Czarnoksiężnik

Lewituje nad ziemią ubrany w czarną pelerynę

Żyje tylko po to by realizować swą doktrynę

Z oczu wznosi się para przez otwory maski metalowej 

Zmierza do swej czarnej wieży po krainie kolorowej 

Trzyma w dłoni jakby laskę zakończoną metalowo 

Oczy jaśnieją blaskiem na różowo fioletowo 

Tańczy wiatrem peleryna z nim pod rękę

I drzewa szumią mu oto taką piosenkę:

Pędź czarnoksiężniku, pędź do swej nory

Twojej wieży którą pilnują golemy i potwory 

Spuść nam deszcz na głowy, byśmy były podlane 

Nasze życie wegetacją, nasze życie jest zjebane 

Chcemy być jak Enty, których życiem jest wędrówka

Za Ciebie wodę wypijemy i życzymy zdrówka! 

A więc leciał przez krainę pełną różnych skrajności 

Smutek dopadł drzewa mimo ich wiecznej cierpliwości 

Czarnoksiężnik król zatrzymał wiatr poruszył lasy

I liście wciąż śpiewały, a korzenie wybijać zaczęły basy 

Był już przy swej wieży gdzie różne żywioły

Zaklęte były w kamienie jakby w nich oczodoły 

A tam błysk i latały odłamy nad szczytem

Który przecierał chmury z dumą i zachwytem 

I ciemność pokrywała okolice, wybijały pioruny 

Była burza a napięcia rzeźbiły latające runy 

Te kamienie miały możliwość żywiołów ożywiania 

Panowały nad pogodą, służyły do roślin podlewania

Pewnego razu przechodził demon straszliwy 

Był mroczny w obliczu jakby nieżywy

Ale oczy miał żywsze niż otchłań pełna smutku 

Gdzie ludzie pracują aż do śmierci w przekonaniu że do skutku

Pokonał golemy, te kamienne masy 

Uleciały z nich dusze w podziemne hałasy

Gdzie słychać błagania przez popełnione grzechy 

A w niebie życie tam w kosmosie i słychać ciągłe śmiechy 

Władca swej wieży stanął na wysokości zadania 

Zniszczył mózg demona i na sznur bez pytania 

Powiesił nad przepaścią gdzie króla potwory 

Między siebie rozszarpały ciało, została tylko głowa a pod oczami wory 

Nad czupryną zaczął ulatywać smród i przyleciały muchy

Głupi demon chciał być wielki teraz nikt nie czuje skruchy 

Bo kto pokona ów potężnego czarnoksiężnika 

I zdobędzie jego trzecie oko spod maski samotnika

Ten posiądzie moc i bogactwa natury 

Nie jakieś pieniądze chorej kultury …

Żebrak miłości

Chodzi po świecie, szuka codziennie i prosi

Cały swój ból kryje pod maską radości i go znosi

Był zakochany, ale został na bok odtrącony

W imię zysku który zapewnił jej chłopak do niej zwrócony

Tułał się po planecie w smutku i tęsknocie

Myślał tylko o miłości, a nie o banknotów kwocie 

Szukał, zakochał się, ale został zdradzony

Tkwiąc głęboko w jej sercu z niego wyrzucony

Płakał nędzarz, ale łzy ocierał pięściami

Którymi uderzał łóżko rozmyślając nad wspomnieniami

Chodził po klubach, zauroczył się w pewnej piękności

Myślał już, że to ta jedyna, grzało się uczucie miłości

Ale potem zobaczył ją jak tuli się ze swym chłopakiem

Wyobraźcie sobie jakim był człowieka wrakiem

Poznał znowu pewną dziewczynę, bratnią duszyczkę

Zaczął ją nawet traktować jak swą siostrzyczkę

Ale napisała mu przez internet że ma chłopaka

A potem się już nie odzywała do tego miłości żebraka

On chciał tylko się wtulać, poczuć to ciepło

Zapomnieć na chwile, że na Ziemi jest piekło

Jednak żebrał dalej nie dostał złamanego serca nawet

I patrzał się na gwiazdy zastanawiając się ile tam jest planet

Czy któraś ma życie tak jak dla niego miłości potrzeba

Nie wie czy istnieje tam życie ale wznosi ręce do nieba

I jeżeli istnieje taka niewiadoma to tutaj też być może

Cuda się zdarzają, lecz zazwyczaj nikt w niedoli nie pomoże…

