Kropka wśród przecinków

Przeżyłem pustkę wśród stada ludzi rozgadanych

Niczym wśród szumiących drzew kamień bez ambicji żadnych

Któremu zostało marzyć albo środowisko zmienić

By chociaż słońce go grzało, bo tu ciemno i zaczyna ziębić

Niczym patyk wśród fal który chce równowagę utrzymać

A nosi go bez odwrotu, gdzie nie można nic zatrzymać

Łamie w pół i upada w głębiny nierozsądku psychicznego

Niekomfortowej ciszy, która zabijała patyka zapomnianego

Niczym latający liść na wietrze, który chce latać

A bezsilność zwycięża bo nie ma skrzydeł, zaczyna spadać

Ten patyk marznie pod tą lodowatą wodą bez końca

Chce wznieść kończyny swe do słońca

Jeżeli nie umie się pływać czy latać lepiej nie próbować

Kto nie ryzykuje ten nie ma ale po co podwójnie żałować

Nie jestem drzewem ani falą ani wiatrem

Nie żyję odważnie, ja przeżywam niewyraźnie swoim światem

Gdzie się nie znajdę jestem ze spektaklu wyłączony

Szukam wrażeń, chciałbym czuć się jak nowo narodzony

A jestem nierozumiany, zbyt wrażliwy, delikatny niestety

Nie umiem szumieć, pływać ani latać, to nie moje zalety

Ale umiem to wyrazić zza swej szyby za którą bytuje

Przeżycia odzwierciedlają stan który wnętrze czuje

Szum mnie dręczy, pływając się krztuszę a skrzydeł brak

Mógłbym się poddać, zabić i pozostawić wspomnień szlak

Za to serce prawdziwe mam i umiem marzyć wrażliwy pośród cieni

Kochać prawdziwie, rozumieć tych co cierpią nieszczęśliwie zagubieni

Toomnie

Mój umysł słynie z ciszy i definiowania 

Więc pomijając to że wolę pisanie od gadania

Nie trawię ludzi zadufanych w sobie 

Którym pewność siebie promieniuje w głowie 

Wolę empatie, przez które rozumy się synchronizują 

I tworzą grupę, a nie w wiadomościach konkurują 

Gdzie wrażliwość bardziej dostrzega szczegóły 

I rozmowa jest poezją a każde słowo jak nacisk czuły

Jumanji - otwarcie

Pierwsze wrażenie odczuwam pozytywnie 

Moje oczy patrzą na to zjawisko jednak dziwnie

Bo nie przyzwyczajone w takie popowe klimaty 

Mam poczucie rezygnacji ale nie czasu straty 

Czuję się nieswojo jak w jakimś bunkrze

Będzie dobry wieczór, kiepskie rano myśląc o jutrze...

Bądź moją miłością

Bądź moją miłością, moim kwiatuszkiem kolorowym

Chcę dotykać Twój blask mieniący się kształtem diamentowym 

Jesteś moją tęsknotą i bólem oczekującym na wybawienie 

Moje serce bije dla Ciebie, jesteś jak chodzące marzenie

A kiedy Cię już widzę to mija utrapienie sponiewierające 

Wszystkie chwile przy Twym sercu są jak melodie kojące 

Chcę być z Tobą bez względu na wszystko co się stanie

Pragnę szeptać Ci do ucha: moja najpiękniejsza, moje kochanie

Wybacz mą nieśmiałość, ale ciężko objąć w słowa 

Jaka jesteś wartościowa, nie mieści tego moja głowa 

Powstrzymaj moje serce, bo się rozpędziło szalone

Dotykam samotności znów, jest to piekło wcielone

Teraz całymi dniami będę rozpamiętywał chwile minione 

Bo tak mi było cudownie jak moje serce było w Ciebie wtulone 

Wzdycham… wzdycham… do Ciebie moja miła piękności

Chyba zbyt poniosło mnie to uczucie miłości…

Ale chciałbym jeszcze mocniej poczuć to uniesienie !

