W mych snach

Widzę Ciebie całą skromnie ubraną w kwiaty

Twoje piersi i miejsce intymne zasłaniają płaty

Dookoła pełno gwiazd jest, Ty jedna najpiękniejsza

Jesteś drobna jakby z nich wszystkich najmniejsza

A świecisz najjaśniej jak Gwiazda Polarna

Oświetlasz serce, rozjaśnia się jego esencja czarna 

I pada deszcz a Ty kolorujesz jego kropelki

I promienieją kałuże a drewno zamieniasz w wafelki

Liście drzew w cukierki i świat staje się żywy

Szarość nabiera barw przez świateł Twoich wpływy

Plącza pędzą ku Tobie i wirują jak w karuzeli 

Zataczają koła a każdy kwiat chichocze - się weseli 

Tani produkt

Mam wrażenie że jestem nikim tanim produktem społeczeństwa

Te myśli które mnie wciąż dręczą doprowadzają do szaleństwa 

Nie potrafię nic zmienić, chciałbym zacząć od siebie 

Tyle razy próbowałem i pikowałem w dół pozostając na glebie 

Nie jak pełen witalności człowiek tylko jak ledwo żywy prawie trup 

I patrzę się tępymi oczami na świat wbity w ziemie jak słup 

Nie potrafię żyć normalnie tylko przeżywam obok sytuacje skrajnie 

Przytłacza mnie wszystko co sprawniejsze i czuję się marnie 

Nie wykrzeszę z siebie większego płomienia - a tylko taki by przeżyć

Choć widać po mnie że jestem smutny że wolałbym już nie żyć 

Ale jest pewna zasada nie poddawać się nigdy być bohaterem 

Płynąć przez sztorm i wielkie fale siedząc stoicko za sterem 

Początek miłości

Podobało mi się jak przed knajpą staliśmy

I Cię przytuliłem do swego serca i rozmawialiśmy 

Byłaś gorąca jak wulkan, który kipiał uczuciami 

Przepływała w nim lawa , z serduszków kształtami 

I malowała we wnętrzach tęczę z różnymi odcieniami

Które jasnością przebijały żyły swymi barwami 

Wszystkie z gwiazd świecą ale jedna jest wyjątkowa

Niczym gwiazda polarna, aż reszta z nich się chowa

Gdy Cię poznałem to odmieniłaś moje życie 

Oczekuj moja Luba na moje przybycie 

Będę szedł za głosem serca wprost przed siebie 

Wiem już dla kogo mam żyć, tylko dla Ciebie 

To tam gdzie największe ciepło bije dla mnie 

Wtedy wiem gdzie jesteś, czuję się normalnie 

Paulinko tak bardzo bym chciał Cię dotknąć i za rączkę złapać

I musnąć Cię w usta, Twe oczy zdziwione co w ruchu wyłapać

Nagle utkwiłyby na mnie, na moich oczach zamkniętych

I czułabyś wzdłuż Twych pleców od mych rąk przejętych

Miły dotyk, który by pobudził ciało Twoich pragnień ukrytych w sobie

Bo jesteś wyjątkowym aniołkiem, bijesz blaskiem w każdej dobie 

A w nocy jesteś jak ogień, nadziei moich pochodnia

Zaprzeczyć temu że jesteś cudowna to czysta zbrodnia

Nowonarodzony przez miłość

Gdy tylko pomyślę o Tobie od razu zaczynam inaczej oddychać

Serce szybciej bije, robi mi się cieplej i tylko wzdychać i wzdychać 

Wiem że masz to na uwadze że wszystko się za szybko dzieje

Ale nie mogę się powstrzymać, na myśl o Tobie we mnie szaleje 

Serce i myśli, a wnętrze staje się radością kwitnące dla świata 

Jakbym się narodził i umiał tylko powiedzieć jak dziecko: mama i tata

To ja nowonarodzony mówię: Ty i tylko Ty, bo jesteś wyjątkowa

Od razu się zakochałem, do Ciebie podnosi się moja głowa 

Bo jesteś najpiękniejsza, a gdy Twoja twarz się rozpromieni

Przebija się przez ciemności mej duszy i moje wnętrze się mieni

Twoje oczy jak gwiazdy dają światło i powodują że się rumieni

Wszystko co powstało dzięki Nim jak na Ziemi - plącza zieleni

To u mnie uczucie, mroźna planeta przy Tobie w życie rozkwita

Stopniał lód, zamienił się w pot od gorączki miłości i Ciebie wita

Jestem najszczęśliwszym człowiekiem od kiedy Cię poznałem

I wiem że się tylko nie zauroczyłem, a też od razu zakochałem

Moja miłość

Każda chwila bez Ciebie jest wiecznością

Jesteś największą słodyczą - moją miłością

Darząc mnie uśmiechem uszczęśliwiasz serce moje

A gdy Ci smutno to cierpimy wtedy we dwoje 

Kiedy ofiarowujesz mi swe serce czuję się spełniony 

Największe płynie ukojenie kiedy Twym uczuciem jestem obdarzony 

Działasz na mnie jak lekarstwo na umęczoną duszę

Jesteś potrzebna jak człowiekowi woda kiedy smakuje suszę

Jednocześnie jesteś zaraźliwa jak szaleńcza choroba

Kiedy się zbliżymy do siebie biją nasze serca oba

Pożądam Twej duszy, nie możesz być nieśmiała 

To jest grzech nieważne co byś sobie pomyślała 

Szanuję Ciebie we wszystkich Twoich przejawach

Więc rób przy mnie co chcesz nie zjadaj się w obawach 

Potrzebuję Cię, ponieważ kocham Cię jak nikt inny

I czuję to całym sercem jak jakiś poeta słynny 

Troszczę się i jestem odpowiedzialny za Ciebie

Ty masz się przy mnie czuć niczym anioł w niebie 

Jesteś dla serca magnesem smutków i radości

Chcę więcej ciepła, które dajesz, chcę więcej wzajemności

Na łamach uczucia, chcę dźwigać Twe problemy mocą miłości

Kiedy tęsknię jeszcze bardziej doceniam pełen cierpliwości 

Gdy zabraknie mi wszystkiego co mam zostaje myśl o Tobie

Nawet gdy nie mam już nadziei i jestem jak w żałobie 

Ty umacniasz mnie do czynów wielkich jak himalajskie góry 

Choć lecą na mnie problemy niczym krople deszczu z chmury

I uderzają jak pioruny powodując wielkie zmartwienie 

To dzięki Tobie staję się twardy jak skały i w sercu mam płomienie

Powodujesz mych narastających nerwów ciche ukojenie

Pojawia się uśmiech, bo jesteś lekarstwem na uspokojenie...

