Rób co chcesz wpływając na chaos jednocześnie mając go na dystans.

Wrażenie

Kiedy idę ulicą mam wrażenie

Że czas przyspiesza na niebie

Wiruje powietrze i chmury skręcone

Wciągają powierzchnie zmiecione

Budynki się kruszą i lecą do góry

Jakby wzniesione podmuchem wichury

Kiedy idę trawnikami mam wrażenie

Że z ziemi wyrastają korzenie

Ruszają się jak organizm naturalny

Wszystko atakuje świat realny

Elektryczny posąg

Znalazł odłam napromieniowany, naładowany elektrycznie

Rzucił nim o ziemie i nastało rześkie powietrze na planecie

Wszystko zamarło i naświetliło się ciemnym błękitem

Ludziom rozświetliło oczy, sterowani duszą, a nie systemem

Kamienny posąg nagle wyłonił się z ziemi i się ożywił

Uniósł się nad horyzont i elektrycznie rozpromienił

Wysyłając swą mocą kodowania do fal mózgowych

Zziębnięci ludzie wyszli z ciemności zamglonych

I każdy wiedział już co ma robić w głębokim transie

A posąg się przyglądał jakby był na filmowym seansie

Kiedyś w walentynki... D.K.

Przyszedłem do Ciebie, tak długo oczekiwany w cierpliwym milczeniu

Spałaś w swym łożu, z zamkniętymi oczyma spytałaś w zdziwieniu

Dlaczego cię odwiedziłem skoro się wcześniej nie zapowiedziałem

Z niepewnością wytłumaczyłem, że z życzeniami dla ciebie zapukałem

I otworzyła Twoja matka, wszedłem do twojego pomieszczenia cię budząc

Odkryłem ci kołdrę, a Ty ze spokojem senna zwróciłaś się pytając

Gdy otworzyłaś swe oczy wyłoniłem zza pleców chowaną różyczkę

Wręczyłem ci ją z czułem słówkiem, rozpromieniając Twą twarzyczkę

I byłaś Jedną, o której pomyślałem w ten dzień, gdzie kobiet grono

Czeka na ulubieńców, kwiaty, życzenia, kolacje przy świecach czy wino

Przytuliłaś mnie mocno i ja zrobiłem to samo i później czekałem

Kiedy poszłaś zrobić nam herbatę, delektując się kwiatu zapachem

Położyłaś napełnione dwie szklanki na stole i usiadłaś przy mnie

Zaczęliśmy rozmowę patrząc na siebie zrobiło się miło, przytulnie

Aż w końcu zabrakło nam tematów i patrząc wciąż po sobie, spokojnie

Śmiałaś się co chwilę i ja uśmiechałem się siedząc tu wygodnie

Aż zaczęliśmy znów rozmawiać i patrząc ci głęboko w źrenice

Objąłem Twoje ciało i przytuliłem do siebie myśląc jak o wybrance

I ty też mocno przywarłaś mnie do swego brzuszka i zaokrągleń

Siedzieliśmy do siebie zbliżeni, kochani, wyklęci od przeczeń

Cieszący się swym towarzystwem niczym struny i pudło gitary

Pierwsze daje dźwięk, a drugie podtrzymuje jak pień konary

Moment

W moim widnokręgu, usiadłaś na ławce tuż obok

Dosyć miałem już emocji, śledziłem każdy krok

W chwilach niepojętych dostrzegam szczegóły

Ręce zaczęły się trząść zbutwiałe jak z bibuły

Znów zaczęła działać na mnie tak mocno, magicznie

A ja wciąż zerkałem na jej twarzyczkę panicznie

I po tylu miesiącach bez słowa uczucie niezmienne

Wybuchło tysiącem oddechów zdziwione, brzemienne

A serce moje pęka i płacze cierpiące, nachalne

Bijąc daleko w kosmos, w czeluście astralne

Bo nie mogłem wytrzymać napięcia targany żywiołem 

Odszedłem stąd dalej i z trudem ledwo ochłonąłem

Nad Strugą

Błoto spływa ścieżką pod ławkami

Pełne komarów miejsca nad myślami

Żółte listki podtapiane tuż przy trawie

Gdy zawieje wiatr to deszcz z drzew kapie

A pod nimi jawią się kolorowe tęcze

Rozrywają się przez wodę nici pajęcze

Kapie z chmur, widać strzały w kałużach

Oczy pełne stagnacji patrzą w rozczarowaniach

Słucham serca, zostaję z prawdą w środku