Narkotyzować się Tobą mam ciche pragnienie 

Chcę Cię tulić w każdej chwili w której jest to możliwe 

Nie chcę być nachalny ale ahh te Twoje oczy życzliwe… 

I uśmiech i włosy i nos i wszystko i w ogóle 

Mam ochotę po ciele muskać ustami Cię czule 

Choć to może jeszcze nie ta pora, jeszcze się zastanawiasz 

Może mnie jeszcze nie poznałaś i może się czegoś obawiasz

Jesteś Tylko Ty i poza Tobą nie widzę dziś nikogo 

Chcę być wierny, by trwało to wiecznie, by było błogo 

Daj mi szansę, a wiedz że jej nie zmarnuję 

Jak tylko będę umiał postaram się - obiecuję

Dla mej luby

Podobasz mi się bardzo, coś mnie do Ciebie ciągnie 

Chyba Twój urok i inteligencja, czuję w sercu ognie

Jak rozpalają całe wnętrze, chcę Cię tulić nieskończenie 

Poczuć natchnienie, jak miłość spala namiętnością me istnienie

Bo gdy Cię obejmuję to grzejesz jak procesor w mym komputerze

Chciałbym byśmy topili się w tej miłości atmosferze  

Ale nie utopili a wciąż łapali powietrze w tej wodzie głębokiej

I chcę by podgrzewał nas wodospad lecący z nad skały wysokiej 

Niby potok uczuć, które unoszą się tu w powietrzu 

By poczuć jeszcze bardziej zbieg zdarzeń w swoim wnętrzu

Jak unoszą nas ponad wszystko niby ogień wznoszący balon powietrzny

Chciałbym Cię pocałować w sposób subtelny i grzeczny

I ten urok zabrał by nas do świata, w ramionach którego

Nie przejmowali byśmy się niczym z dala od złego

To uczucie jest jak magma, napływ ciepła jak w gejzerze 

Chciałbym byśmy topili się jeszcze bardziej w miłości atmosferze 

Jak meteor spadający na granicy kosmosu i nieba

W Twoich oczach widzę, że wiesz czego mi potrzeba

Gdy Cię widzę to jakby łuna powstającego słońca

Wyłaniała się przede mną i nie miała mieć końca

Trafiała przez opary uczuć jako promienie orbitujące

Niczym we mnie lecące Kupidyna strzały płonące

Złota myśl 2: instrukcja postępu

Musi być wspólna intencja - cel np bieganie np bycie np koncert, bycie zdrowym . Tylko dla intencji potrafię żyć . takiż ze mnie samotnik - cichy aktywista
Aspołeczny bo bez zdolności społecznych - jednakże na swój sposób introwertycznie komunikatywny
W tym miejscu występuje zbyt wiele bodźców jednak ciekawość wygrywa jednakże tracę wolę przez narzucane bodźce, które próbują mnie manipulować - nadzorować swoją postawą
Aktywność powinna wygrywać w moim życiu
Treść powinna wygrywać nad Ilością
Po to mamy dwoje uszu i oczu by więcej widzieć i słuchać niż mówić
Ci co dużo mówią są nieograniczeni w swoim ograniczeniu
A Ci co milczą są uporządkowani
Bądź starają się porządkować w sobie. Jednakże wadą jest to że nie umieją żyć w chaosie gdzie przeważają narzucane się bodźce
Potrzebuje uporządkowanego świata - innego środowiska bez bodźców gdzie dominuje cisza
Bo my wrażliwcy żyjemy w chaosie jako neutralne tło i nie żyjemy jak inni a przeżywamy w bezsilności i w milczeniu

Jaka jest intencja ludzi tutaj?- zastanów się jaka jest wobec Ciebie
Czy nikt na Ciebie źle nie wpływa a kto na Ciebie dobrze wpływa. Oddal się by przepływ energii był pozytywny - wznosił do góry, oddal do nawet jednego człowieka, który powoduje że rośniesz
Spójrz poprzez swój świat swoją logikę na to
Co by się zyskało gdyby stworzyć własną intencje wbrew chaosowi by nie iść z jego prądem
Stanowczo wyjdź z atmosfery w bezwpływowość bo tylko tam odnajdziesz swoje ja w kulcie kontemplacji nad sobą , śnienia i działania wbrew nurtowi którym idą wszyscy rozumiejący swoje myśli a nie rozumiejący własnego ja
Czyżby ten kto nie rozumie własnego ja nie potrafiłby być cichy ? Nie potrafiłby się zastanawiać względem siebie? Gada z sensem ale nielogicznie bo nietrafnie bądź niezdrowo się zachowuje[np małe dzieci] . Żyje z nurtem może ma predyspozycje do życia i mu łatwiej się nim cieszyć ale nie idzie do przodu.
Np leci piosenka i z nurtem mówimy co to adekwatnie do sytuacji i nucimy
A ja chcę sam tworzyć nurt wbrew rzeczywistości , wbrew jej logice , wbrew normom sam tworzyć logikę ale pamiętając gdzie zaczyna się kogoś wolność tam kończy się moja wolność