Kwiat płomieni

Byłaś jak marzenie - kwiat płomieni 

Wyrwałem z ziemi korzenie w dni jesieni 

By zimę przetrzymał tańcząc żywiołowo

Nie sobie kimał, był żywy jak słowo

Które Ci wyszeptałem żebyś rozkwitała

I swym ciałem płaty ognia trzymała

Jesteś jak słońce w ciemnym ogrodzie

Promienie rosnące na ziemi i w wodzie 

Chodzi o kałuże która Cię odbija 

I Zmętniałe róże bo zima zabija 

Ale Ty powodujesz że kwiaty powstają 

Zgarbione kolorujesz i Proste się stają

Uśmiechają do Ciebie, Twego blasku

Czują się jak w niebie a nie w potrzasku 

Dlatego Cię zabrałem, bo jesteś delikatna 

I w sercu Cię schowałem i stałaś się szkarłatna 

Rozpalasz mą duszę, bez Ciebie zgaśnięty

I serce swe kruszę, jako człowiek przeklęty

Wojownicy przed walką

Wieje zimny wiatr, wiruje w powietrzu śnieżyca

Stają na przeciw siebie wojownicy, mają zimne lica

Pełnia księżyca na gwieździstym niebie 

Noc jest i już mieszkańcy poszli spać do siebie 

Ktoś gra na trąbce jednostajną melodię bitewną

Walą w bębny, ciepło unosi się z ust w parę zwiewną 

Na przeciw siebie do bitwy się przygotowują 

Wojowie uderzają mieczami w tarczę i tym prowokują 

Się wzajemnie, warczą, kto pierwszy ruszy

Zastanawiają się krzycząc do siebie aż bolą uszy 

Rozwścieczone bestie czekają na znak swych dowódców 

Tupią w ziemie, a Ci co uciekają mają ich za głupców 

Tu chodzi o wieczną sławę, która przeniknie kraj 

Ci co polegną w walce nie stracą honoru, dla nich czeka raj

Dorosłość to już

Dorosłość już nadeszła, przebiła się przez młodości smak

Teraz wszystko szybko musi być zrobione na znak

Mało czasu by odpocząć, tylko ciągłe harowanie

Załatwienie pobocznych spraw i odpoczynek - spanie

To co kiedyś nas cieszyło, straciło już sens swój

Teraz skupiamy się na praktyce, by wybił się rozwój

Pytam wciąż czy to się skończy mimo że się zaczęło

To zdążyło mnie już zgasić, mój uczuć żar wygięło

Jak palący się metal, który miał się jeszcze hartować

A pozostało mu zwątpienie i charakter swój szorować

By lśnił tak jak błyszczy przez cały czas do końca

Choć jest zepsuty przez wyścig robotów do słońca

Którym są pieniądze, popatrz na promienie papierowe

Każdy do nich goni, choć nie wyglądają jak nowe

A przerobione i to jest oszustwo dla oczu zdeterminowanych

Ja tak nie chcę pracować, tylko być oddany dla wierszy nieznanych

Dlatego robię swoje, idę do przodu

Nie oglądam się za siebie bez powodu

Nigdy się nie poddaję, trzymam życie w rękach

Najciężej jest wyrobić na życiowych zakrętach

Trzeba zdążyć wszystkim na szybko jak należy 

By nie zrobiła się piramida problemów, która na wysokość mierzy 

Więcej niż powinna, tak nie może być, bo musi styknąć

Po kolei wszystko, lekko puknąć i zamilknąć

Tak by się zmieściło w czasie każde wydarzenie

Bo zbyt mocne może być zdarzeń o siebie uderzenie

Kropka wśród przecinków

Przeżyłem pustkę wśród stada ludzi rozgadanych

Niczym wśród szumiących drzew kamień bez ambicji żadnych

Któremu zostało marzyć albo środowisko zmienić

By chociaż słońce go grzało, bo tu ciemno i zaczyna ziębić

Niczym patyk wśród fal który chce równowagę utrzymać

A nosi go bez odwrotu, gdzie nie można nic zatrzymać

Łamie w pół i upada w głębiny nierozsądku psychicznego

Niekomfortowej ciszy, która zabijała patyka zapomnianego

Niczym latający liść na wietrze, który chce latać

A bezsilność zwycięża bo nie ma skrzydeł, zaczyna spadać

Ten patyk marznie pod tą lodowatą wodą bez końca

Chce wznieść kończyny swe do słońca

Jeżeli nie umie się pływać czy latać lepiej nie próbować

Kto nie ryzykuje ten nie ma ale po co podwójnie żałować

Nie jestem drzewem ani falą ani wiatrem

Nie żyję odważnie, ja przeżywam niewyraźnie swoim światem

Gdzie się nie znajdę jestem ze spektaklu wyłączony

Szukam wrażeń, chciałbym czuć się jak nowo narodzony

A jestem nierozumiany, zbyt wrażliwy, delikatny niestety

Nie umiem szumieć, pływać ani latać, to nie moje zalety

Ale umiem to wyrazić zza swej szyby za którą bytuje

Przeżycia odzwierciedlają stan który wnętrze czuje

Szum mnie dręczy, pływając się krztuszę a skrzydeł brak

Mógłbym się poddać, zabić i pozostawić wspomnień szlak

Za to serce prawdziwe mam i umiem marzyć wrażliwy pośród cieni

Kochać prawdziwie, rozumieć tych co cierpią nieszczęśliwie zagubieni

Toomnie

Mój umysł słynie z ciszy i definiowania 

Więc pomijając to że wolę pisanie od gadania

Nie trawię ludzi zadufanych w sobie 

Którym pewność siebie promieniuje w głowie 

Wolę empatie, przez które rozumy się synchronizują 

I tworzą grupę, a nie w wiadomościach konkurują 

Gdzie wrażliwość bardziej dostrzega szczegóły 

I rozmowa jest poezją a każde słowo jak nacisk czuły

Jumanji - otwarcie

Pierwsze wrażenie odczuwam pozytywnie 

Moje oczy patrzą na to zjawisko jednak dziwnie

Bo nie przyzwyczajone w takie popowe klimaty 

Mam poczucie rezygnacji ale nie czasu straty 

Czuję się nieswojo jak w jakimś bunkrze

Będzie dobry wieczór, kiepskie rano myśląc o jutrze...

Bądź moją miłością

Bądź moją miłością, moim kwiatuszkiem kolorowym

Chcę dotykać Twój blask mieniący się kształtem diamentowym 

Jesteś moją tęsknotą i bólem oczekującym na wybawienie 

Moje serce bije dla Ciebie, jesteś jak chodzące marzenie

A kiedy Cię już widzę to mija utrapienie sponiewierające 

Wszystkie chwile przy Twym sercu są jak melodie kojące 

Chcę być z Tobą bez względu na wszystko co się stanie

Pragnę szeptać Ci do ucha: moja najpiękniejsza, moje kochanie

Wybacz mą nieśmiałość, ale ciężko objąć w słowa 

Jaka jesteś wartościowa, nie mieści tego moja głowa 

Powstrzymaj moje serce, bo się rozpędziło szalone

Dotykam samotności znów, jest to piekło wcielone

Teraz całymi dniami będę rozpamiętywał chwile minione 

Bo tak mi było cudownie jak moje serce było w Ciebie wtulone 

Wzdycham… wzdycham… do Ciebie moja miła piękności

Chyba zbyt poniosło mnie to uczucie miłości…

Ale chciałbym jeszcze mocniej poczuć to uniesienie !

Narkotyzować się Tobą mam ciche pragnienie 

Chcę Cię tulić w każdej chwili w której jest to możliwe 

Nie chcę być nachalny ale ahh te Twoje oczy życzliwe… 

I uśmiech i włosy i nos i wszystko i w ogóle 

Mam ochotę po ciele muskać ustami Cię czule 

Choć to może jeszcze nie ta pora, jeszcze się zastanawiasz 

Może mnie jeszcze nie poznałaś i może się czegoś obawiasz

Jesteś Tylko Ty i poza Tobą nie widzę dziś nikogo 

Chcę być wierny, by trwało to wiecznie, by było błogo 

Daj mi szansę, a wiedz że jej nie zmarnuję 

Jak tylko będę umiał postaram się - obiecuję

Dla mej luby

Podobasz mi się bardzo, coś mnie do Ciebie ciągnie 

Chyba Twój urok i inteligencja, czuję w sercu ognie

Jak rozpalają całe wnętrze, chcę Cię tulić nieskończenie 

Poczuć natchnienie, jak miłość spala namiętnością me istnienie

Bo gdy Cię obejmuję to grzejesz jak procesor w mym komputerze

Chciałbym byśmy topili się w tej miłości atmosferze  

Ale nie utopili a wciąż łapali powietrze w tej wodzie głębokiej

I chcę by podgrzewał nas wodospad lecący z nad skały wysokiej 

Niby potok uczuć, które unoszą się tu w powietrzu 

By poczuć jeszcze bardziej zbieg zdarzeń w swoim wnętrzu

Jak unoszą nas ponad wszystko niby ogień wznoszący balon powietrzny

Chciałbym Cię pocałować w sposób subtelny i grzeczny

I ten urok zabrał by nas do świata, w ramionach którego

Nie przejmowali byśmy się niczym z dala od złego

To uczucie jest jak magma, napływ ciepła jak w gejzerze 

Chciałbym byśmy topili się jeszcze bardziej w miłości atmosferze 

Jak meteor spadający na granicy kosmosu i nieba

W Twoich oczach widzę, że wiesz czego mi potrzeba

Gdy Cię widzę to jakby łuna powstającego słońca

Wyłaniała się przede mną i nie miała mieć końca

Trafiała przez opary uczuć jako promienie orbitujące

Niczym we mnie lecące Kupidyna strzały płonące

Złota myśl 2: instrukcja postępu

Musi być wspólna intencja - cel np bieganie np bycie np koncert, bycie zdrowym . Tylko dla intencji potrafię żyć . takiż ze mnie samotnik - cichy aktywista
Aspołeczny bo bez zdolności społecznych - jednakże na swój sposób introwertycznie komunikatywny
W tym miejscu występuje zbyt wiele bodźców jednak ciekawość wygrywa jednakże tracę wolę przez narzucane bodźce, które próbują mnie manipulować - nadzorować swoją postawą
Aktywność powinna wygrywać w moim życiu
Treść powinna wygrywać nad Ilością
Po to mamy dwoje uszu i oczu by więcej widzieć i słuchać niż mówić
Ci co dużo mówią są nieograniczeni w swoim ograniczeniu
A Ci co milczą są uporządkowani
Bądź starają się porządkować w sobie. Jednakże wadą jest to że nie umieją żyć w chaosie gdzie przeważają narzucane się bodźce
Potrzebuje uporządkowanego świata - innego środowiska bez bodźców gdzie dominuje cisza
Bo my wrażliwcy żyjemy w chaosie jako neutralne tło i nie żyjemy jak inni a przeżywamy w bezsilności i w milczeniu