Wiedźma antyalkoholowa

Okrutna wiedźma nazywana jędzą się obudziła 

Znowu o ofiarach swoich czynów w nocy śniła 

Choć nie wiadomo, może to był sen na jawie

I wyszła w nocy z mieszkania, by wczuć się w zabawie

O nóż kuchenny w ręce przecierały się włosy brązowe 

Choć oczy były nieświadome to świeciły jak nowe

Szła w nocy po przedmieściach aż w parku się znalazła 

I nie wiadomo czemu, ale na drzewo wlazła 

Niczym jaszczurka i wśród liści się schowała 

Aż z góry była ledwo widoczna w tych cieniach i mała 

Choć latarnie świeciły, niby bezpiecznie tutaj było

Pojawił się tutaj pewien pan, troszkę mu się wypiło

Koordynacja ruchowa już nie ta jak z rana 

Jednym słowem jego morda była ,,pijana''

Przechodził przez ścieżkę obok tego drzewa

Na którym spała wiedźma i ten facet ubolewa

- Zostawiła mnie! Jak mogła to zrobić!? 

Chętnie bym znalazł tego typa, by go pobić! 

I tak krzyczał do siebie smutny mężczyzna 

A z drzew sączyła się dusząca woń - zgnilizna 

To zapach unoszący się z poprzednich nocy 

Pochowane tam były zwłoki, którym nie udzielono pomocy 

Nagle z góry rzuciła się jędza przeraźliwa 

Rozdrażnił ją unoszący się zapach wódki i piwa 

Zadźgała faceta, choć krzyczał aż do nieba 

Nikt nie wzruszył się tym że pomóc mu trzeba 

Wszyscy dalej śpią, smacznie poklepując ustami 

Przecież jest noc nad naszymi głowami …

Dla pewnej Muzy

Załapałem nić porozumienia, przyszło to nadzwyczajnie 

Sens z Pustki wyzwolił się piętrzony logiką idealnie 

Bratnia dusza? Chyba znam definicję tego z doświadczenia 

To jest coś niezwykłego, milczenie i umiejętność mówienia 

Moja świadomość w tej atmosferze zrozumienia 

Rozkwita w sens teraźniejszości, plącze pajęczynę istnienia 

Która utrzymywać zaczęła moje życie w dobrym nastroju 

Nastraja pozytywnie jakby dla wewnętrznego spokoju 

I mógłbym… mógłbym… tyle ale dalej przejdźmy delikatnie

Bo nie lubię być nachalny bo boję się że zepsuję to totalnie 

Twoje miny, przez każdą czuję smak radości 

I nie wiem czy to zauroczenie czy uczucie …

Rozmył się obraz kiedy dowiedziałem się niestety 

Od mego obiektu westchnień - tej pięknej kobiety 

Że ma chłopaka, wystarczyło mi wiedzieć tyle 

By osłabnąć na chwilę i wyobrażać sobie wlewające promile 

To tak nie miało być, czuję smutek i rozczarowanie 

Mógłbym napisać jej milion wierszy ale na nic me staranie 

Zamykam oczy, czuję nostalgię, chcę się wtulić 

Tak jak się żegnaliśmy tak objąć ją - przytulić 

Ale należy do kogoś innego i stanowczo odmawia 

I czuję ból jak doskwiera, wielki ból mi to sprawia …

Pytałaś czy jestem zły czy coś takiego 

Chyba nie wiem poza smutkiem teraz nie rozumiem już niczego 

Dalej chce z Tobą pisać, myślę że to nam pozostało 

A gdy spotkam Cię dojdę do wniosku - tak być musiało …

Sam na sam

Chodź pospacerujemy ten ostatni raz po planecie

Mimo że jestem zamknięty w swym świecie

Chce otworzyć to co zapisane jest we mnie 

Niech to stanie się rzeczywistością-moje pragnienie

Bo w życiu chodzi o to by spędzić je efektownie

A nie imprezować i być nietrzeźwym codziennie 

Uspokajam się i znów buduję mur który mnie otoczy

A świadomość się wzniesie i z przeznaczeniem zjednoczy

Na dworze jest ponuro, ale powietrze ziębi swymi podmuchami

Idealnie rześkie do wdychania, rozkoszuję się tymi falami

Jestem samotnikiem który milczy i działa tworząc cele

Dlatego ciężko odnajduję się na imprezach gdy ludzi jest tak wiele 

Jak się skupić na tym co rzeczywiście właściwe?