Jak odróżnić mądrego od głupiego ?
Mądry szuka odpowiedzi głupi po prostu gada błędnie

Z mądrym człowiekiem nastawia się na daną częstotliwość mądrości z racji iż posiada rozum, którym potrafi się posługiwać względem myśli nad którymi się zastanawia.

Jak odróżnić osobę myślącą tzn zastanawiającą od niemyślącej ?

Nie zastanawia się ? Bo nie jest nauczona wewnętrznej  praktyki

Jak poznać inteligentnego ?
Umie przetwarzać informacje i nimi władać - wszystko zależy od ilości ów ważnej treści.

Dla każdego dużo to inna miara zależy od człowieka i jego predyspozycji, jeden może być małomówny i będzie dla niego dużo a inny może dużo mówić i będzie jeszcze za mało… każdy przetwarza w innej ilości, ale rozumie tak samo

Natchnienie

W tej cichej atmosferze gdzie powstaje artystyczna głębia 

Wylatuję z ram logiki wyobraźnią przypominając odlotem gołębia 

Który niby pokemon wyróżnia się nad inne stworzenia 

Jest zbyt spokojny, nie stanowi dla innych zagrożenia 

Jest inny, nieprzeciętny, razi swą nietuzinkowością 

Odnosi się swą wrażliwością do świata z miłością 

Wyrasta z ciszy niczym smuga meteoru

I świeci niczym oko Saurona w centrum Mordoru

Ludzie

Lubię przebywać z ludźmi normalnymi 

Z ludźmi ambitnymi z duszami bratnimi

Z perspektywami wspólnymi, z celami podobnymi 

Z zainteresowaniami takimi samymi

Z indywidualistami chodzącymi swoimi ścieżkami

Z aktywistami cichymi, którzy reprezentują siebie czynami 

Nie z pozerami wewnętrznie pustymi - ,,nieomylnymi''

Nie odróżniającymi się do wszystkich podobnymi

Co jak psy klepią jęzorami, z irracjonalnymi dialogami 

Chodzą grupami i żyją prostacko dziwnymi tradycjami

Nie z tymi co wpatrzeni w ekran całymi dniami

Nie z idiotami, którzy przypał tworzą zachowaniami

Oczy

Twoje oczy 

Zerkają 

W tym chaosie 

Widzą nieznane 

Które się kończy 

Tak na zawsze

Starość nie radość

Starość jest okrutna, trzeba chodzić po lekarzach

Bo to serce już nie te i mimo że się nie jest w bandażach

To wszystko jest zmarniałe, całe ciało zwiotczałe w dół leci

Zmarszczki na twarzy, to już nie te dzieci

Nie ma tej młodzieży, matki im pomarły

I wnętrzności przez skórę robale rodzicom przeżarły

Zniedołężniali często rozczarowani i zapłakani sobą

Że muszą brać leki, nikt im nie pomaga, nie są tą młodą osobą

Która poradzi sobie ze wszystkimi przeciwnościami

Ledwo starcza na opłaty, zmagają się z codziennymi problemami

Armagedon

Wiruje niebo, wciąga budynki, które kruszą się do środka 

Popiół zakrywa słońce i burza której pioruny uderzają jak z młotka 

Niszczą powierzchnie, pękają ulice wzdłuż architektury 

Latają w przestrzeni ich potłuczone okna, dachówki i mury

Ludzkie kończyny przemieszczają się chaotycznie 

Ci co jeszcze żyją o swoich siłach uciekają panicznie
Ciemność widzę przed oczami, czy to koniec już?
Czuję jak głowa pęka wzdłuż szyi jakby wbity nóż
Zbyt zimno, a ono oplata ciało i drżę niemiłosiernie
Modlę się pierwszy raz w życiu do Boga przez cierpienie
Leci w oczy brud, który pokrywał całą okolicę
I cały czas czuję jak zimno rozcina mi potylicę