Jaka jest intencja ludzi tutaj?- zastanów się jaka jest wobec Ciebie
Czy nikt na Ciebie źle nie wpływa a kto na Ciebie dobrze wpływa. Oddal się by przepływ energii był pozytywny - wznosił do góry, oddal do nawet jednego człowieka, który powoduje że rośniesz
Spójrz poprzez swój świat swoją logikę na to
Co by się zyskało gdyby stworzyć własną intencje wbrew chaosowi by nie iść z jego prądem
Stanowczo wyjdź z atmosfery w bezwpływowość bo tylko tam odnajdziesz swoje ja w kulcie kontemplacji nad sobą , śnienia i działania wbrew nurtowi którym idą wszyscy rozumiejący swoje myśli a nie rozumiejący własnego ja
Czyżby ten kto nie rozumie własnego ja nie potrafiłby być cichy ? Nie potrafiłby się zastanawiać względem siebie? Gada z sensem ale nielogicznie bo nietrafnie bądź niezdrowo się zachowuje[np małe dzieci] . Żyje z nurtem może ma predyspozycje do życia i mu łatwiej się nim cieszyć ale nie idzie do przodu.
Np leci piosenka i z nurtem mówimy co to adekwatnie do sytuacji i nucimy
A ja chcę sam tworzyć nurt wbrew rzeczywistości , wbrew jej logice , wbrew normom sam tworzyć logikę ale pamiętając gdzie zaczyna się kogoś wolność tam kończy się moja wolność

Jak odróżnić mądrego od głupiego ?
Mądry szuka odpowiedzi głupi po prostu gada błędnie

Z mądrym człowiekiem nastawia się na daną częstotliwość mądrości z racji iż posiada rozum, którym potrafi się posługiwać względem myśli nad którymi się zastanawia.

Jak odróżnić osobę myślącą tzn zastanawiającą od niemyślącej ?

Nie zastanawia się ? Bo nie jest nauczona wewnętrznej  praktyki

Jak poznać inteligentnego ?
Umie przetwarzać informacje i nimi władać - wszystko zależy od ilości ów ważnej treści.

Dla każdego dużo to inna miara zależy od człowieka i jego predyspozycji, jeden może być małomówny i będzie dla niego dużo a inny może dużo mówić i będzie jeszcze za mało… każdy przetwarza w innej ilości, ale rozumie tak samo

Natchnienie

W tej cichej atmosferze gdzie powstaje artystyczna głębia 

Wylatuję z ram logiki wyobraźnią przypominając odlotem gołębia 

Który niby pokemon wyróżnia się nad inne stworzenia 

Jest zbyt spokojny, nie stanowi dla innych zagrożenia 

Jest inny, nieprzeciętny, razi swą nietuzinkowością 

Odnosi się swą wrażliwością do świata z miłością 

Wyrasta z ciszy niczym smuga meteoru

I świeci niczym oko Saurona w centrum Mordoru

Ludzie

Lubię przebywać z ludźmi normalnymi 

Z ludźmi ambitnymi z duszami bratnimi

Z perspektywami wspólnymi, z celami podobnymi 

Z zainteresowaniami takimi samymi

Z indywidualistami chodzącymi swoimi ścieżkami

Z aktywistami cichymi, którzy reprezentują siebie czynami 

Nie z pozerami wewnętrznie pustymi - ,,nieomylnymi''

Nie odróżniającymi się do wszystkich podobnymi

Co jak psy klepią jęzorami, z irracjonalnymi dialogami 

Chodzą grupami i żyją prostacko dziwnymi tradycjami

Nie z tymi co wpatrzeni w ekran całymi dniami

Nie z idiotami, którzy przypał tworzą zachowaniami

Oczy

Twoje oczy 

Zerkają 

W tym chaosie 

Widzą nieznane 

Które się kończy 

Tak na zawsze

Starość nie radość

Starość jest okrutna, trzeba chodzić po lekarzach

Bo to serce już nie te i mimo że się nie jest w bandażach

To wszystko jest zmarniałe, całe ciało zwiotczałe w dół leci

Zmarszczki na twarzy, to już nie te dzieci

Nie ma tej młodzieży, matki im pomarły

I wnętrzności przez skórę robale rodzicom przeżarły

Zniedołężniali często rozczarowani i zapłakani sobą

Że muszą brać leki, nikt im nie pomaga, nie są tą młodą osobą

Która poradzi sobie ze wszystkimi przeciwnościami

Ledwo starcza na opłaty, zmagają się z codziennymi problemami

Armagedon

Wiruje niebo, wciąga budynki, które kruszą się do środka 

Popiół zakrywa słońce i burza której pioruny uderzają jak z młotka 

Niszczą powierzchnie, pękają ulice wzdłuż architektury 

Latają w przestrzeni ich potłuczone okna, dachówki i mury

Ludzkie kończyny przemieszczają się chaotycznie 

Ci co jeszcze żyją o swoich siłach uciekają panicznie
Ciemność widzę przed oczami, czy to koniec już?
Czuję jak głowa pęka wzdłuż szyi jakby wbity nóż
Zbyt zimno, a ono oplata ciało i drżę niemiłosiernie
Modlę się pierwszy raz w życiu do Boga przez cierpienie
Leci w oczy brud, który pokrywał całą okolicę
I cały czas czuję jak zimno rozcina mi potylicę

Czarnoksiężnik

Lewituje nad ziemią ubrany w czarną pelerynę

Żyje tylko po to by realizować swą doktrynę

Z oczu wznosi się para przez otwory maski metalowej 

Zmierza do swej czarnej wieży po krainie kolorowej 

Trzyma w dłoni jakby laskę zakończoną metalowo 

Oczy jaśnieją blaskiem na różowo fioletowo 

Tańczy wiatrem peleryna z nim pod rękę

I drzewa szumią mu oto taką piosenkę:

Pędź czarnoksiężniku, pędź do swej nory

Twojej wieży którą pilnują golemy i potwory 

Spuść nam deszcz na głowy, byśmy były podlane 

Nasze życie wegetacją, nasze życie jest zjebane 

Chcemy być jak Enty, których życiem jest wędrówka

Za Ciebie wodę wypijemy i życzymy zdrówka! 