Moje oczy przesiąka schiza, stają się zdezorientowane i żywe

A w samotności wciąż staram się odnajdywać

Jest to dla mnie tak ważne jak potrzeba by oddychać

Introwertyzm wskazuje jaka jest moja natura

Być gdzieś na uboczu, bo ludzie to dyskomfort i tortura 

Lubie czuć wolność, czyli stan bez presji 

Świadomość że muszę doprowadza do depresji

Wolę ukierunkować ją w nieznane bez ludzi i ich narzekania

Bo oni ograniczają do dyskomfortu i z męką zmagania

Erotyk

Ślina cieknie z buzi, która jest otwarta ze zdziwienia

Przecieram oczy zastanawiając się czy to sen czy moje urojenia 

Twoje ciało takie piękne, kształty mi się podobają 

Chciałbym tak patrzeć w Twoje oczy i widzieć jak mi się oddają 

Przyćmione Twe spojrzenie, co rusz mrugają powieki

Moje serce bije mocniej, jakbym wziął alkohol i leki

Jesteś tak zgrabna, że mam ochotę Cię podotykać

Złapać Twoją nogę i jednocześnie z Twym wzrokiem się spotykać

Poczuć delikatność wraz z namiętnością 

I wyobrażać sobie skrycie jak oddajesz mi się z miłością

Zatańcz dla mnie, chcę patrzeć na Twój tyłeczek

Bądź moją gwiazdką, nie ma od Ciebie ostrzejszych laleczek

Twój uśmiech powoduje w moich oczach i sercu radość

A gdy zainteresuje Cię ktoś inny czuję niepohamowaną zazdrość

Zatańczmy razem się rozbierając i rzucając za siebie rzeczy

Weźmy butelki wody i wylejmy na siebie litry cieczy

Nie liczę na tani seks, chcę poczuć się baśniowo

W blasku słońca, aż powstałaby tęcza i było kolorowo

Przytulmy gołe ciała i śmiejmy się głośno i wesoło

Chcę swoim czołem dotknąć Twoje mokre czoło

Patrząc wciąż sobie w oczy, bądź mym ukojeniem

Bo wybrałem Cię, z marzenia stałaś się pragnieniem 

Twoje piersi są czymś co chciałbym mieć dla siebie

I tak wtulając się trzymałbym Twe pośladki czując się jak w niebie 

Po żelkach

Kręci mi się w głowie, deptam po dywanie z larw

Blask emocji rozmył się, nie widzę dzisiaj barw 

Liczę talię kart z której wyjdą potwory

Yu gi oh w wersji gęsia skórka czy inne horrory 

Nakłuwać na mikrofon będę walające się ciała w przestrzeni

Po amfetaminie w oczach gimby będą mówić że im się mieni

Zanim nie wypadną im gałki z oczodołów 

Powiększą się źrenice im po zobaczeniu potworów

I będą uderzać o ściany tryskając w rytm membrany

Rzuci się na mnie każdy kto nie będzie podpity lub naćpany 

A ja tą fikcję będę śpiewał nie dla szatana a artystów

By po słuchaniu tego odchodzili od zmysłów 

Odchodzę w sen widzę odrapane ściany psychiatryka 

Coś mi w kościach strzyka i każda z myśli umyka

Źrenice zmieniają kolory jak kameleon, mienią się tęczowo

Świat przybiera barw, w szpitalu każdy się śmieje, jest kolorowo

Za rozbitym oknem świeci słońce, tańczą upiory

Rozdrapują się wzajemnie, każdy z nich jest chory 

Pisk wesoły co rusz z pomieszczenia ulatuje 

Każdy z obecnych tu się dzisiaj dobrze czuje

Nagle przychodzi personel, zapina w pasy roztańczonych 

Zastrzyki w ramiona, gasną światła w oczach, cisza zastraszonych 

Budzę się ze snu, to były nie larwy a kafelki

Odpakowuję następną paczkę by odpłynąć - dobre te żelki…

Przygotowanie przed uzewnętrznieniem

Przed uzewnętrznieniem warto się przygotować

By swoją osobę w sposób subtelny wypromować

Najpierw trzy herbaty dla rozgrzania organizmu naszego

I trening dla orzeźwienia i wypocenia brudu toksycznego 

Dwie czekolady, by ożywić umysł i serce wyczerpane

