Rzeczywistość

Znowu rzeczywistość mnie przerasta w tym ekstrawertycznym świecie
Czuje się jak wyrzutek, który zagubił się na tej planecie
Dręczy mnie wszystko, bodźców jest zbyt wiele
Chciałbym czuć się komfortowo z bezpieczeństwem na czele
Jestem sam i to dołuje, że tak trudno mnie zrozumieć
Mam głowę w chmurach i nie dane jest mi coś umieć
Często zamyślony idę gdzieś na uboczu swoimi ścieżkami
I stawiam pomniki w swym pamiętniku długopisami
Tusz wylewa się na kartki, niczym krew spuszczona
I opisuję to co poczuła moja dusza czymś przesączona 

Uzewnętrznienie

Najpierw trzeba się oduzależnić od wszystkiego

Poczuć wewnętrzną moc wnętrza swojego 

Potem skupionym tylko na sobie

Kiedy moc wszechświata jest w Tobie

Trzeba uzewnętrznić się w swym fachu

Mimo wielkiego w oczach strachu

Kuć żelazo póki mamy w rękach doświadczenie

Trzeba kształtować w tym gorącu zanim ucieknie

Bo ten proces jest niepowtarzalny za każdym razem

Generowany półkulami i twoim mózgu ilorazem

Potem zostaje pustka i chęć snu nieskończonego

Klucz do działania zostaje zastąpiony pytaniem ,,dlaczego?''

Azyleus

Dziwne światło na niebie jaskrawo granatowego koloru

Ukazało się jak z jakiegoś o kosmitach horroru

A z niego ujawnił swe oblicze demon z innego wymiaru

Był ogromny, było widać mimo niedokonanego pomiaru

Wypełznął z nieba jak z ziemi ukazują się małe robaczki

Pokryty naturalnym pancerzem, a na ramionach czaszki

Z pleców falowały mu człony zakończone kolcami

Z paszczy wylatywała zimna para wypełniona toksynami

Był cały oślizgły, miał zieloną skórę i zęby na dłoniach

Otwory z których sączyła się ślina w krwawych odcieniach

Demon zwał się Azyleus i wyglądał makabrycznie

Miał twarz powykrzywianą i czerwone oczy jak chory psychicznie

Unosząc się nad budynkami zaczął czarować, naprężyły się barki

Brzmiało to jak w różnych melodiach wirowanie wiertarki

I z rąk wypłynął strumień światła, który pół miasta spalił

Ludzi ogarnęła panika a Azyleus dalej promieniami raził

Toksyny zamieniły zwierzęta na zombie odporne na ognie piekielne

Bo to już nie były istoty śmiertelne tylko nieśmiertelne

Na niebie pojawiło się więcej świateł, pół Ziemi już opanował mrok

Bóg się patrzał z kosmosu na to i popadł w odrętwienie i szok

Ze świateł wypełzły dinozaury-mutanty latające

Opanowały naszą planetę, były ich tysiące

Inwazja zombie przejęła drugą część Ziemi aż do cieni

Aż w końcu nastała epoka wody i popękanych kamieni

Bóg patrzał i tego się nie spodziewał i się zastanawiał

Trzeba coś z tym zrobić postanowił, choć się obawiał… 

Wysłał więc na te zgliszcza swojego anioła
Poleciał zataczając po wszechświecie koła
Jego skrzydła promieniały wiekuistym blaskiem
Dotarł, a gałki oczne poodpadały mutantom z trzaskiem
Powykręcane wylatywały ciągnąc za sobą unerwienie
Niczym flaki, po czym te latające stwory porozbijały się o kamienie
Zombie nie wiedziały gdzie mają iść i powpadały do oceanów
Topiąc się i wypełniając wodą aż nabrały kilogramów
Został demon trupioblady, rzucił się na anioła
Wołając: zostaw tę planetę, jej ziemia już jest goła!
Uderzał końcami członów, aż trafił boską istotę
Uśmiechnął się krzywo, myśląc, że już skończył robotę
Ale anioł zwany Astronielem nie dawał za wygraną
Wyciągnął z tyłu z pochwy miecz nie przejmując się raną
Uderzył światłem w Azyleusa, ale ten z rąk rozbłysnął promienie
I rozprzestrzenił się huk, aż zadrżały ziemia i kamienie
Bóg przyglądał się Astronielowi i myśli: co z niego za łamaga
Nie potrafi w pojedynkę pokonać tego demonicznego maga
A dwie potężne moce siłowały się w powietrzu nad ziemią
Anioł czując zbytnio zadane ostrzem bóle, które w nim drzemią
Upadł na ziemie przezwyciężony wielkiej mocy ogromem
Zamknął oczy żegnając się jak Bóg nakazał z niebiańskim domem
Gdzie trafił? Do piekła, bo jego duszę połknął zwycięzca
Wziął do rąk ciało, wyjął serce i rozkwasił na kawałki serca
cdn...

