Moje życie

Moje życie to ciągły pomruk rozpaczy

To izolacja od tego co zewnętrzne

To wewnętrzna pustka trwająca sto lat

Moje życie to nastroje pełne skrajności

Przeciągane przez wszystkie stadia depresji

To nieporozumienie z tym co widzą oczy

Wewnętrzny konflikt ciszy z hałasem

Gdzie spokój chce wygrać i przegrywa

To milczenie jest naturalną harmonią ciała

Wśród ludzi niczym zmieszany z błotem

Bo każda interakcja jest dyskomfortem

Tylko krótkie dialogi w cztery oczy

Ustalające prostą i właściwą granicę

Gdzie ma się podziać moja samotność

Z dala od ludzi, ale nie z własnej woli

A przez inność- introwertyzm- genetycznie

Sen jest wybawieniem w tej tułaczce

A po nim powrót do piekła do rzeczywistości

Dla Ciebie...

Powiedz dlaczego jest dzisiaj tak cudownie?

Jestem przytomny, czy śnię nieprzytomnie

Twoja twarz jak z bajki napromieniona

Błyszczała bielą za mną stęskniona

I tuliliśmy się do siebie niepohamowanie

A twoje błękitne oczy patrzyły na mnie

Całowaliśmy tak namiętnie, nieprzerwanie

Nie mogłem się powstrzymać przez oczarowanie

Chciałem chłonąć Ciebie więcej nieskończenie

Tak byśmy razem poczuli się jak w niebie

Ten dzień jest niepowtarzalny, tak mi się zdaje

Los takie chwile rzadko ludziom daje

Nie da się go opisać żadnymi słowami

Chociaż staram się poskładać go myślami

Gdy się do Ciebie tulę wiem gdzie moje miejsce

Pragnę Cię całym ciałem, kieruje mną serce

A moje oczy kiedy wpatrują się w Ciebie

Widzą kobietę, z którą chcę przeżyć radość i cierpienie

I czuć to ciepło, które od Ciebie bije i żyję

Gdy z uśmiechem rzucasz mi się na szyję

A brzuszek Twój jak termos grzeje

I cały smutek co zaległ w sercu rozwieje

Mam ochotę karmić się Twoim ciałem

Kocham Cię, przez całe życie Cię szukałem

Ten dzień był cudowny, każdy gest był darem
Opanowałaś moje serce miłości czarem
Jestem Ci wdzięczny, że ze mną wytrzymujesz
Dziękuję za Twą troskę, że mnie rozumiesz
Pocieszasz, gdy szukam w Tobie pocieszenia
Uzdrawiasz duszę, która szuka wytchnienia
Bo niesie ciężar, niepokój codzienności
Znajduje wielką ulgę w szczerej miłości
To jest jak piękny sen, który nie powraca
Całe serce w nim oddycha i się zatraca

Kulę się

Nie rozumiem ludzi, obłędem jest się do nich przywiązywać

Nie chcę chodzić na imprezy, nie chcę się dostosowywać

Dajcie spokój jestem kruchy, owijam się ciepłym kocykiem

Wolę rozumiejącą mnie samotność i żyć jakimś nawykiem

Każda styczność z ludźmi jest dla mnie rozczarowaniem

Nie wiem co jest ze mną... odreagowuję wszystko spaniem

Zażenowany tym harmiderem emocji tu wyładowanych

Leżę zdołowany całym światem jako jeden z przegranych

Ludzie to piekło, z którym często muszę przystawać

Zamykam się w niepokoju. a pustka boli - nie chce odstawać

Umiałbym tylko wesprzeć cichych- podobnych sobie
Wrzuceni do jednego worka w wielkiej chorobie
Ile bym się nie starał nie osiągnę normalności
Przy życiu trzyma mnie chyba uczucie miłości
Nie będę zadowolony, jestem znerwicowany
Mój stan niefizyczny jest cały w niepojęte rany
Życie od początku było inne, dziś zapłakane
Próbuję wciąż składać myśli w sobie zebrane
Chcę przetrwać, bo jestem potrzebny dziewczynie
Ona jest taka jak ja  - beze mnie zginie

Jak pogodzić ciąg logiczno-myślowy ludzi w systemie
Kiedy narzucają go na mój tworząc dla mnie więzienie
Gdyż ja inaczej myślę, mam swój świat i chcę go realizować
A czuję się jak ptak w klatce, który musi się dostosować