Nie pasujemy

Nie pasujemy do tego świata i cierpimy

Gdyż w życiu codziennym nic nie znaczymy

Chcemy zaistnieć i cieszyć się teraźniejszością

Jest to nieosiągalne, godzimy się z samotnością

Codzienny płacz przez powodowane utrapienia

Oczyszcza nasze serca, gdzie kłamstw oblężenia

Żyjemy nierozumiani mając w sobie zmartwienia

Chcemy być wolni, odchodzimy w cień zapomnienia

Przeszłości nie da się naprawić- wciąż powraca

Niczym klątwa, chwile w życiu na zło odwraca

Nie potrafimy już swoich myśli wyrażać

Zbyt długo je negowano, przestano na nas zważać

Mówiliśmy, ale nie miało to znaczenia w tym świecie

Ludzie pełni uzależnień rzygają wszystkim w toalecie

A niektórzy leżą w domach po skoku przez okno

Próbują się leczyć, bo przeżywają wszystko zbyt mocno

Mimo to mamy technologie- szybki przepływ informacji

Jest to ucieczka, by doszło do światowej transformacji

W tym szarym świecie...

W tym szarym świecie pełnym zakłamanych ludzi

Nie ma radości, ani w nikim miłość się nie budzi

Gdzie jesteśmy bardziej kolorowi niż normalność

Mamy głębiej spoglądający wzrok i większą witalność

Nie ma to ważności, nie ma dla nas zrozumienia

Zmuszeni jesteśmy do życia tu - do cierpienia

W tym szarym świecie pełnym zakłamanych ludzi

Gdzie podtrzymuje się oszustwo i w niewoli trudzi

Nie da się uciec od świata, trzeba w nim egzystować

W spokoju byle wszystko układać i się uchować

Każdy jest marny i bezsilny wobec przeznaczenia

Mimo że nasza planeta zmierza do wyzwolenia

W tym szarym świecie pełnym zakłamanych ludzi

Materializm jest ważny, człowiek dla niego serce studzi

Bogaty chce mieć więcej, a biedny nie posiada

Czy się to zmieni? Ważne wytrwanie, gdy biada

Oby każdy był szczęśliwy, bo to jest najważniejsze

Nieważne są warunki, ważne jest serce piękniejsze

Świat bez ulic

A gdyby człowiekowi nie dane było poznać samochodu

Jakże świat byłby piękniejszy idąc do przodu

Zamiast ulic na całej planecie - trawa i drzewa

I słychać by było między blokami jak ktoś śpiewa

Choć jest tu nas wielu i każdy pilnuje swego terenu

Żyjemy egoistycznie chcąc go powiększyć, bo ,,brakuje tlenu''

Powinniśmy mieć za oknem pełno drzew z owocami

Wszyscy by byli szczęśliwi sycąc się słodkimi jabłkami

Każdy równy wobec przyrody i wszystko wobec praw kosmosu

Ale jednak idziemy w złym kierunku dla zysku bez patosu

Zamiast być altruistyczni mając bogactwa przyrody

To kupujemy telewizory, samochody - wszystko dla wygody

A dlaczego tego nie porzucić i się nie zbuntować

-My nie chcemy tak żyć! Nie chcemy tu pracować!

Jakże byłoby pięknie żyjąc w świecie uporządkowanej przyrody

Gdzie rosną tylko dobre wiśnie, czereśnie, jagody

Nigdy więcej mięsa, w którym znajduje się tyle chemi

I tak na masową skalę, że nie ma już zdrowego jedzenia na ziemi

Tragedia ludzkości

Ciężko mówić o tym co zrobił człowiek człowiekowi

Jeden zgotował taki los drugiemu jako wrogowi

Chciał coś zyskać, patrzał na skutki pustki oczami

By się wzbogacić zaszczepionymi w umysłach symbolami

Nie zdając sobie sprawy czym jest prawdziwe bogactwo

To jest miłość, a nie ogrom złota i prostactwo

Przez wojnę ludzie umierali w ciężkich cierpieniach

A następni zajęci sobą zapominali o tych istnieniach

W głowie się roi od krzyków i tryskającej krwi poległych

Przeszywa mnie lęk jaki towarzyszył wśród zbiegłych

Choć naturalną reakcją jest się bronić przed zagrożeniem

Nie udało się uniknąć śmierci przedłużanej cierpieniem

Gdzie ginęła godność poniżana każdego i wartości

Więźniowie tracili człowieczeństwo, nie było litości

W niehigienicznych warunkach ich trzymano

Nie karmiono, biczowano, strzałem w głowę zabijano

Wariowali, rzucali się na towarzyszy jak na jedzenie

Rozdrapywali, przegryzali, pili krew, by gasić pragnienie

Wieziono ich do obozów zagłady w ciasnych wagonach

Musieli zapomnieć na zawsze o swoich domach

Tam czekały na nich komory gazowe i krematoria

Zatruwał Zyklon B, palono zwłoki, tak potoczyła się historia

Wojny w powietrzu, gdzie mijały się szybowce

Wygrywał okupant traktując zakładników jak owce

Na koniec w Hiroszimie i Nagasaki wielkie tragedie

Przez bomby atomowe noc panowała we dnie

Wciąż mam swą misję...