A więc leciał przez krainę pełną różnych skrajności 

Smutek dopadł drzewa mimo ich wiecznej cierpliwości 

Czarnoksiężnik król zatrzymał wiatr poruszył lasy

I liście wciąż śpiewały, a korzenie wybijać zaczęły basy 

Był już przy swej wieży gdzie różne żywioły

Zaklęte były w kamienie jakby w nich oczodoły 

A tam błysk i latały odłamy nad szczytem

Który przecierał chmury z dumą i zachwytem 

I ciemność pokrywała okolice, wybijały pioruny 

Była burza a napięcia rzeźbiły latające runy 

Te kamienie miały możliwość żywiołów ożywiania 

Panowały nad pogodą, służyły do roślin podlewania

Pewnego razu przechodził demon straszliwy 

Był mroczny w obliczu jakby nieżywy

Ale oczy miał żywsze niż otchłań pełna smutku 

Gdzie ludzie pracują aż do śmierci w przekonaniu że do skutku

Pokonał golemy, te kamienne masy 

Uleciały z nich dusze w podziemne hałasy

Gdzie słychać błagania przez popełnione grzechy 

A w niebie życie tam w kosmosie i słychać ciągłe śmiechy 

Władca swej wieży stanął na wysokości zadania 

Zniszczył mózg demona i na sznur bez pytania 

Powiesił nad przepaścią gdzie króla potwory 

Między siebie rozszarpały ciało, została tylko głowa a pod oczami wory 

Nad czupryną zaczął ulatywać smród i przyleciały muchy

Głupi demon chciał być wielki teraz nikt nie czuje skruchy 

Bo kto pokona ów potężnego czarnoksiężnika 

I zdobędzie jego trzecie oko spod maski samotnika

Ten posiądzie moc i bogactwa natury 

Nie jakieś pieniądze chorej kultury …

Żebrak miłości

Chodzi po świecie, szuka codziennie i prosi

Cały swój ból kryje pod maską radości i go znosi

Był zakochany, ale został na bok odtrącony

W imię zysku który zapewnił jej chłopak do niej zwrócony

Tułał się po planecie w smutku i tęsknocie

Myślał tylko o miłości, a nie o banknotów kwocie 

Szukał, zakochał się, ale został zdradzony

Tkwiąc głęboko w jej sercu z niego wyrzucony

Płakał nędzarz, ale łzy ocierał pięściami

Którymi uderzał łóżko rozmyślając nad wspomnieniami

Chodził po klubach, zauroczył się w pewnej piękności

Myślał już, że to ta jedyna, grzało się uczucie miłości

Ale potem zobaczył ją jak tuli się ze swym chłopakiem

Wyobraźcie sobie jakim był człowieka wrakiem

Poznał znowu pewną dziewczynę, bratnią duszyczkę

Zaczął ją nawet traktować jak swą siostrzyczkę

Ale napisała mu przez internet że ma chłopaka

A potem się już nie odzywała do tego miłości żebraka

On chciał tylko się wtulać, poczuć to ciepło

Zapomnieć na chwile, że na Ziemi jest piekło

Jednak żebrał dalej nie dostał złamanego serca nawet

I patrzał się na gwiazdy zastanawiając się ile tam jest planet

Czy któraś ma życie tak jak dla niego miłości potrzeba

Nie wie czy istnieje tam życie ale wznosi ręce do nieba

I jeżeli istnieje taka niewiadoma to tutaj też być może

Cuda się zdarzają, lecz zazwyczaj nikt w niedoli nie pomoże…

Wiedźma antyalkoholowa

Okrutna wiedźma nazywana jędzą się obudziła 

Znowu o ofiarach swoich czynów w nocy śniła 

Choć nie wiadomo, może to był sen na jawie

I wyszła w nocy z mieszkania, by wczuć się w zabawie

O nóż kuchenny w ręce przecierały się włosy brązowe 

Choć oczy były nieświadome to świeciły jak nowe

Szła w nocy po przedmieściach aż w parku się znalazła 

I nie wiadomo czemu, ale na drzewo wlazła 

Niczym jaszczurka i wśród liści się schowała 

Aż z góry była ledwo widoczna w tych cieniach i mała 

Choć latarnie świeciły, niby bezpiecznie tutaj było

Pojawił się tutaj pewien pan, troszkę mu się wypiło

Koordynacja ruchowa już nie ta jak z rana 

Jednym słowem jego morda była ,,pijana''

Przechodził przez ścieżkę obok tego drzewa

Na którym spała wiedźma i ten facet ubolewa

- Zostawiła mnie! Jak mogła to zrobić!? 

Chętnie bym znalazł tego typa, by go pobić! 

I tak krzyczał do siebie smutny mężczyzna 

A z drzew sączyła się dusząca woń - zgnilizna 

To zapach unoszący się z poprzednich nocy 

Pochowane tam były zwłoki, którym nie udzielono pomocy 

Nagle z góry rzuciła się jędza przeraźliwa 

Rozdrażnił ją unoszący się zapach wódki i piwa 

Zadźgała faceta, choć krzyczał aż do nieba 

Nikt nie wzruszył się tym że pomóc mu trzeba 

Wszyscy dalej śpią, smacznie poklepując ustami 

Przecież jest noc nad naszymi głowami …

Dla pewnej Muzy

Załapałem nić porozumienia, przyszło to nadzwyczajnie 

Sens z Pustki wyzwolił się piętrzony logiką idealnie 

Bratnia dusza? Chyba znam definicję tego z doświadczenia 

To jest coś niezwykłego, milczenie i umiejętność mówienia 

Moja świadomość w tej atmosferze zrozumienia 

Rozkwita w sens teraźniejszości, plącze pajęczynę istnienia 

Która utrzymywać zaczęła moje życie w dobrym nastroju 

Nastraja pozytywnie jakby dla wewnętrznego spokoju 

I mógłbym… mógłbym… tyle ale dalej przejdźmy delikatnie

Bo nie lubię być nachalny bo boję się że zepsuję to totalnie 

Twoje miny, przez każdą czuję smak radości 

I nie wiem czy to zauroczenie czy uczucie …

Rozmył się obraz kiedy dowiedziałem się niestety 

Od mego obiektu westchnień - tej pięknej kobiety 

Że ma chłopaka, wystarczyło mi wiedzieć tyle 

By osłabnąć na chwilę i wyobrażać sobie wlewające promile 

To tak nie miało być, czuję smutek i rozczarowanie 

Mógłbym napisać jej milion wierszy ale na nic me staranie 

Zamykam oczy, czuję nostalgię, chcę się wtulić 

Tak jak się żegnaliśmy tak objąć ją - przytulić 

Ale należy do kogoś innego i stanowczo odmawia 

I czuję ból jak doskwiera, wielki ból mi to sprawia …

Pytałaś czy jestem zły czy coś takiego 

Chyba nie wiem poza smutkiem teraz nie rozumiem już niczego 

Dalej chce z Tobą pisać, myślę że to nam pozostało 

A gdy spotkam Cię dojdę do wniosku - tak być musiało …

Sam na sam

Chodź pospacerujemy ten ostatni raz po planecie

Mimo że jestem zamknięty w swym świecie

Chce otworzyć to co zapisane jest we mnie 

Niech to stanie się rzeczywistością-moje pragnienie

Bo w życiu chodzi o to by spędzić je efektownie

A nie imprezować i być nietrzeźwym codziennie 

Uspokajam się i znów buduję mur który mnie otoczy

A świadomość się wzniesie i z przeznaczeniem zjednoczy

Na dworze jest ponuro, ale powietrze ziębi swymi podmuchami

Idealnie rześkie do wdychania, rozkoszuję się tymi falami

Jestem samotnikiem który milczy i działa tworząc cele

Dlatego ciężko odnajduję się na imprezach gdy ludzi jest tak wiele 

Jak się skupić na tym co rzeczywiście właściwe?