Popić kolejnymi herbatami, by znowu ciało było nagrzane

Prysznic tu uwzględnić wraz z mydłem i wyszorowaniem

I umyć głowę wodą i szamponem rękoma jakby obchodziło się z praniem

By ożywić swą aurę i poczuć się czystym, a nie przybrudzonym

Bo smród nie jest dla organizmu czymś dobrym i zdrowym

A później dojadać co rusz czekoladę pepsi popijając

I napić się również Kubusia czekolady cały czas dodając

I teraz nasze oczy jak znicze będą świecić dzień cały

No i w nocy również pełne energii nie będą się zamykały 

Mama o sprzątaniu

Trzeba uciekać nie pokazywać się na oczy 

Bo to lew okrutny po domu dzisiaj kroczy …

Kiedy mama Twa jest bardzo zdenerwowana 

Bo nieodkurzony dom i śmieci sypią się z rana 

Lepiej nie wchodzić jej w drogę, bo jest niczym zwierzyna 

Lwica okrutna, wejdziesz w drogę to jazdy robić zaczyna

Lepiej wyjść z nory w inne rejony pięknego miasta

Gdzie nie czai się zło, a ugoszczą Cię kawałkiem ciasta

Dobrze jest puścić usypiającą muzykę by uśpić okrucieństwo 

Nim podłość weźmie górę i zamieni się w szaleństwo 

Lepiej nie mieć podrapanej twarzy przez pazury

Choć mózg już zgwałcony przez psychiczne tortury 

Lwica ma problem, skończy się, gdy obowiązki będą wykonane

Tylko dlaczego od tak…od razu to zrobić jest od niej wymagane 

Nie jesteśmy robotami a ludźmi i nie działamy na przycisk

Każdy ma swój poziom energii, z trudem znosimy taki wycisk

Moc ucieka, zachłanność do życia zanika w nieznane

Nasze temperamenty i sposoby na życie nie są uszanowane

Nie mów że nygus! Skoro znasz mnie doskonale

Droga mamo taki już jestem i tak się zachowuję stale 

Nie akceptujesz to nie mój problem tylko Twój

I niech zacznie się spokój kończąc umysłu podbój 

Aktualnie - refleksja

Staram się jak pokemon ewoluować tylko że świadomością
Mając głowę w chmurach chciałbym lewitować nad pozostałością
A wyglądam jak trup podobno przez brak witamin w sobie
I nie wiem czy żyję w Kaliszu czy w stanie w swojej głowie
Chce by światło się niosło z mego serca i z duszy aura jak u Jezusa
A jedyne co dziś widzę to groźnie patrzące oblicze Zeusa
Wciąż gonie i czym bardziej się staram tym większe fatum mnie oplata
Ciąży nade mną chmura a z niej rozczarowania i strata

Samotność w codzienności

Nie wiem jakie macie przeświadczenie o mnie

Ale patrzę na ten świat samotnie, nieprzytomnie 

Staram się być dumny, żyć spokojnie 

Samotność w swe czeluści pożera mnie 

Odpalam swą pochodnię i myślę o tym co będzie 

Bo mrok moimi oczami jest wszędzie 

Chce mi się spać ciągle gdy nie ma z kim pogadać

Gdy żyję w niezrozumieniu i muszę się zmagać 

Z samotnością, choć staram się odnosić z miłością

Do świata to ten patrzy na mnie z oschłością 

Nie jak na brata a raczej kogoś wyklętego

Zamykam się w sobie i mam dosyć tego

List do M

Nawet nie pytałem czy przepadasz w ogóle za wierszami
Chciałbym pomalować Tym Twój świat jak pastelami
By stał się kolorowy pomimo że jest szary i chory
System edukacji jest niczym z Hogwardu dementory
Nie jestem dobry w gadce w cztery oczy z ludźmi otwartymi
Bo introwertycy wolą pisać i pracować za drzwiami zamkniętymi
W samotności, więc ciężko mi było towarzystwa Ci dotrzymać
I wyszedłem na głupka jednak nie chciałem tak przegrywać
Choć może w Twoich oczach tak to wyglądać
To i tak mam wielką ochotę się Tobie przyglądać