W zakłamanym świecie, w nieludzkim ośrodku

Pełen cierpień w deszczowy dzień na ławce

Pada deszcz i myślę o niedobrym ojcu i matce

To nieprawdopodobne ile krzywd i awantur

Ile zakłamania, a na nich mask niczym kreatur

Arsene Lupin

Kiedy arystokracja dysponuje przywłaszczonymi majątkami

Jest pewien geniusz, by znaleźć się między graczami

Kradnie bogatym i przekonany iż wszystko posiąść może

Dlatego jest to jego celem, kiedy człowiek to zwierze

Które wykiwać da się, gdy się odciągnie jego uwagę

Błyskawicznie jest kim chce być przypisując range

Nie dając o sobie zapomnieć, a my stajemy się ofiarami

Przyciąga do siebie ludzi zmieniając się często rolami

Przesyłka

Zgniotę cię jak pomarańczę

Splamiony krwią później zatańczę

Po mnie spłynie to jak po kaczce

Wyśle cię do matki w paczce

Nie będzie wiedzieć co przyjęła

Zapłaci kwotę choć mówiła

Iż przecież niczego nie zamawiała

Ale postraszona paczkę wzięła

Do krawędzi obłożone dynamity

Otworzyła, a tam syna łeb rozbity

Przestraszona z rąk pudło upuściła

Potem huk i pół budynku zawaliła

Osiedlowy żul

Znam człowieka, a bynajmniej człowieczą istotę

Która ma pieniądze, a w sumie ma gdzieś robotę

Oczy ma jak Gandalf i zachowuje się jak prorok

Aplikując swą agresje na każdy w niego wyskok

Jest przyjazny, ale tkwi w nim wielkie oszustwo

Bo idąc osiedlem wyróżnia się z tłumu jak bóstwo

Spotkałem go w dzień sylwestrowy, był pełen pogody

Chciał dać mi na sok owocowy afirmując stan zgody

Wyciągnął pieniądze, jednak były drobne na dłoni

Nagle wyleciały z  rąk w powietrze jak z wyrzutni

Jak w Familiadzie z trąb słoni tworząc deszcz monet

Później co chwile witali go wyznawcy, bo to Mahomet

On wie kto będzie z nim trzymał, a kto go zdradzi

Czuć tu obecność i gdy mu odbije nikt sobie nie poradzi

Czego zazdrościć?

Każdy z was przeminie, nie mam czego wam zazdrościć

Śmiejcie się, bo kiedyś nie będziecie się już znosić

Choć w ilości wasza moc i przekonanie niezwykłości

To w pojedynkę jesteście skomplikowani w bezradności

W siebie zapatrzeni, zadowoleni, pełni jakiejś miłości

I czas wam mija kolorowo, bezstresowo na przyjemności

To prędzej czy później utoniecie nędzni w samotności

Ego wasze będzie wyładowywać się na wszystko w złości

Żadna wiedza nie pomoże, kiedy zapatrzeni w przestrzeń

Nadzieja odejdzie i zgaśnie wasz ostatni wiary płomień

Ciężko będzie wskrzesić siłę, będą trwać stany niemiłe

To mocno wyniszczy, a słabi dadzą heroinę w swoją żyłe

A silni spróbują zacząć znów od nowa, inaczej, z głową

Bo mają dystans i wstają pełni mocy z postawą stalową

Karma - Teraz

To co dzieje się w tej chwili kluczowe ma znaczenie

Od ciebie zależy czy skażesz siebie na cierpienie

Nikt o przeszłości w dniu dzisiejszym nie pamięta

Mądry nie zapomni, ale sytuacja nie będzie napięta

Przebaczy, bo trzymać w sobie nienawiść niezdrowo

Dlatego chwile teraźniejszą osądzaj zawsze surowo

A przeszłość uwzględniaj, by unikać złej przyszłości

Jednak to co robisz teraz się przyczyni dla całości

Rób to co pozwoli ci wykreować twoje przeznaczenie

Chwile później to co chciałeś straci swe znaczenie

Dopóki nie powrócisz do tego w chwili teraźniejszej

Unikaj sytuacji bez wyjścia, nie mają intencji lepszej

Bądź zawsze pewny siebie i pewny tylko dla siebie

Inni chcą cię kontrolować nie biorąc cię na poważnie
Nie mają pojęcia jakie marzenia chcesz zrealizować
Tylko na swoich planach chcą twoją przyszłość kreować