Moje oczy przesiąka schiza, stają się zdezorientowane i żywe

A w samotności wciąż staram się odnajdywać

Jest to dla mnie tak ważne jak potrzeba by oddychać

Introwertyzm wskazuje jaka jest moja natura

Być gdzieś na uboczu, bo ludzie to dyskomfort i tortura 

Lubie czuć wolność, czyli stan bez presji 

Świadomość że muszę doprowadza do depresji

Wolę ukierunkować ją w nieznane bez ludzi i ich narzekania

Bo oni ograniczają do dyskomfortu i z męką zmagania

Erotyk

Ślina cieknie z buzi, która jest otwarta ze zdziwienia

Przecieram oczy zastanawiając się czy to sen czy moje urojenia 

Twoje ciało takie piękne, kształty mi się podobają 

Chciałbym tak patrzeć w Twoje oczy i widzieć jak mi się oddają 

Przyćmione Twe spojrzenie, co rusz mrugają powieki

Moje serce bije mocniej, jakbym wziął alkohol i leki

Jesteś tak zgrabna, że mam ochotę Cię podotykać

Złapać Twoją nogę i jednocześnie z Twym wzrokiem się spotykać

Poczuć delikatność wraz z namiętnością 

I wyobrażać sobie skrycie jak oddajesz mi się z miłością

Zatańcz dla mnie, chcę patrzeć na Twój tyłeczek

Bądź moją gwiazdką, nie ma od Ciebie ostrzejszych laleczek

Twój uśmiech powoduje w moich oczach i sercu radość

A gdy zainteresuje Cię ktoś inny czuję niepohamowaną zazdrość

Zatańczmy razem się rozbierając i rzucając za siebie rzeczy

Weźmy butelki wody i wylejmy na siebie litry cieczy

Nie liczę na tani seks, chcę poczuć się baśniowo

W blasku słońca, aż powstałaby tęcza i było kolorowo

Przytulmy gołe ciała i śmiejmy się głośno i wesoło

Chcę swoim czołem dotknąć Twoje mokre czoło

Patrząc wciąż sobie w oczy, bądź mym ukojeniem

Bo wybrałem Cię, z marzenia stałaś się pragnieniem 

Twoje piersi są czymś co chciałbym mieć dla siebie

I tak wtulając się trzymałbym Twe pośladki czując się jak w niebie 

Po żelkach

Kręci mi się w głowie, deptam po dywanie z larw

Blask emocji rozmył się, nie widzę dzisiaj barw 

Liczę talię kart z której wyjdą potwory

Yu gi oh w wersji gęsia skórka czy inne horrory 

Nakłuwać na mikrofon będę walające się ciała w przestrzeni

Po amfetaminie w oczach gimby będą mówić że im się mieni

Zanim nie wypadną im gałki z oczodołów 

Powiększą się źrenice im po zobaczeniu potworów

I będą uderzać o ściany tryskając w rytm membrany

Rzuci się na mnie każdy kto nie będzie podpity lub naćpany 

A ja tą fikcję będę śpiewał nie dla szatana a artystów

By po słuchaniu tego odchodzili od zmysłów 

Odchodzę w sen widzę odrapane ściany psychiatryka 

Coś mi w kościach strzyka i każda z myśli umyka

Źrenice zmieniają kolory jak kameleon, mienią się tęczowo

Świat przybiera barw, w szpitalu każdy się śmieje, jest kolorowo

Za rozbitym oknem świeci słońce, tańczą upiory

Rozdrapują się wzajemnie, każdy z nich jest chory 

Pisk wesoły co rusz z pomieszczenia ulatuje 

Każdy z obecnych tu się dzisiaj dobrze czuje

Nagle przychodzi personel, zapina w pasy roztańczonych 

Zastrzyki w ramiona, gasną światła w oczach, cisza zastraszonych 

Budzę się ze snu, to były nie larwy a kafelki

Odpakowuję następną paczkę by odpłynąć - dobre te żelki…

Przygotowanie przed uzewnętrznieniem

Przed uzewnętrznieniem warto się przygotować

By swoją osobę w sposób subtelny wypromować

Najpierw trzy herbaty dla rozgrzania organizmu naszego

I trening dla orzeźwienia i wypocenia brudu toksycznego 

Dwie czekolady, by ożywić umysł i serce wyczerpane

Popić kolejnymi herbatami, by znowu ciało było nagrzane

Prysznic tu uwzględnić wraz z mydłem i wyszorowaniem

I umyć głowę wodą i szamponem rękoma jakby obchodziło się z praniem

By ożywić swą aurę i poczuć się czystym, a nie przybrudzonym

Bo smród nie jest dla organizmu czymś dobrym i zdrowym

A później dojadać co rusz czekoladę pepsi popijając

I napić się również Kubusia czekolady cały czas dodając

I teraz nasze oczy jak znicze będą świecić dzień cały

No i w nocy również pełne energii nie będą się zamykały 

Mama o sprzątaniu

Trzeba uciekać nie pokazywać się na oczy 

Bo to lew okrutny po domu dzisiaj kroczy …

Kiedy mama Twa jest bardzo zdenerwowana 

Bo nieodkurzony dom i śmieci sypią się z rana 

Lepiej nie wchodzić jej w drogę, bo jest niczym zwierzyna 

Lwica okrutna, wejdziesz w drogę to jazdy robić zaczyna

Lepiej wyjść z nory w inne rejony pięknego miasta

Gdzie nie czai się zło, a ugoszczą Cię kawałkiem ciasta

Dobrze jest puścić usypiającą muzykę by uśpić okrucieństwo 

Nim podłość weźmie górę i zamieni się w szaleństwo 

Lepiej nie mieć podrapanej twarzy przez pazury

Choć mózg już zgwałcony przez psychiczne tortury 

Lwica ma problem, skończy się, gdy obowiązki będą wykonane

Tylko dlaczego od tak…od razu to zrobić jest od niej wymagane 

Nie jesteśmy robotami a ludźmi i nie działamy na przycisk

Każdy ma swój poziom energii, z trudem znosimy taki wycisk

Moc ucieka, zachłanność do życia zanika w nieznane

Nasze temperamenty i sposoby na życie nie są uszanowane

Nie mów że nygus! Skoro znasz mnie doskonale

Droga mamo taki już jestem i tak się zachowuję stale 

Nie akceptujesz to nie mój problem tylko Twój

I niech zacznie się spokój kończąc umysłu podbój 

Aktualnie - refleksja

Staram się jak pokemon ewoluować tylko że świadomością
Mając głowę w chmurach chciałbym lewitować nad pozostałością
A wyglądam jak trup podobno przez brak witamin w sobie
I nie wiem czy żyję w Kaliszu czy w stanie w swojej głowie
Chce by światło się niosło z mego serca i z duszy aura jak u Jezusa
A jedyne co dziś widzę to groźnie patrzące oblicze Zeusa
Wciąż gonie i czym bardziej się staram tym większe fatum mnie oplata
Ciąży nade mną chmura a z niej rozczarowania i strata

Samotność w codzienności

Nie wiem jakie macie przeświadczenie o mnie

Ale patrzę na ten świat samotnie, nieprzytomnie 

Staram się być dumny, żyć spokojnie 

Samotność w swe czeluści pożera mnie 

Odpalam swą pochodnię i myślę o tym co będzie 

Bo mrok moimi oczami jest wszędzie 

Chce mi się spać ciągle gdy nie ma z kim pogadać

Gdy żyję w niezrozumieniu i muszę się zmagać 

Z samotnością, choć staram się odnosić z miłością

Do świata to ten patrzy na mnie z oschłością 

Nie jak na brata a raczej kogoś wyklętego

Zamykam się w sobie i mam dosyć tego

List do M

Nawet nie pytałem czy przepadasz w ogóle za wierszami
Chciałbym pomalować Tym Twój świat jak pastelami
By stał się kolorowy pomimo że jest szary i chory
System edukacji jest niczym z Hogwardu dementory
Nie jestem dobry w gadce w cztery oczy z ludźmi otwartymi
Bo introwertycy wolą pisać i pracować za drzwiami zamkniętymi
W samotności, więc ciężko mi było towarzystwa Ci dotrzymać
I wyszedłem na głupka jednak nie chciałem tak przegrywać
Choć może w Twoich oczach tak to wyglądać
To i tak mam wielką ochotę się Tobie przyglądać

Coś o miłości

Jesteś najpiękniejszym kwiatem pośród wszystkiego

I byłem głupcem, że odleciałaś w ramiona innego

Taka miłość jak ta już nigdy się nie powtórzy jak baśnie 

Tylko że ja nadal Cię kocham i to uczucie nie gaśnie 

Nie zabiłem Cię, chciałem byś spokojnie rozkwitała

Tak jak uważasz za słuszne nawet jeżeliś się innemu oddała 

Jesteś Tą na którą mogę czekać aż do śmierci

Chciałbym z Tobą być jednak Tobie brakuje chęci

Ze łzami w oczach mógłbym patrzeć w Twoje oczy

Jak nasze bicie serc w jedno tempo się jednoczy

I wiedziałbym że Twój uśmiech jest dla mnie jedyny 

Wszystko bym zrobił żeby zmienić wtedy swoje czyny

A zamknąłem Cię nieświadomie w klatce mej miłości 

I dla Ciebie to był koszmar, który nie miał mieć przyszłości 

Wyrzuciłaś mnie z serca, a ja chciałbym do niego powrócić

Trafić tam, gdzie było moje miejsce, by przy Tobie się budzić 

Oddałbym Ci swe serce nie dostając złamanego grosza

Wszystko bym oddał nawet gdybym miał dostać kosza 

Bo jesteś tego, albo raczej jeszcze więcej warta

I każdy kto Cię miał dla siebie ma jebanego farta 

Wyczytuję z Twojej twarzy że nie chcesz z tym żywiołem się zmagać

Kiedy ja bym chciał w cztery oczy szczerze jak kiedyś pogadać

Trzymasz mnie na dystans - zbywasz jak kogoś kogo się brzydzisz

W głębi Twoich oczu zauważyłem że mnie nienawidzisz

Ale w postaci obojętności i ignorancji co jest przemocy rodzajem

Zdąrzyłem się już dawno porzegnać z tworzonym przez nas rajem

Zerwałaś jabłko, zjadłaś, pociąga Cię wszystko co wygląda

Masz swój ideał, który miałby przypominać Jeamsa Bonda

Nawet nie umiesz być szczera, nie rozumiesz że ja jestem rozumny

Zrozumiałem dawno swoje błędy i wady, dziś jestem spokojny i dumny

Chciałbym byś wtargnęła do mojego świata jak dawno temu

Ale Ty widzisz w tym jakieś ziarno rozkwitającego problemu...

(Od Autora: Jak co to jest tylko przewartościowana twórczość, która miała wzbudzać emocje, żadne złe słowo nigdy nie zamieniło się z moją ingerencją w czyn. Mnie też zawsze przerażało co tu napisałem. Wiersz był szczery, zawsze starałem się wyjawiać potencjał umysłu człowieka, jednakże w ten sposób jaki się możecie domyślać nigdy nie zamierzałem i nie zamierzam go wykorzystywać, bo jestem świadom konsekwencji psychicznych i prawnych.)
,,Nawet nie zapytasz mnie o zdanie a co jeżeli pewnego dnia

Zabawie się w Breiwika wyrywając się z jebanego cienia

Niepoprawny romantyk stanie się gorzkim draniem

Zajmując się po cichu wściekle Twoich kości łamaniem

Co jeżeli ta ignorancja zrobi ze mnie chcącego zemsty potwora

I wyciągnę nóż by zadźgać Cię i żeby cieszyła się moja psychika chora

Odezwij się do mnie patrząc mi prosto w źrenic koła

Chcę usłyszeć całą prawdę, ma ona być czysta od ściemy goła"