Nie potrafię żyć

Nie potrafię żyć w tym społeczeństwie mając swój świat

Wybucha on we mnie niszcząc wnętrzności jak granat

A o to chodzi bym miał wnętrze i żył w jaskini swojej

I rozumiał intencje myśli które roją się w głowie twojej

A nie rozumiem tej szablonowości i powagi świata

Która każe mi tkwić w jej schematach mając mnie za wariata

Kiedy zamkniemy się w sobie...

Kiedy zamkniemy się w sobie kompletnie
I wszystko w tym stanie ciągle w nas więdnie
Trzeba rozkruszyć tę klatkę w której smutki się znalazły
I patrzeć w zwierciadło duszy czy radość odnalazły
Te łańcuchy które spowiły twój język trzeba poluzować
By przeciwności losu, które nami władają pokonać
I całym hałasem to rozkruszyć, zniszczyć, przełamać
Bo jakiegoż to trzeba wysiłku by nauczyć się rozmawiać
Trzeba odważnie wykrzyczeć myśli swoje
Każdą po kolei jak wystrzeliwane naboje
Tylko wtenczas ożywi się w nas percepcja
Oto dla was ode mnie jest ważna lekcja

Ja i reszta wszechświata

Ja i reszta wszechświata to się ze sobą nie brata

Myśl jak armata przeniosła Cię do innego świata

Skądkolwiek jesteś mamy dwudziesty pierwszy wiek

Kiedy ,,Ja” to człowiek, który patrzy z otwartych powiek

Ale nie widzi co się dzieje Jest w Matrixie gdzie diabeł szaleje

Wprowadza ustawy, zabiera mające wartość pieniądze i się śmieje

Wszystko jest symbolem zawierającym schemat

I do niego się dostosowujemy, jest to jak emblemat

Ktoś stworzył świat zewnętrzny, który w nas się roi

A umysł na poważnie się w sobie dwoi

Widzi wszechświat i modyfikacje - świat zewnętrzny

Uzależnił się od iluzji i świata który jest wieczny

Całe prawo to kłamstwo, które ma nas oswoić

Byśmy żyli tak nienormalnie by się niepokoić

Że coś jest nie tak mimo to żyjemy nieświadomie

Podlegając hierarchii, choć my to władcy w koronie

Bo mamy swój dom, swoje królestwo-jaskinie

Tylko czy jest nasza rzeczywiście czy nie?

Odczytujemy świat według przepisów  prawa

Diabeł patrzy się dziko i mówi: ale zabawa ! 

Dlaczego nie jesteśmy po prostu wszechświatem ? 

Gdzie człowiek dla zwierzęcia jest bratem ? 

Przecież odczytujemy wszystko jako dobre i nie na planecie 

Mamy naturalne prawo, które jest we wszechświecie 

W tym zatłoczonym mieście pełnym ludzkich spraw

Jesteś jednym z ludzi, pełnym problemów i obaw

Spójrz na te obszary roślinności gdzie biały króliczek

Biegnij za nim tam gdzie pełno jest uliczek

On ucieka jednak doprowadzi Cię do świadomości

Gdzie Ty i wszechświat stanie się jednym pełnym miłości

Cały czas w domu...