Samotność

Nic nie musisz jeżeli jesteś wierny swojej samotności - wtedy robisz co chcesz. Kiedy jestem wierny swojej samotności to wiem, że znajdą się ci, którzy tą samotność podzielą byśmy stali się wierni sobie tworząc sens, albowiem dwie osoby tworzą gnozę - mistyczny lot ku poznaniu i beztroskości - dopiero okupant chce byśmy mu ulegli wykonując to co zaleca, ale bądźmy wierni samotności. Zwyciężymy! Dbajmy o nią, bo zadbamy wtedy o siebie...

Tłumione życie

To będzie to co chcę tu znaleźć, a nasz kraj trupi kabaret

W samotności cierpią zagubieni,a w teatrze oszustw balet

Zniewolona młodzież chce się wreszcie na wolność stąd wydostać

Dorośli stworzyli piekło, któremu nie umiemy sami sprostać

Zapewnili nam podziały kreśląc nasze niecodzienne ideały

Zniewolony kraj cały, gdy podchodzę do człowieka to on mały

Nie ma czasu będąc agresywny, bo wciąż nieskończone sprawy

Chciałbym z nim wyjść poczuć świat w rytmie udanej zabawy

Woli nie myśleć tak jak ja tylko ciągle mówi o przeżyciu dnia

Chce nienormalnie w normalności pozostać tracąc wspomnienia

Które mógłby mieć... a tak mimo wysiłku tylko rozczarowanie

I myśl tylko beznadziejna oraz trwanie i z losem przegrywanie

Lub walczenie i trzymanie tego, co i tak nie daje satysfakcji

Później zapominamy, śnimy w świecie ciągnących się wciąż akcji

Bez naszej obecności wśród oszustw, nikczemności i podłości

W tej normalnej nienormalnie szarej i ograniczonej codzienności

Kolorowy cheater

Chciałbym zbudować dom z liter

By łamać w nim kody jak cheater

Światło niósłbym jak Lucyfer

Nieobliczalny jak Alex Mercer

Z hordami jak husaria tylko że upiorów

Gloryfikujących krew jak z horrorów

Na tle trupio-szarej codzienności

Żyjącej syzyfowo w niedoskonałości

Zabrakło mi tchu...

Brak wolności dla zmysłów, umykało powietrze w oddechu

Język tracił funkcje dla ciszy, bo prawda zapuściła się w grzechu

Licząc swoje uwagi i przekonania przestała myśleć o jutrze

I w mózgu zamiast znów tworzyć się słowa powstały burze

A pioruny ostro podburzały nerwy, aż dostałem nerwicy

I wśród ludzi pełnych energii czułem się jak w piwnicy

Zakneblowany całą strukturą w obłędzie patrząc na dusze

Bo zamiast mi pomóc ohydnie się śmiały zadawając katusze

I ma wrażliwość i chęć ucieczki zmieniła się w obojętność

Dziś jestem cichy, a oczy nie widzą radości już, a ciemność

Śmiech

Chwile zwątpienia, cierpienia, wszystko do wyrzucenia

To świat nas zmienia, a nie w nas ta niszcząca chemia

Więc śmiejmy się pełni radości, bo sens w sercu gości

Zwie się on śmiech, by śmiać się w niezliczonej ilości

Śmiać się dla śmiechu czy to jest nie chore jak świat?