Taniec przy parku

Coś nie mogę zasnąć, chciałbym Cię zobaczyć

I delektować się Tobą, by później zatańczyć

W blasku latarni świecących późną nocą

I patrzyłbym na Ciebie jak ręce Ci się pocą

Napilibyśmy się czerwonego wina, to Twój ulubiony

Kręciłbym Tobą na ulicy na wszystkie strony 

Do cienia weszlibyśmy tam gdzie drzewa rosną 

I położylibyśmy się za krzakami zaraz pod sosną

Wtuliłbym się mocno i szepnął Ci do ucha

Że Cię kocham, choć w moim sercu jest skrucha

To chcę by Twój blask padał na mnie mam marzenie 

Bo Twe oczy zwierciadłem są i powodują ukojenie

I tak wtulony miałbym pragnienie by Cię nie puszczać

Nasłuchiwałbym jak bije serce i mógłbym tak słuchać…

Wiecznie tak jak moja miłość trwa ku Tobie

I moje serce też by biło jak Twoje jak w chorobie 

Marny poeta

Jestem marnym poetą, bo nie umiem wyrwać kobiety

Chciałbym tylko jedną, bez żadnej na twarzy tandety

A ja lubię na nie patrzeć jak zerkają swym wzrokiem 

Kuszą każdym gestem, każdym krokiem

Dostrzegłem siebie w jej spojrzeniu i zobaczyłem pustkę

Jakby do jej wnętrza ktoś zamątował kłódkę

Nie wiem jak zareagować, gdy unika ze mną kontaktu

Mimo że ją kocham, choć był koniec tego aktu

Gdy wracają wciąż wspomnienia to nie mogę się pogodzić

Że mimo miłości zdradziła i zaczęła zwodzić 

Czy czas pokaże wszystko, że to co słyszała to kłamstwa?

Jakiegoś cwaniaka, co jest pełen wredności i chamstwa…

Nie umiem jej wyrzucić z serca jakby przeznaczeniem była

I budzącym natchnieniem w sercu moim ciągle żyła

Nie rozumiem na czym to polega, ale tak się sprawy mają

Że tacy jak ja nigdy najbliższych kochać nie przestają 

Rzeczywistość

Znowu rzeczywistość mnie przerasta w tym ekstrawertycznym świecie
Czuje się jak wyrzutek, który zagubił się na tej planecie
Dręczy mnie wszystko, bodźców jest zbyt wiele
Chciałbym czuć się komfortowo z bezpieczeństwem na czele
Jestem sam i to dołuje, że tak trudno mnie zrozumieć
Mam głowę w chmurach i nie dane jest mi coś umieć
Często zamyślony idę gdzieś na uboczu swoimi ścieżkami
I stawiam pomniki w swym pamiętniku długopisami
Tusz wylewa się na kartki, niczym krew spuszczona
I opisuję to co poczuła moja dusza czymś przesączona 

Uzewnętrznienie

Najpierw trzeba się oduzależnić od wszystkiego

Poczuć wewnętrzną moc wnętrza swojego 

Potem skupionym tylko na sobie

Kiedy moc wszechświata jest w Tobie

Trzeba uzewnętrznić się w swym fachu

Mimo wielkiego w oczach strachu

Kuć żelazo póki mamy w rękach doświadczenie

Trzeba kształtować w tym gorącu zanim ucieknie

Bo ten proces jest niepowtarzalny za każdym razem

Generowany półkulami i twoim mózgu ilorazem

Potem zostaje pustka i chęć snu nieskończonego

Klucz do działania zostaje zastąpiony pytaniem ,,dlaczego?''

Azyleus

Dziwne światło na niebie jaskrawo granatowego koloru

Ukazało się jak z jakiegoś o kosmitach horroru

A z niego ujawnił swe oblicze demon z innego wymiaru

Był ogromny, było widać mimo niedokonanego pomiaru

Wypełznął z nieba jak z ziemi ukazują się małe robaczki

Pokryty naturalnym pancerzem, a na ramionach czaszki

Z pleców falowały mu człony zakończone kolcami

Z paszczy wylatywała zimna para wypełniona toksynami

Był cały oślizgły, miał zieloną skórę i zęby na dłoniach

Otwory z których sączyła się ślina w krwawych odcieniach

Demon zwał się Azyleus i wyglądał makabrycznie

Miał twarz powykrzywianą i czerwone oczy jak chory psychicznie

Unosząc się nad budynkami zaczął czarować, naprężyły się barki

Brzmiało to jak w różnych melodiach wirowanie wiertarki

I z rąk wypłynął strumień światła, który pół miasta spalił

Ludzi ogarnęła panika a Azyleus dalej promieniami raził

Toksyny zamieniły zwierzęta na zombie odporne na ognie piekielne

Bo to już nie były istoty śmiertelne tylko nieśmiertelne

Na niebie pojawiło się więcej świateł, pół Ziemi już opanował mrok

Bóg się patrzał z kosmosu na to i popadł w odrętwienie i szok

Ze świateł wypełzły dinozaury-mutanty latające

Opanowały naszą planetę, były ich tysiące

Inwazja zombie przejęła drugą część Ziemi aż do cieni

Aż w końcu nastała epoka wody i popękanych kamieni

Bóg patrzał i tego się nie spodziewał i się zastanawiał

Trzeba coś z tym zrobić postanowił, choć się obawiał… 

Wysłał więc na te zgliszcza swojego anioła
Poleciał zataczając po wszechświecie koła
Jego skrzydła promieniały wiekuistym blaskiem
Dotarł, a gałki oczne poodpadały mutantom z trzaskiem
Powykręcane wylatywały ciągnąc za sobą unerwienie
Niczym flaki, po czym te latające stwory porozbijały się o kamienie
Zombie nie wiedziały gdzie mają iść i powpadały do oceanów
Topiąc się i wypełniając wodą aż nabrały kilogramów
Został demon trupioblady, rzucił się na anioła
Wołając: zostaw tę planetę, jej ziemia już jest goła!
Uderzał końcami członów, aż trafił boską istotę
Uśmiechnął się krzywo, myśląc, że już skończył robotę
Ale anioł zwany Astronielem nie dawał za wygraną
Wyciągnął z tyłu z pochwy miecz nie przejmując się raną
Uderzył światłem w Azyleusa, ale ten z rąk rozbłysnął promienie
I rozprzestrzenił się huk, aż zadrżały ziemia i kamienie
Bóg przyglądał się Astronielowi i myśli: co z niego za łamaga
Nie potrafi w pojedynkę pokonać tego demonicznego maga
A dwie potężne moce siłowały się w powietrzu nad ziemią
Anioł czując zbytnio zadane ostrzem bóle, które w nim drzemią
Upadł na ziemie przezwyciężony wielkiej mocy ogromem
Zamknął oczy żegnając się jak Bóg nakazał z niebiańskim domem
Gdzie trafił? Do piekła, bo jego duszę połknął zwycięzca
Wziął do rąk ciało, wyjął serce i rozkwasił na kawałki serca
cdn...

Nie potrafię żyć

Nie potrafię żyć w tym społeczeństwie mając swój świat

Wybucha on we mnie niszcząc wnętrzności jak granat

A o to chodzi bym miał wnętrze i żył w jaskini swojej

I rozumiał intencje myśli które roją się w głowie twojej

A nie rozumiem tej szablonowości i powagi świata

Która każe mi tkwić w jej schematach mając mnie za wariata

Kiedy zamkniemy się w sobie...

Kiedy zamkniemy się w sobie kompletnie
I wszystko w tym stanie ciągle w nas więdnie
Trzeba rozkruszyć tę klatkę w której smutki się znalazły
I patrzeć w zwierciadło duszy czy radość odnalazły
Te łańcuchy które spowiły twój język trzeba poluzować
By przeciwności losu, które nami władają pokonać
I całym hałasem to rozkruszyć, zniszczyć, przełamać
Bo jakiegoż to trzeba wysiłku by nauczyć się rozmawiać
Trzeba odważnie wykrzyczeć myśli swoje
Każdą po kolei jak wystrzeliwane naboje
Tylko wtenczas ożywi się w nas percepcja
Oto dla was ode mnie jest ważna lekcja

Ja i reszta wszechświata

Ja i reszta wszechświata to się ze sobą nie brata

Myśl jak armata przeniosła Cię do innego świata

Skądkolwiek jesteś mamy dwudziesty pierwszy wiek

Kiedy ,,Ja” to człowiek, który patrzy z otwartych powiek

Ale nie widzi co się dzieje Jest w Matrixie gdzie diabeł szaleje

Wprowadza ustawy, zabiera mające wartość pieniądze i się śmieje

Wszystko jest symbolem zawierającym schemat

I do niego się dostosowujemy, jest to jak emblemat

Ktoś stworzył świat zewnętrzny, który w nas się roi

A umysł na poważnie się w sobie dwoi

Widzi wszechświat i modyfikacje - świat zewnętrzny

Uzależnił się od iluzji i świata który jest wieczny

Całe prawo to kłamstwo, które ma nas oswoić

Byśmy żyli tak nienormalnie by się niepokoić

Że coś jest nie tak mimo to żyjemy nieświadomie

Podlegając hierarchii, choć my to władcy w koronie

Bo mamy swój dom, swoje królestwo-jaskinie

Tylko czy jest nasza rzeczywiście czy nie?