Co to za życie siedzieć w domu całymi dniami

Patrzę się na muchę która lata między pokojami

Nie chce mi się żyć, pokładam się na wersalce

Wiruje mi w głowie od wysokiej temperatury jak w pralce

Nie radzę sobie z tym wszystkim, nie radzę ze sobą

Mam skoki ciśnienia, owładnięty zmęczenia chorobą

Nie chce mi się nic, zazdroszczę tym co potrafią żyć

Ja umiem jak roślina wzrastać by upaść i się ukryć

By rozstąpiła się ziemia, zabrała mnie i marzenia

Szukam sensu istnienia, bo rozpadł się jak ułamki z kamienia

Na nowo potrzebuję czegoś z czym będę czuł się wyjątkowo

By stało się nawykiem, by serce zabłysło kolorowo

Pod ratuszem

Siedzę sobie obok ratusza, rozprzestrzenia się muzyka

Grana na scenie przez skrzypka, a na przeciwko publika

Grzeje słońce moje lica, w ich promieniach ciało się poci

Ten blask mnie rozświetla i złoci

Przyszedłem tu bo byłem tego ciekawy

I nie żałuję zbytnio choć nie zdawałem sobie sprawy

Wiedziałem że coś będzie tutaj grane

Choć te dźwięki nie są mi znane

To nawet mi się podobają kiedy słucham

Więc siedzę zrelaksowany i do niczego się nie zmuszam 

W pewnym momencie ta muzyka zaczęła mnie dołować

Nie mogłem tego tolerować więc przestałem się nią interesować

I poszedłem w kierunku domu

Nie mogąc znieść tego hałasu ogromu

Z mojej ewangelii cz.3 Ku introwertyczce

Jeżeli milczę, Ty też milcz, albowiem nie wymagam niczego nad milczenie

Wystarczy zaufanie i świadomość miłości - jej wewnętrzne istnienie

A gdy upadnę na kolana będąc w rozsypce potrzebując pomocy

Nakarmisz mnie, przytulisz mocno i przyniesiesz kilka ciepłych kocy

Gdy wstanę pozwól wyruszyć mi w drogę moim subiektywnym planem

Bo to ja jestem nauczycielem swego życia oraz mego losu panem

I tylko czasem chcę pocieszenia i prawdy, która mnie uzdrowi

Bo nieraz się załamię, a wtenczas bądźmy miłosierni, a nie surowi

Podaj mi rękę zanim się poślizgnę nad przepaścią się trzymając

Nie chcę upaść, by czuć rozpacz, w tej zamkniętej otchłani trwając

Bo osoba święta może wejść do piekła i wydostać się szczęśliwa

Jeżeli umysłem z Bogiem będzie czuwać wytrwała i żywa

Bo piekło jest pod niebem, ale też obok nieba - całe otoczone

Jest to proces sprzeciwienia, którego istnienie może zostać naprawione

Wystarczy, że na każdym horyzoncie zło każdy odepchnie

I ożywi w sobie miłosierdzie i dobro, a cały system zła legnie

To nas pochłania całkowicie hipnotyzując nasze umysły

Kreując niewłaściwe postrzeganie byśmy mieli takie, a nie inne wymysły

Nie doświadczaj przestrzeni - kontaktuj się z nią, bo jest na niższej częstotliwości

Patrz tylko poprzez doświadczenie umysłu z duszą, by oczom nadać trzeźwości

Daleko od wpływu świata poprzez medytacje, by widzieć prawdę, a nie zakłamanie

Ćwicz cierpliwość i w ciszy niezakłóconej rób swoje wiedząc iż nic Ci się nie stanie

Jesteś dobra i bardzo inteligentna, lecz nie wykorzystujesz potencjału

Też świat Cię niszczy, bo jest totalitarny - zaciąga do ułudy i banału

Patrz umysłem i czyń dokładnie tak jak intuicyjnie ci on w głębi nakazuje

Strzeż się kiedy zmysłowość Tobą manipuluje

Nie sugeruj się tym co zewnętrzne, a równoważona kontaktuj się z podobnymi, by nie narzekać