Jest chore i moje zachowanie ukazuje jaki ze mnie wariat

Cisza, a w niej spokój; hałas, a w nim spokój i cisza śni

Ludzie mówią za mnie nieprzytomnie, choć są przytomni

Gdy się ocknę gorycz mnie pochłania przez niesprawiedliwość

Bo wylewam siódme poty to i tak osądzają mnie na litość

Zimna krew wraca się do serca, a zęby się zagryzają

Oczy patrzą jak inni kłamią i poczucie wartości zabijają

Lecz ja się śmieję jak głupi do sera stojąc do nich plecami

Bo wiem iż nikt nie jest w stanie złamać mnie słowami

Początek szczęścia

Czekam aż czas mnie naprawi, a w słowach rozweseli

Gdy otwieram się jestem pełen energii, pełen swej woli

Widzę jak ze szczytu w okowach promienistej aureoli

Gdzie czas zwolnił tempa po czym przyspieszając powoli

Wpadam z werwą swą energią jak w kręgle kulą w sedno

I zmysły odczuwają dynamicznie swą moc okupując piękno

Bo zrodziła się ona w mej wyklętej do cienia osobistości

Zabłysła jak Oko Saurona powodując rozbłysk ku mądrości

Zmora

Rozcinam brzuchy ostrzami władając toksynami

Dostają się do krwi, gdy wprowadzam je żyłami

I nacinam każdą osobę  w swoim otoczeniu

Każdy traci swą barwę upadając w zmęczeniu

Sczerniałe ciała kruszą się zmieniając w pyły

Ściera je wiatr, by wszystkie drobinki się rozmyły

I szukają swego sensu cicho w rozproszeniu

Tułają się czarne, zagubione, w nieistnieniu

Ignoranci

Między sobą ograniczeni klapią jęzorami

Szczekają na siebie, bo są zwierzętami

Patrzą tylko z bliska na swojego partnera

Jak się dostosować, choć każda myśl umiera

Tworzą kolonie żyjące głupio, nieświadomie

I jak gdzieś idą to idą razem w kordonie!

Zważają na wszystkich ludzi w okół siebie

Ale gdzie się podziała mądrość nikt nie wie...

Obłędny Arystokrata [tekst do black metalu]

Wyzwalam się z krain bezmyślnej dewiacji

Gdzie psychopatia rządziła w imię swojej racji

Biegnę przez osiedla społecznego nihilizmu

Nieświadomych istot zamkniętych w swoim domu

Otwieram swój umysł w apatycznej społeczności

Wyznaczam im drogę do poznania i radości

Poszerzam królestwo tworząc swe przystanie

Tytułując dla siebie poddańczą tą ziemie

Jako psycholog znam każde spojrzenie

Naprowadzam filozofią na mądre myślenie

Jestem bogiem tych ziem i ludzkości

Spoczywam na ławce w swej dostojności

Żywa agresja się przedziera przez blokady

Egoizm czyha na wykorzystanie ludzkiej wady

Nie mając litości buduję mury świadomości

Wszystko przechodzi obok egocentryczności

Moja szlachetna jaźń trwała i niezmienna

Doprowadza ludzkość do ostatniego piętna

Gdzie bogowie będą jak bracia i siostry

Wszystko inne nikłe straci swe kolory

A nasza rozpostarta mądrość nie ma granicy

Gdzie jestem panem mojej jedynej prawicy!