Odczytujemy świat według przepisów  prawa

Diabeł patrzy się dziko i mówi: ale zabawa ! 

Dlaczego nie jesteśmy po prostu wszechświatem ? 

Gdzie człowiek dla zwierzęcia jest bratem ? 

Przecież odczytujemy wszystko jako dobre i nie na planecie 

Mamy naturalne prawo, które jest we wszechświecie 

W tym zatłoczonym mieście pełnym ludzkich spraw

Jesteś jednym z ludzi, pełnym problemów i obaw

Spójrz na te obszary roślinności gdzie biały króliczek

Biegnij za nim tam gdzie pełno jest uliczek

On ucieka jednak doprowadzi Cię do świadomości

Gdzie Ty i wszechświat stanie się jednym pełnym miłości

Cały czas w domu...

Co to za życie siedzieć w domu całymi dniami

Patrzę się na muchę która lata między pokojami

Nie chce mi się żyć, pokładam się na wersalce

Wiruje mi w głowie od wysokiej temperatury jak w pralce

Nie radzę sobie z tym wszystkim, nie radzę ze sobą

Mam skoki ciśnienia, owładnięty zmęczenia chorobą

Nie chce mi się nic, zazdroszczę tym co potrafią żyć

Ja umiem jak roślina wzrastać by upaść i się ukryć

By rozstąpiła się ziemia, zabrała mnie i marzenia

Szukam sensu istnienia, bo rozpadł się jak ułamki z kamienia

Na nowo potrzebuję czegoś z czym będę czuł się wyjątkowo

By stało się nawykiem, by serce zabłysło kolorowo

Pod ratuszem

Siedzę sobie obok ratusza, rozprzestrzenia się muzyka

Grana na scenie przez skrzypka, a na przeciwko publika

Grzeje słońce moje lica, w ich promieniach ciało się poci

Ten blask mnie rozświetla i złoci

Przyszedłem tu bo byłem tego ciekawy

I nie żałuję zbytnio choć nie zdawałem sobie sprawy

Wiedziałem że coś będzie tutaj grane

Choć te dźwięki nie są mi znane

To nawet mi się podobają kiedy słucham

Więc siedzę zrelaksowany i do niczego się nie zmuszam 

W pewnym momencie ta muzyka zaczęła mnie dołować

Nie mogłem tego tolerować więc przestałem się nią interesować

I poszedłem w kierunku domu

Nie mogąc znieść tego hałasu ogromu

Z mojej ewangelii cz.3 Ku introwertyczce

Jeżeli milczę, Ty też milcz, albowiem nie wymagam niczego nad milczenie

Wystarczy zaufanie i świadomość miłości - jej wewnętrzne istnienie

A gdy upadnę na kolana będąc w rozsypce potrzebując pomocy

Nakarmisz mnie, przytulisz mocno i przyniesiesz kilka ciepłych kocy

Gdy wstanę pozwól wyruszyć mi w drogę moim subiektywnym planem

Bo to ja jestem nauczycielem swego życia oraz mego losu panem

I tylko czasem chcę pocieszenia i prawdy, która mnie uzdrowi

Bo nieraz się załamię, a wtenczas bądźmy miłosierni, a nie surowi

Podaj mi rękę zanim się poślizgnę nad przepaścią się trzymając

Nie chcę upaść, by czuć rozpacz, w tej zamkniętej otchłani trwając

Bo osoba święta może wejść do piekła i wydostać się szczęśliwa

Jeżeli umysłem z Bogiem będzie czuwać wytrwała i żywa

Bo piekło jest pod niebem, ale też obok nieba - całe otoczone

Jest to proces sprzeciwienia, którego istnienie może zostać naprawione

Wystarczy, że na każdym horyzoncie zło każdy odepchnie

I ożywi w sobie miłosierdzie i dobro, a cały system zła legnie

To nas pochłania całkowicie hipnotyzując nasze umysły

Kreując niewłaściwe postrzeganie byśmy mieli takie, a nie inne wymysły

Nie doświadczaj przestrzeni - kontaktuj się z nią, bo jest na niższej częstotliwości

Patrz tylko poprzez doświadczenie umysłu z duszą, by oczom nadać trzeźwości

Daleko od wpływu świata poprzez medytacje, by widzieć prawdę, a nie zakłamanie

Ćwicz cierpliwość i w ciszy niezakłóconej rób swoje wiedząc iż nic Ci się nie stanie

Jesteś dobra i bardzo inteligentna, lecz nie wykorzystujesz potencjału

Też świat Cię niszczy, bo jest totalitarny - zaciąga do ułudy i banału

Patrz umysłem i czyń dokładnie tak jak intuicyjnie ci on w głębi nakazuje

Strzeż się kiedy zmysłowość Tobą manipuluje

Nie sugeruj się tym co zewnętrzne, a równoważona kontaktuj się z podobnymi, by nie narzekać

Gdy jest źle lub nudno lepiej zamknąć oczy, pooddychać medytując i przeczekać

Nieszczęście jest w Tobie, bo chcesz być dla świata, a ten nie jest dla Ciebie, ani dla mnie

Musisz utrzymywać w równowadze tą niezwykłość, by nie czuć się marnie

Wyrażać indywidualny sprzeciw w głębi swego niezwykłego istnienia

I w milczeniu się buntować, by nie działać wbrew sobie, by nie tłumić pragnienia

Jakim wypełniona jest Twa osoba, by zacząć żyć tutaj normalnie

Wszystko się da, zrób jak uważasz, nie umrzesz, a poczujesz ulgę - totalnie

Jesteś tym kim ja, dlatego bardzo chcę, byś skupiała w sobie inteligencję, by móc się ożywić

Musisz bardzo tego chcieć! I z perspektywy umysłu zawsze tak czynić

Dobrze dla Ciebie, nie wchodząc w wewnętrzne konflikty - zło wyczuwać i odpychać

I cieszyć się tym, iż nie musisz tą pleśnią świata oddychać

Bo cały świat jest zły, a tylko w nas tli się nadzieja dobroci

Umysł musi zawsze trzeźwo patrzeć oczami, niechaj od zła Cię wyswobodzi- by być pełną miłości

Stań się w wewnętrznym uczuciu niewinną, cichą, spokojną, ale znającą swą naturę

Byś mogła nie zagłębiać się całą inteligencją w świat, a tworzyć nową kulturę!

Gdyż z tą skazą, którą żyjesz, na którą ciągle się powołujesz

Będziesz trucizną dla każdego, będziesz powtarzać, że źle się czujesz

W rozpaczy nie będzie Ci się układać, bo zły ciąg logiczno-myślowy

To mają być myśli twoje z subiektywizmu, wtedy umysł będzie czysty i zdrowy

Bądź łodzią, która płynąc pod okupacją oświeca wnętrze- swą załogę

By się rozświetliło świadomością doglądając prawdy nawet patrząc w podłogę

Będziesz wiedzieć i czuć w umyśle, nasza przyszłość to nasze przekonania - nic co narzucone

Jesteśmy zupełnie nowym gatunkiem - niechaj będzie to przez Ciebie uwzględnione

Musisz wywalczyć sobie takie podejście, jakie byś chciała środowisko

A wtedy zaczniesz pojmować głębiej świat i będziesz prawdy już blisko...

(Jako doświadczenie)

Z mojej ewangelii cz.2

Bądź państwem! Oto twój umysł.

Trzymaj się Boga w dystansie od ludzi

Ocean świadomości skoncentrowany w umyśle

Kiedy między światłem, a ciemnością

Będąc wolnym, wybieramy wciąż światłość

To co dobre z mocą dobra napędza ku dobru

Miej mur i otwieraj się skupiony na Bogu

Bo tylko On zna twoje potrzeby

Niechaj nikt tej więzi nie zakłóci! Uciekaj!

Bo twój umysł runie tracąc równowagę

Trwaj przy Bogu wyglądając światłości

Nawet jakbyś miał cały dzień milczeć

A przejdziesz opór i niedogodności

Które chcą Cię pochłonąć swą ciemnością

A pochłania ona w sposób niewinny nieświadomie

Trwaj w prawdzie, inni będą przeżywać klęski

Umysł jest anteną podłączoną do oceanu świadomości

Prawda jest tylko jedna-Bóg, nie odnajdziesz jej

Sami jesteśmy nikim- sami ze swymi problemami

Ale z kimś stajemy się wartościowi

Odnajdźmy światłość Boga w bliskim

Sami jak pustka zanurzona w problemach

Nad którą same niedogodności, a z kimś...