Gdy jest źle lub nudno lepiej zamknąć oczy, pooddychać medytując i przeczekać

Nieszczęście jest w Tobie, bo chcesz być dla świata, a ten nie jest dla Ciebie, ani dla mnie

Musisz utrzymywać w równowadze tą niezwykłość, by nie czuć się marnie

Wyrażać indywidualny sprzeciw w głębi swego niezwykłego istnienia

I w milczeniu się buntować, by nie działać wbrew sobie, by nie tłumić pragnienia

Jakim wypełniona jest Twa osoba, by zacząć żyć tutaj normalnie

Wszystko się da, zrób jak uważasz, nie umrzesz, a poczujesz ulgę - totalnie

Jesteś tym kim ja, dlatego bardzo chcę, byś skupiała w sobie inteligencję, by móc się ożywić

Musisz bardzo tego chcieć! I z perspektywy umysłu zawsze tak czynić

Dobrze dla Ciebie, nie wchodząc w wewnętrzne konflikty - zło wyczuwać i odpychać

I cieszyć się tym, iż nie musisz tą pleśnią świata oddychać

Bo cały świat jest zły, a tylko w nas tli się nadzieja dobroci

Umysł musi zawsze trzeźwo patrzeć oczami, niechaj od zła Cię wyswobodzi- by być pełną miłości

Stań się w wewnętrznym uczuciu niewinną, cichą, spokojną, ale znającą swą naturę

Byś mogła nie zagłębiać się całą inteligencją w świat, a tworzyć nową kulturę!

Gdyż z tą skazą, którą żyjesz, na którą ciągle się powołujesz

Będziesz trucizną dla każdego, będziesz powtarzać, że źle się czujesz

W rozpaczy nie będzie Ci się układać, bo zły ciąg logiczno-myślowy

To mają być myśli twoje z subiektywizmu, wtedy umysł będzie czysty i zdrowy

Bądź łodzią, która płynąc pod okupacją oświeca wnętrze- swą załogę

By się rozświetliło świadomością doglądając prawdy nawet patrząc w podłogę

Będziesz wiedzieć i czuć w umyśle, nasza przyszłość to nasze przekonania - nic co narzucone

Jesteśmy zupełnie nowym gatunkiem - niechaj będzie to przez Ciebie uwzględnione

Musisz wywalczyć sobie takie podejście, jakie byś chciała środowisko

A wtedy zaczniesz pojmować głębiej świat i będziesz prawdy już blisko...

(Jako doświadczenie)

Z mojej ewangelii cz.2

Bądź państwem! Oto twój umysł.

Trzymaj się Boga w dystansie od ludzi

Ocean świadomości skoncentrowany w umyśle

Kiedy między światłem, a ciemnością

Będąc wolnym, wybieramy wciąż światłość

To co dobre z mocą dobra napędza ku dobru

Miej mur i otwieraj się skupiony na Bogu

Bo tylko On zna twoje potrzeby

Niechaj nikt tej więzi nie zakłóci! Uciekaj!

Bo twój umysł runie tracąc równowagę

Trwaj przy Bogu wyglądając światłości

Nawet jakbyś miał cały dzień milczeć

A przejdziesz opór i niedogodności

Które chcą Cię pochłonąć swą ciemnością

A pochłania ona w sposób niewinny nieświadomie

Trwaj w prawdzie, inni będą przeżywać klęski

Umysł jest anteną podłączoną do oceanu świadomości

Prawda jest tylko jedna-Bóg, nie odnajdziesz jej

Sami jesteśmy nikim- sami ze swymi problemami

Ale z kimś stajemy się wartościowi

Odnajdźmy światłość Boga w bliskim

Sami jak pustka zanurzona w problemach

Nad którą same niedogodności, a z kimś...