Wojna w Izraelu

Dwóch Palestyńczyków było na izraelskich obszarach

Coś wciągało, albowiem znaleziono paczki po prochach

Narkotyki to były, ale chyba raczej na uspokojenie

Bo jak tu odpocząć, będąc pod ostrzałem na wojnie

I stało się to co palestyńskie jednostki odkryły

Wystrzelą rakiety, by w tych terenach się rozbiły

W Strefie Gazy było kilku terrorystycznych osobników

W Izraelu nie ma na takich ludzi żadnych wpływów

Ostrzał zabił dwójkę dzieci, do rodziny nie wróciły

Drogą tą szły z plecakami w stronę niedalekiej szkoły

Władze tu rządzące po tym strasznym incydencie

Kazały być czujnym i słuchać przez radio orędzie

Świadomi tutejszych sekt i odłamów terrorystycznych

Poszli ukryć się w podziemnych pokojach ochronnych

Nagle z Półwyspu Synaj dochodzą dzikie krzyki

Ataki terrorystyczne są nie tylko dla rozrywki

Walczące plemiona zaprogramowanych ku idei kukiełek

Tworzą tutaj chaos wybuchów oraz ludzkich rozterek

Słychać ciągle wybuchy bomb i krzyki wołające pomocy

I przez radio coś o unikaniu eskalacji przemocy

Nakłaniają do szybkiego przywrócenia ładu i spokoju

Ale jak? Gdy nagle ktoś przez okno włazi do pokoju

Z zawieszonym na czarnym pasku na brzuchu karabinem

Postawili bezbronnych pod ścianą i jednym strzałem

Zastrzelili jakiegoś starucha w tej tajnej piwnicy

Upadł, a w powietrzu uniósł się zapach znieczulicy

Krzycząc do siebie rozstrzelali wystraszoną rodzinę

Po czym szybko zaczęli gwałcić leżącą tu dziewczynę

Definicja życia i rzeczywistości napisana na lekcji polskiego

,,Życie jest walką o przetrwanie, a rzeczywistość jest pomysłem, który zaprojektowano kreską i puszczono, uruchomiono, zdogmatyzowano, by człowiek w nim funkcjonował jak w teatrze,w którym sceny i role są już ułożone - tylko wystarczy się temu przystosować''

Spacer

Wyszedłem, by z nią pogadać i rozprawiać nad pójściem w pewne miejsca

Kolejny raz nie czułem czaru i nie miałem w rękach jej kruchego serca

Miała plan i schematami podchodziła do mnie mówiąc nieprzerwanie

A ja słuchałem i ciekawy tego dręczony również przez zakłopotanie

Patrzyłem prosto w jej oczy, ale mój wzrok ich wcale nie przebijał

To nie ja, ona pyta czy to mój brat, ja na to, że to ja co przegrał

Wstaliśmy z ławki i w kierunku sklepu idąc skrupulatnie równoczesnym krokiem

Kupiłem sok i sprzedawczyni nie wydała reszty, darujmy sobie z tym groszem

Trzymałem ją za rękę przez większość czasu, który razem spędziliśmy

I mijaliśmy wciąż restaurację, ale jednak w sumie głodni nie byliśmy

Było pięknie, choć z początku nie ufała mi oddalając moje ręce

Gdy pragnąłem przebadać jej opalone ciało dotykając każde miejsce

I nie zdawałem sobie sprawy jak łatwo można osiągnąć to czego się pragnie

Choć napierają negatywne myśli bawiłem się z nią ciągle i bezkarnie

Nie wiedziałem dokładnie czego chcę, bo nie dopuszczałem takich myśli

Ale miałem w głowie fantazje od których głowie się po prostu pierdoli

Ja jako szesnastoletni dzieciuch chciałbym zmienić świat cały stworzony

A jedna kobieta zabiera dech z płuc, gdy całuję ją i liżę rozmarzony

Idąc z nią robiłem z siebie głupka, by uśmiechnęła się raz a szczerze

Tańczący, wpatrzony w jej oczy ponownie się rodzący poeta w swej wierze

Percepcja ucznia

Dni przewracają się jak kartki najsmutniejszej powieści

Ich scenariusze pełne niemocy i ujętych niesprawiedliwości

Niektóre drą się i wykrwawiają z obciążonej pamięci

Pełno rozczarowań, a w nich radość ilustrowana na części

W tym teatrze każdy kogoś potrzebuje, by się nie pogrążyć

Za mało czasu, by z kimś przystać, bo nie można nadążyć

Zbyt wiele obowiązków, dla których trzeba się poświęcić

By nie mieć korzyści, a się w ramy etapu programu zmieścić

Jesteśmy ludźmi, a traktowani jednoznacznie jak stadne owce

Które muszą pracować dla nadzorcy, by zostały owoce

Nie mające znaczenia dla nikogo poza oświaty systemem

A ten później określi kto będzie niewolnikiem, a kto szefem

Ogród Polski

Róże zakwitły w mrokach tajemniczego ogrodu

Porusza nimi lekki wiatr szumiąc z zachodu

                    Stykają się ostro czerwone kielichy o inne kwiaty (komuniści)

Poruszają się sztywno wyginając swe płaty

                Tworzą mały okrąg wpisany  przy szarym moście  (politycy)

Betonem rozciągniętym o wybrukowanym podeście

                                      A na nim ogień płonie rzucając ciężkimi iskrami    (patrioci,artyści itd.)

Lecą one w prąd rzeki, rów wypełniony wodami

Jednak nic nie dociera, a iskry zostały stłumione

                                        Woda nie przyjęła ognia płytko płynąc w znaczone (społeczeństwo, program)

Nagle most złamał się i runął zwalając się w wodę

A płycizna wciąż prowadziła swą złudną przygodę

Zmieniając nurtu kierunki i czasem się zagłębiając

Ale nigdy nie wniknie po powierzchni się poruszając

A mostu ruina stoi w miejscu tak jak się zawaliła

I nie jest w stanie poruszyć jej żadna płytka siła

A głębia jest bierna i wszystko na dnie jak mara zimna

Będąc  kamieniami i piaskiem stara się być posłuszna

Ożywiłem Diabła!