Jak rozpalający się namiętnością ogień

Który wszystkie problemy trawi

I gdy straciłeś choć wiarę na chwilę

Wyjdź w środowisko naturalne i wróć tu

A ujrzysz różnice, kiedy orzeźwi się postrzeganie

Bóg czuwa i natchnie w każdej wątpliwości

Wystarczy samotność - pokorna wędrówka ku światłości

A kiedy spoglądając w siebie zrozumiesz swój umysł

Rzekniesz: Jam jest światłością poszukującą światłości

By nad nimi czuwać i wymieniać się energią

A interakcją synchronizować w jedną częstotliwość

Przebijam się przez ciemności tworząc pajęczyny porozumień

Między umysłami mocą duszy od Boga pochodzącej

A ów ciemność chce pochłonąć rdzenie świadomości

Czym dalej brnę jako światło w przestrzeni tym dalej od rdzenia jestem

Dlatego tak ważne jest subiektywne stymulowanie dialogu między umysłem, a Bogiem

Żeby poczuć wytchnienie od wszystkiego co zewnątrz zajmuje i uzależnia zmysły

Odpoczywam, by umysł mógł skoncentrować energie życia

I się rozświetlić, a promienie z niego nie uciekać

Nasze czakry - skupiska energii muszą być w nas

Nie pozwólmy, by pochłaniała je ciemność połykając umysły

Bo ulegniemy złu, staniemy się przedmiotem zmysłowej manipulacji

Naszą energię życiową napędza umysł - rdzeń świętości

Bóg nie chce, bym był niewolnikiem niewłaściwego pana

Bóg chce dla mnie tylko dobra i żebym ja był dobry

Jam ważniejszy jest od ciemności Egipskich

W których ludzie tworzą zajmujący chaos

Ciemności wskrzeszone są i wchłaniają nas dziś

A gdy cię ograniczy, bo pochłonie i pokieruje

To wyjdź w środowisko naturalne- porozmawiaj z Bogiem, wyżal się

I wróć, by mieć trzeźwy ogląd

Bądź sobą, niechaj opuszczą cię złudzenia

A twój wzrok będzie poważny i spokojny

Nie roztargniony przez zmysły i emocje

Aby Bóg mógł z łatwością przez ciebie przemawiać

Bo wszyscy jesteśmy Jego pracownikami

Trzymaj się jednostek twojego gatunku

Bo razem tworzycie nową częstotliwość - inną rzeczywistość

Będąc dla siebie domem i drogą , prawdą i świętością

Pamiętajcie, że to Bóg jest ponad wszystko

Mądrzy i dobrzy - natchnieni, świadomi Boga, którzy tworzą prawo

Oni będą przewodnikami między Bogiem, a domem

To co prawdziwe i wartościowe będzie wieczne

Bo odkrywcze, właściwe i zgodne z naturą naszą

A reszta będzie przyglądającym się chaosem

Który machnie ręką mówiąc: Doprawdy nadzwyczajne

I pójdzie spać nie zastanawiając się czy cud nie cud

Mając na względzie, że Bóg nie istnieje...

Z mojej ewangelii cz.1

Nie obchodzi mnie rzeczywistość, bo przyroda jest nieśmiertelna i samowystarczalna

Muszę jak zwierzęta dążyć do wolności, żeby ma istota była samozapalna

A wewnętrzny ogień nakarmił umysł, by móc okazywać ludziom miłosierdzie

I kreować swój świat - nieważne gdzie, ale będąc jak Bóg wszędzie

Czy mnie zabiorą? Nie, bo jestem w zupełności Jemu wierny

Ponad prostactwo i próżną bezsensowność jaką dysponuje świat przyziemny

Każda sytuacja wyzwaniem i doświadczeniem na przyszłość

Nie zginę, gdyż moja mądrość mnie uchowuje, by mieć czystość

Kędy jestem zagubiony to dlatego, iż me wnętrze nie gada z umysłem

I można rzec iż byłem chmurą w powietrzu i na ziemi prysłem

Rozlewając się w nędzy, ale z wiarą, że powrócę ponad szczyty

Ujrzę znów kolory, a świat nie będzie w oczach rozmyty

Nie potrzebne mi żadne bogactwa, by upiększyć to co konserwowane

Chcę tylko kartkę i długopis oraz osoby przez Boga wybrane

By pojawiły się w mym życiu i poszły ze mną w miejsca niewiadome

Gdzie nasze ciała i dusze z hipnozy będą na zawsze wyzwolone

Jedyne, co dobrze wychodzi

Znalazłem się w towarzystwie do którego się nie przypasowałem

To jest moje przekleństwo - choć wiele razy próbowałem

Porozumieć się z ludźmi wychodziło to na marne

Jedyne co dobrze wychodzi, co u mnie jest normalne

To załatwianie spraw, współpraca przy określonym celu

Niechaj to będzie bóstwo, które pochłonie wielu

By zabłysło dla świata jako wybitne dzieło

Trzeba tylko zadbać, by w dobrym kierunku się rozwinęło

Powinienem się wyspać, by zregenerować umysł

Chciałbym promieniować blaskiem orzeźwiając każdy zmysł

Oto żywy ja, który obrał właściwy kierunek

Choć musi być spełniony do tego jeden warunek

By być natchniętym potrzebuję się wyciszyć w samotności

Ci ludzie, z którymi idzie mi żyć są otumanieni przez możliwości

Dlatego odsuwam się od nich generując własne promienie

Bo człowiek nieraz jest pochodnią, a czasem to więzienie

A najczęściej jedno i drugie, bo nie wypada odchodzić

Albo żadne z tych, jedynie to tylko ciemnością poczynają zwodzić

Co ogłupia, powoduje zanik wartości siebie

A my przecież mamy swój dom - jesteśmy królami we własnym niebie

A że często jasność zanika i zostaje mrok to już nasza zależność

Dlatego dbajmy o generowanie światła, bo zostanie ciemność

A to już jest sprawa naszego temperamentu

Od tego jakiego rodzaju w naszej głowie używamy sprzętu

Ekstrawertycy generują siły z innymi rozmawiając

A Ci drudzy z dala od ludzi w siebie się wczuwając

W wyciszeniu odnajdując własne ja- wnętrze

I sercem kierują się wrażliwcy, wśród natury na wietrze

Zostawiają ślad, kiedy ekstrawertyzm chaos tworzy

I ten hałas jest wszędzie, a dzięki introwertykom materia się mnoży 

Są jeszcze ambiwertycy czyli po środku skrajności

Oni trochę tu i trochę tam wedle własnych możliwości 

W nocy w poszukiwaniu Edenu

Jest noc i myślę gdzie ludzie się dobrze bawią

Bo chcę jak oni, moje oczy patrzą i się ciekawią

Nie ma tu nikogo, Gazeta przeciera się przez uliczki

Podmuch wiatru rwie liście drzew i próbuje drzwiczki

Szukam, bo mam dosyć tej monotonii, którą widzę codziennie

Picie alkoholu, dyskusje, oglądanie telewizji i tak naprzemiennie

Mam ochotę pobiec gdzieś daleko, gdzie na końcu na mnie czeka

Kraina obfitująca w owoce, kraina miodu i mleka!

Chcę położyć się i zapomnieć na chwilę jak mnisi klasztorów 

Poczuć dreszcz jak w trakcie oglądania horrorów

Ale dreszcz zachwytu, bez smrodu papierosów i hałasu samochodów

Mam ochotę wkraść się gdzieś niedaleko do magicznych ogrodów

Poczuć moc jaka tkwi w tańcu radości życia na ziemi

Odnaleźć ten taniec w sobie jak po zażyciu pobudzającej chemii

Biegnę przed siebie, widzę wałęsających się gdzieniegdzie ludzi

Ale idą w tym mroku i żaden żar się w nich nie budzi

Lampy przy ulicy świecą się, ale poruszających się cieni mało

I ta garstka idzie w swojej szarości jakby nic się nie działo

Droga do kasy w monopolowym o tej godzinie oblężona

Inne sklepy są pozamykane, bo doba już jest zakończona

Szukam kolorów, chcę się bawić jak na Olimpie bogowie

By później wstawić zdjęcia na Facebooka niech każdy się dowie

Idę przed siebie po tym bezludziu, gdzie uliczki są opuszczone

I nagle zza rogu budynków, które były łańcuchem połączone

Wyłania się ratusz i na przeciwko niego dyskoteka

Przed nią rozstawione stoły, tu jakoś szybciej czas ucieka

Krzesła a na nich młodzież i brak wolnego miejsca

Dotarłem gdzieś , do tego miasta serca

Gdzie pod parasolkami, pod gołym niebem

Siedzą i piją mleko i miód i rozkoszują się świeżym chlebem