Coś o miłości

Jesteś najpiękniejszym kwiatem pośród wszystkiego

I byłem głupcem, że odleciałaś w ramiona innego

Taka miłość jak ta już nigdy się nie powtórzy jak baśnie 

Tylko że ja nadal Cię kocham i to uczucie nie gaśnie 

Nie zabiłem Cię, chciałem byś spokojnie rozkwitała

Tak jak uważasz za słuszne nawet jeżeliś się innemu oddała 

Jesteś Tą na którą mogę czekać aż do śmierci

Chciałbym z Tobą być jednak Tobie brakuje chęci

Ze łzami w oczach mógłbym patrzeć w Twoje oczy

Jak nasze bicie serc w jedno tempo się jednoczy

I wiedziałbym że Twój uśmiech jest dla mnie jedyny 

Wszystko bym zrobił żeby zmienić wtedy swoje czyny

A zamknąłem Cię nieświadomie w klatce mej miłości 

I dla Ciebie to był koszmar, który nie miał mieć przyszłości 

Wyrzuciłaś mnie z serca, a ja chciałbym do niego powrócić

Trafić tam, gdzie było moje miejsce, by przy Tobie się budzić 

Oddałbym Ci swe serce nie dostając złamanego grosza

Wszystko bym oddał nawet gdybym miał dostać kosza 

Bo jesteś tego, albo raczej jeszcze więcej warta

I każdy kto Cię miał dla siebie ma jebanego farta 

Wyczytuję z Twojej twarzy że nie chcesz z tym żywiołem się zmagać

Kiedy ja bym chciał w cztery oczy szczerze jak kiedyś pogadać

Trzymasz mnie na dystans - zbywasz jak kogoś kogo się brzydzisz

W głębi Twoich oczu zauważyłem że mnie nienawidzisz

Ale w postaci obojętności i ignorancji co jest przemocy rodzajem

Zdąrzyłem się już dawno porzegnać z tworzonym przez nas rajem

Zerwałaś jabłko, zjadłaś, pociąga Cię wszystko co wygląda

Masz swój ideał, który miałby przypominać Jeamsa Bonda

Nawet nie umiesz być szczera, nie rozumiesz że ja jestem rozumny

Zrozumiałem dawno swoje błędy i wady, dziś jestem spokojny i dumny

Chciałbym byś wtargnęła do mojego świata jak dawno temu

Ale Ty widzisz w tym jakieś ziarno rozkwitającego problemu...

(Od Autora: Jak co to jest tylko przewartościowana twórczość, która miała wzbudzać emocje, żadne złe słowo nigdy nie zamieniło się z moją ingerencją w czyn. Mnie też zawsze przerażało co tu napisałem. Wiersz był szczery, zawsze starałem się wyjawiać potencjał umysłu człowieka, jednakże w ten sposób jaki się możecie domyślać nigdy nie zamierzałem i nie zamierzam go wykorzystywać, bo jestem świadom konsekwencji psychicznych i prawnych.)
,,Nawet nie zapytasz mnie o zdanie a co jeżeli pewnego dnia

Zabawie się w Breiwika wyrywając się z jebanego cienia

Niepoprawny romantyk stanie się gorzkim draniem

Zajmując się po cichu wściekle Twoich kości łamaniem

Co jeżeli ta ignorancja zrobi ze mnie chcącego zemsty potwora

I wyciągnę nóż by zadźgać Cię i żeby cieszyła się moja psychika chora

Odezwij się do mnie patrząc mi prosto w źrenic koła

Chcę usłyszeć całą prawdę, ma ona być czysta od ściemy goła"

Taniec przy parku

Coś nie mogę zasnąć, chciałbym Cię zobaczyć

I delektować się Tobą, by później zatańczyć

W blasku latarni świecących późną nocą

I patrzyłbym na Ciebie jak ręce Ci się pocą

Napilibyśmy się czerwonego wina, to Twój ulubiony

Kręciłbym Tobą na ulicy na wszystkie strony 

Do cienia weszlibyśmy tam gdzie drzewa rosną 

I położylibyśmy się za krzakami zaraz pod sosną

Wtuliłbym się mocno i szepnął Ci do ucha

Że Cię kocham, choć w moim sercu jest skrucha

To chcę by Twój blask padał na mnie mam marzenie 

Bo Twe oczy zwierciadłem są i powodują ukojenie

I tak wtulony miałbym pragnienie by Cię nie puszczać

Nasłuchiwałbym jak bije serce i mógłbym tak słuchać…

Wiecznie tak jak moja miłość trwa ku Tobie

I moje serce też by biło jak Twoje jak w chorobie 

Marny poeta

Jestem marnym poetą, bo nie umiem wyrwać kobiety

Chciałbym tylko jedną, bez żadnej na twarzy tandety

A ja lubię na nie patrzeć jak zerkają swym wzrokiem 

Kuszą każdym gestem, każdym krokiem

Dostrzegłem siebie w jej spojrzeniu i zobaczyłem pustkę

Jakby do jej wnętrza ktoś zamątował kłódkę

Nie wiem jak zareagować, gdy unika ze mną kontaktu

Mimo że ją kocham, choć był koniec tego aktu

Gdy wracają wciąż wspomnienia to nie mogę się pogodzić

Że mimo miłości zdradziła i zaczęła zwodzić 

Czy czas pokaże wszystko, że to co słyszała to kłamstwa?

Jakiegoś cwaniaka, co jest pełen wredności i chamstwa…

Nie umiem jej wyrzucić z serca jakby przeznaczeniem była

I budzącym natchnieniem w sercu moim ciągle żyła

Nie rozumiem na czym to polega, ale tak się sprawy mają

Że tacy jak ja nigdy najbliższych kochać nie przestają