Teraz

Cierpię, stres zżera, trzęsą się ręce

Kręci się w głowie, mocniej bije serce

Chciałbym przebić się przez bezczynność

Nic nie robię, nie na tym polega wolność

Nie ma temperamentu, nie wzbudza nic refleksji

Poczucie wyjątkowości zmieniło się w poczucie winy i pretensji

Jak to wszystko opanować, bym mógł triumfować

Nad tym wszystkim jak kiedyś świadomością lewitować

Mieć moc i do oporu buntować się wszystkiemu

Nic nie zostało prócz wspomnień i pytania: czemu? 

Chciałbym poznać dziewczynę która kieruje się jak ja uczuciami

Bez przepływu informacji rozkoszującą się chwilami

Na powietrzu

Fajnie jest usiąść z kimś na świeżym powietrzu

Gdzieś na działce, gdzie zimno jest w jej wnętrzu

I poleżeć jest wygodnie w cieniach przy otwartym oknie

Bo na zewnątrz zza chmur pali słońce okropnie

Ale niegroźnie, więc przy zimnej pepsi orzeźwiającej

Można posiedzieć przy gwieździe płonącej

Która rozjaśnia mrok i daje ciepły promieni potok

Można rozpalić grilla i wypić z lodówki sok

A gdy ogień będzie gotowy przysypać go węglem

By się spalał emanując palącym ciepłem

A nad nim położyć boczki i kiełbasy oraz chleby

By stały się chrupiące i ciemne jak kolor gleby

Posąg

Nie łapię rzeczywistości, nie orientuję się w tej sferze ciemnej

Jestem jak posąg, który istnieje w chmurze kamiennej

Nie może przebić swego wzroku przez te opary

I brak mu nadziei na lepsze jutro i wiary

Idę swoim torem, nie ma co losu prowokować

Tylko wytrwali zwyciężają, by sobie dziękować

Lęk jest nieodłączną częścią, ale optymalny

Żeby nie popaść w strach, który nas opęta skrajny 

Jestem spięty, bo jakbym był zbutwiały to bym nie żył

Życie jest po to bym wypełniał swe cele i w nie wierzył

Pogubiłem się

Trochę się pogubiłem, popadłem w bezczynność

Nic się nie zmieniło tylko straciłem powinność

By czynić godnie ze swoją wolą, straciłem wole

Skupiony na zmęczeniu mówię: ja pierdole

A w tej niezmienności gdy się wszystko pieprzy

Jestem zmarniały, kalectwa różaniec się piętrzy

Dzięki pewnemu człowiekowi zrozumiałem dosadnie

Że z każdego dołu da się wyjść, nawet przybitym będąc na dnie

Zapomniałem czym jest bycie tracąc swoje życie

Teraz z ciemności wychodzę i triumfuję w rozkwicie

Mimo że mam objawy jak u schizofrenika

To nadal mogę funkcjonować, choć kręgosłup psychiczny strzyka

Jak wyjść z tego bagna, w którym ciężko się poruszać

Trzeba wymyślać sobie cele i się do nich zmuszać!

Drobne cele, małe kroczki, które będziemy w stanie wypełnić

Na pewno sobie poradzimy  chyba że zaczniemy się czerwienić

Z bólu,wstydu,strachu to wtedy musimy sobie uświadomić

Że bez stresu nie ma życia, on musi w nas błądzić

Zmuszać do poddania, a poczujemy większą satysfakcję

Ulga będzie zdumiewająca jakbyśmy zwiedzali atrakcję

Małe kroki małe kroki i jeszcze raz małe kroki

Przemieszcza się całe ciało gdy pracują nogi

Bez celów życie nie ma sensu, trzeba być tego świadomym

Nic nie robić to jak być przez siebie pokrzywdzonym

Świat i ja

Świat jest taki piękny, a my jesteśmy tacy mali
Fascynuje mnie krajobraz, szczegóły które widać w oddali
Pagórki na których rosną trawa i kwiaty
Nasza planeta to wyrąbane drzewa, lasów płaty
Chciałbym być bardziej inteligentną istotą
Żeby się zachwycać mocniej światem z większą ochotą
Podróżowałbym po wszechświecie odwiedzając planety
Czym większa inteligencja tym większe zalety

Cień

Choć się pytasz jaki mają sens jeszcze moje wiersze

Wiedz, że mam zamiar wpłynąć na horyzonty szersze

Jak atrament się rozpuszczę w Twojej głowie

Schowasz się w czerń, zamkniesz się w sobie

Tak jak ja, który czuje więcej niż jest w stanie mówić

Że jeszcze swój świat naprawię próbuję się łudzić

Przekleństwo i dodatkowe straty, które się wiją

W tej czerni wewnątrz mnie skrupulatnie gniją

Wszystkie zdarzenia, które los mi zesłał, bym wiedział

Czuł ten ból, który nieraz we mnie nie usiedział

Jakim jestem złym człowiekiem, zepsułem marzenia

Nie wiem gdzie mam iść, siedząc w pułapie cienia

Pod maską  kryje się szaleństwo i nad strachem dreszcz

Jedyne kto do mnie dziś dzwoni to o parapet deszcz

Bez litości

Oto ja szary człowiek Robię zamach twojej głowie

Nie zmrużysz dzisiaj powiek Uświadom to sobie

Pójdziesz drogą zmysłów Przez tą magię słów

I poczujesz z bliska Ile krwi i chwil trupów

Przelało się, by miażdżyć Spróbuj to zważyć

Ile można pisać ile marzyć? To zaczyna parzyć

ognistą kulą head shoot Pracuję jak robot

Kiedy Ty robisz w tył zwrot I spływa Ci po ciele pot

Skończysz w czarnej dziurze Jestem w kapturze

Miotam słowami Przygotuj się na burze

Emocji ogromem Pędzę w Twoją stronę

Pożegnaj się z domem Patrz jak dźwiękami płonę

By spalić doszczętnie Twoją obojętność

Ból trawiący mnie, który powoduje ciemność