Jak rozpalający się namiętnością ogień

Który wszystkie problemy trawi

I gdy straciłeś choć wiarę na chwilę

Wyjdź w środowisko naturalne i wróć tu

A ujrzysz różnice, kiedy orzeźwi się postrzeganie

Bóg czuwa i natchnie w każdej wątpliwości

Wystarczy samotność - pokorna wędrówka ku światłości

A kiedy spoglądając w siebie zrozumiesz swój umysł

Rzekniesz: Jam jest światłością poszukującą światłości

By nad nimi czuwać i wymieniać się energią

A interakcją synchronizować w jedną częstotliwość

Przebijam się przez ciemności tworząc pajęczyny porozumień

Między umysłami mocą duszy od Boga pochodzącej

A ów ciemność chce pochłonąć rdzenie świadomości

Czym dalej brnę jako światło w przestrzeni tym dalej od rdzenia jestem

Dlatego tak ważne jest subiektywne stymulowanie dialogu między umysłem, a Bogiem

Żeby poczuć wytchnienie od wszystkiego co zewnątrz zajmuje i uzależnia zmysły

Odpoczywam, by umysł mógł skoncentrować energie życia

I się rozświetlić, a promienie z niego nie uciekać

Nasze czakry - skupiska energii muszą być w nas

Nie pozwólmy, by pochłaniała je ciemność połykając umysły

Bo ulegniemy złu, staniemy się przedmiotem zmysłowej manipulacji

Naszą energię życiową napędza umysł - rdzeń świętości

Bóg nie chce, bym był niewolnikiem niewłaściwego pana

Bóg chce dla mnie tylko dobra i żebym ja był dobry

Jam ważniejszy jest od ciemności Egipskich

W których ludzie tworzą zajmujący chaos

Ciemności wskrzeszone są i wchłaniają nas dziś

A gdy cię ograniczy, bo pochłonie i pokieruje

To wyjdź w środowisko naturalne- porozmawiaj z Bogiem, wyżal się

I wróć, by mieć trzeźwy ogląd

Bądź sobą, niechaj opuszczą cię złudzenia

A twój wzrok będzie poważny i spokojny

Nie roztargniony przez zmysły i emocje

Aby Bóg mógł z łatwością przez ciebie przemawiać

Bo wszyscy jesteśmy Jego pracownikami

Trzymaj się jednostek twojego gatunku

Bo razem tworzycie nową częstotliwość - inną rzeczywistość

Będąc dla siebie domem i drogą , prawdą i świętością

Pamiętajcie, że to Bóg jest ponad wszystko

Mądrzy i dobrzy - natchnieni, świadomi Boga, którzy tworzą prawo

Oni będą przewodnikami między Bogiem, a domem

To co prawdziwe i wartościowe będzie wieczne

Bo odkrywcze, właściwe i zgodne z naturą naszą

A reszta będzie przyglądającym się chaosem

Który machnie ręką mówiąc: Doprawdy nadzwyczajne

I pójdzie spać nie zastanawiając się czy cud nie cud

Mając na względzie, że Bóg nie istnieje...

Z mojej ewangelii cz.1

Nie obchodzi mnie rzeczywistość, bo przyroda jest nieśmiertelna i samowystarczalna

Muszę jak zwierzęta dążyć do wolności, żeby ma istota była samozapalna

A wewnętrzny ogień nakarmił umysł, by móc okazywać ludziom miłosierdzie

I kreować swój świat - nieważne gdzie, ale będąc jak Bóg wszędzie

Czy mnie zabiorą? Nie, bo jestem w zupełności Jemu wierny

Ponad prostactwo i próżną bezsensowność jaką dysponuje świat przyziemny

Każda sytuacja wyzwaniem i doświadczeniem na przyszłość

Nie zginę, gdyż moja mądrość mnie uchowuje, by mieć czystość

Kędy jestem zagubiony to dlatego, iż me wnętrze nie gada z umysłem

I można rzec iż byłem chmurą w powietrzu i na ziemi prysłem

Rozlewając się w nędzy, ale z wiarą, że powrócę ponad szczyty

Ujrzę znów kolory, a świat nie będzie w oczach rozmyty

Nie potrzebne mi żadne bogactwa, by upiększyć to co konserwowane

Chcę tylko kartkę i długopis oraz osoby przez Boga wybrane

By pojawiły się w mym życiu i poszły ze mną w miejsca niewiadome

Gdzie nasze ciała i dusze z hipnozy będą na zawsze wyzwolone