Pomyślałem sobie, że jestem w państwie kimś ważnym

Pomiędzy politykami stałem się najbardziej odważnym

I nagle objawiła mi się myśl straszna, niegodziwa

By każdemu rozbić na głowie szklaną butelkę od piwa

Każdy oniemiał, a miałem swą jeszcze strategie

By ministrowie wylecieli z budynku i znaleźli się na glebie

Przed nosami, każdemu zacząłem wymachiwać levorwerem

Cofnęli się, rozproszył się dźwięk głośnym strumieniem

Włączona syrena alarmu do całej ochrony budynku nagle dotarła

Otworzyli drzwi pomieszczenia,a ja ożywiłem w sobie diabła

W oczach ujrzeli piekło, a głowa moja się rozrywała

Cały organizm zaczął mrowieć i rozpłachtał części ciała

Wyleciały z niego sztywno oślizgłe, długie człony

Na ich szczytach były ostre kości i każdy był zakrwawiony

Jak naprowadzane wyginając się wbijały się w serca

Przez okna wylatywały ciała i słyszałem głosy: morderca!

Z otworów w głowie rozrosły się wielkie powykręcane kości

Jakby mutacja wykraczająca poza normy przyzwoitości

Wyrosły też gumiaste skrzydła z łopat na plecach

Zaczęły pracować jak wachlarze w kobiecych rękach

Wyleciałem przez rozbite okno wprost do słońca

A ma krwawa ekstaza nie miała bezlitosna końca!

Przebłysk

Nie wiem dokąd idę, ale ta droga jest złudna

Podpieram głowę, zamykam oczy, czuję dotyk dna

Jeszcze chwila, pełno nieszczęść i moja szansa

Później zbuduję nowy mur zamykając w nim Asa

Poukładam talie, rozegram to z wielką dokładnością

I będę odpoczywał rozliczając się z aktualnością

Zanikłem, mój wzrok lęka się normalnych oczu

W nich widzi naturalność i odbicie swego mrozu

Wznosi się i opada, bo pewność duszy zanikła

W sercu drga echo uczuć, a reszta przywykła

Rzeczywistość stała się obca, sam zostałem sobie

Jakbym wił się w niemocy, w złudnej chorobie

O samotności! Moja przyjaciółko i wielka udręko

Czemu jestem zdołowany? Odkręć już to wieko!

Bym wyleciał w świat  prędko jak z wulkanu lawa!

I żeby trwała na zawsze już tylko wielka zabawa

Jestem za swym murem i czuję jak powietrze uciekło

Zamiast się doskonalić to nastało wewnątrz piekło

Nikt nie będzie pod wpływem presji mi rozkazywał

Jeżeli nie będę chciał to nie będę się w ogóle odzywał

Przegram, później znów się otworzę i będę wygrywał

Czasami nic się nie chce dlatego będę przygotowywał

By uderzyć jak armie co powoli szkoliły się na wojnę

Może to wygram, może zbłądzę lub w kalendarz kopnę

Ale to tylko próba, by się nauczyć, a nie jakaś zguba

Bo wciąż jest trzeźwy osąd, to nie jest rozbita szyba

Lecz zarysowana i psychika zawsze  przygotowana

Więc każda myśl to  sposobność trafna i dodziałana

Dalej więc pędzę przed siebie, biegnę do mego celu

Choć się wali, a biurka z komputerem miejscem burdelu

To będę ćwiczył umysł i codziennie wysilał się fizycznie

By umieć oceniać sytuacje i radzić sobie błyskawicznie

Początek wolności

Otrzepuję się z dziedzictwa, gruzów i bezradności

Zmierzając śmiało i szybko ku nieśmiertelnej wolności

Bezwzględnie w samotności cierpliwie, nieprzerwanie

By stać się niepokonanym zdobywając wielkie uznanie

Zważając ciągle na teraźniejszość wytrwale i rozsądnie

By umysł był silny i nie spaliły go od wielości ognie

Będę ćwiczył, aby dusza nie rozproszyła się w kryzysie

Nigdy więcej depresji, umiejąc skoordynować się w czasie

Tylko spać, ćwiczyć i zajmować się aktualnościami

A stanę na wyżynach jak bóg, ale między kim? Robotami?