Wciąż mam swą misję, aby świat został zbawiony

Każdy człowiek od rzeczywistości wyzwolony

I skupiony na swoim życiu indywiduwalnie

Byśmy wszyscy byli braćmi finalnie

Każdy podobnie by postrzegał świat- normalnie

Bez żadnej obłudy i wymysłów - naturalnie

Wciąż mam swą misję, aby świat został zbawiony

Chciałbym zorganizowanym grupom zrzucić korony

Każdy z nas jest podobny, nie ma podziałów

Wszyscy chcą żyć, a wśród żyć nie ma ideałów

Musisz zrozumieć innych wady będąc bratem

A nie opornie tępić ich podejście i być katem

Wciąż mam swą misję, aby świat został zbawiony

Żeby żaden obszar roślinności nie był niszczony

A z nich papier nie był przerabiany na pieniądze

Symbol wartości powoduje nieludzkie zachowania i żądze

Propagowany obraz deformuje indywidualne postrzeganie

I stajemy się wobec siebie identyczni - tak marnie...

Wciąż mam swą misję, aby świat został zbawiony

Żaden kto myśli nie czuł się wobec czegoś zniewolony

Tylko wyrastał z powierzchni w nieznane

I leciał jak ptak przez krainy tlenem napełniane

Czuł się wolny i szczęściem obdarzał zwierzęta

Dbał o przyrodę, aby natura była rozwinięta

Cuda na planecie

Jesteśmy częścią przyrody, to żyje w naszych głowach

Pniemy się wciąż do góry po świadomości schodach

Chcemy uzewnętrznić ku niebu naszą rzeczywistość

Tworzyć nowe technologie, budować lepszą przyszłość

Płakać współczująco nad każdym skrzywdzonym drzewem

Bo to dzięki nim, roślinom i oceanom oddychamy tlenem

Zakłady przemysłowe spowodowały kwaśne deszcze

Obumierają rośliny przez ingerencje złowieszcze

Chcemy czcić wodę, ponieważ przez nią powstało życie

Siedzieć wśród strumyków na kamiennym szczycie

Słyszeć szum pluskającej wody i czuć słońce w zenicie

Delektować się wolnością i rozmyślać czym jest bycie

Bez schematów,aby słowa swobodnie wędrowały

I pomysły oraz obrazy się w głowach pojawiały

Bo w nas wielkie, nieznane światu tajemnice się kryją

Kochamy zwierzęta i widzimy jak kwiaty żyją

Są wyraźne, a pod nimi wielka pustynia mrówek

Każda z nich się stara mimo małych główek

Dostrzegamy fałdy struktur zbudowanych z komórek

Fascynuje nas lecący na niebie ptaków sznurek

I jak chmura się skrapla i płynie do wklęsłości

Paruje i przez atmosferę lewituje nad wzniosłości

Kochamy wszystkich, każdą istotę na tej planecie

Póki dba o przyrodę i wie, że to dzięki Bogu żyjecie

Pszczoły zapylają kwiaty, a mrówki powodują, że ziemia

Staje się wygodniejsza dla korzeni rozwijających rozgałęzienia

Wyciągają się rośliny, z których owoce są zjadane przez istoty żyjące

Te wydzielają dwutlenek węgla, żeby fotosyntezowały kwiaty kwitnące

Przepełnieni życiową energią przez promienie padające

Wznieśmy wszyscy razem kończyny tam gdzie słońce

Bo oni przybędą, by uskrzydlić nad horyzonty niebieskie nasze serca

Wzbiją swą machinę i zabiorą w nieznane miejsca

Uświadomimy sobie jakim to wszystko jest pyłem

Gdzie człowiek mówi:,,Jestem niewolnikiem", albo ,,żyłem''

Sygnalizując to za pomocą różnych środków przekazu

Ludzi dotyka epidemia, widok propagowanego obrazu

Że człowiek zabija, a na świecie nie ma moralności

Człowiek jest niesprawiedliwy, stracił dla pieniędzy wartości

Odnajdziemy tożsamość w prawdziwej, pięknej rzeczywistości

Posmakujemy sensu i przepełnijmy wnętrza mocą miłości

Bez cywilizacji w wymiarze przyrody tajemniczych roślinności

Na planecie, na której są przeróżne zwierzęta z krwi i kości

I da się żyć z prawdą - normalnie jak wszystkie zwierzęta

Będziemy dbać, by na planecie przyroda była rozwinięta

Globalny ogród, po którym hasają piękne, inteligentne istoty

I skaczą po drzewach skradające się w cieniach jak koty

Jaskrawa zieleń przepełniona kwiatami w promieniu kilometrów

I gdzieniegdzie wielkie technologie i gromady latających obiektów