Zakochana jak klątwa na całe życie...

Poczułem miłość, ale wydawała mi się zbyt dziecinna

Zakochała się we mnie dziewczyna piękna i niewinna

Jednak nie umiem odwzajemnić tego uczucia

Gdyż działa na mnie toksycznie dążąc do zepsucia

Mimo mojego rozczarowania stała się desperatką

Zakochana nie wie, że jest dla mnie wariatką

Prosiłem ją, by się do mnie więcej nie odzywała

Irytujemy się nawzajem, prosiłem, by się odkochała

Ona jest przekonana, że zmienię swoje zdanie

I będzie ze mną póki świat istnieć przestanie

Zacząłem ją unikać, ona wciąż zerkała z daleka

W końcu przeszła obok i gdy spojrzałem kątem oka

Odezwała się pytaniem czy nie będzie mi przeszkadzać

Że wciąż za mną idzie, a ja, że nie chcę rozmawiać...

. . .

Miałaś być tu przy mnie i mnie kochać

Chcę się w każdym momencie spotkać

Nie wiesz co się ze mną teraz dzieje

Hormony nie pozwalają mi żyć! Szaleję!

Zabijam się i tego nie chcę i nie chcę!

Coraz większa przepaść w tej udręce

Rozpierdala mnie wciąż zziębnięte serce

I nie widzę światła w owej ciężkiej męce

Kurwa! Nie chcę żyć przecież bez Ciebie

Błagam o sens,o życie, o wyzwolenie

Dlaczego?! Cały czas czuję beznadzieje

Bez Ciebie tracę grunt, samotnie głupieję

Byłaś mą jedyną szansą pośród tłumu

By bezradność zamienić na wolność rozumu

Przecież razem tak bardzo było pięknie

Czasami smutniej, ale poniekąd majętnie

Zawsze byłaś mi najbliższa, najmilsza

I wśród wielkich tłumów najpiękniejsza

Slepo ufałem i nie umiem nie kochać

Ale nie chcesz się już ze mną spotkać...

Odrzucenie

Była zimna, w życiu radziła sobie jak żadna inna

Dla każdego faceta po prostu idealna, kształtna

Łatwo ulegała zamiarom, gdy ludzie do niej mieli

Miała zasady, odchodziła kiedy inni je złamali

Kruszyła hartujące się dla niej serca ze stali

Była blada jak śnieg, wyróżniała się w oddali

Kochała mnie, później zmieniła nastawienie

Kilka razy na tydzień przekładała spotkanie

Była niczym kryształ skupiający promienie

W dni gorące jakbyśmy nawiedzili pustynie

Rozbierała się dla mnie na moje zawołanie

Traktowałem ją poważnie i kabum! rozczarowanie!

Widziałem lód w jej obliczu i zwątpienie jednocześnie

Choć się starałem posiąść jeszcze jej serce dyskretnie

Skreśliła mnie, byłem frasobliwy przez jej wymówki

Chociaż ślepo wierzyłem w te proste krzyżówki

Nagle zimne ostrze rozerwało mnie od środka

Został nie człowiek, a niemy pajacyk-maskotka

Włóczyłem się po mieście..

Włóczyłem się po mieście jak jakiś bezdomny

Wszystko mnie bolało, byłem na wpół przytomny

Nie miałem dokąd pójść, bo nikt mnie nie zna

Byłem jak łza na powierzchni ziemi rozmazana

Stawiałem kroki jak pijany, ciało było ciężkie

Przy ulicach: domów przepych, a w nich biednie

Wciąż mijały mnie auta, niemal, że wariowałem

Co chwila trzymałem się za twarz i zatrzymywałem

Z ust ludzi słyszałem tylko rozpacz i złe nowiny

Albo bluźnili, by bluźnić, inni mieli smutne miny

Następni pogodzeni ze swym losem szli wytrwale

Obojętni i wystraszeni, inni spoglądali śmiale

A ja bezsilny i znużony, zmieszany i zagubiony

Szedłem małymi kroczkami już do domu zamyślony