Kulę się

Nie rozumiem ludzi, obłędem jest się do nich przywiązywać

Nie chcę chodzić na imprezy, nie chcę się dostosowywać

Dajcie spokój jestem kruchy, owijam się ciepłym kocykiem

Wolę rozumiejącą mnie samotność i żyć jakimś nawykiem

Każda styczność z ludźmi jest dla mnie rozczarowaniem

Nie wiem co jest ze mną... odreagowuję wszystko spaniem

Zażenowany tym harmiderem emocji tu wyładowanych

Leżę zdołowany całym światem jako jeden z przegranych

Ludzie to piekło, z którym często muszę przystawać

Zamykam się w niepokoju. a pustka boli - nie chce odstawać

Umiałbym tylko wesprzeć cichych- podobnych sobie
Wrzuceni do jednego worka w wielkiej chorobie
Ile bym się nie starał nie osiągnę normalności
Przy życiu trzyma mnie chyba uczucie miłości
Nie będę zadowolony, jestem znerwicowany
Mój stan niefizyczny jest cały w niepojęte rany
Życie od początku było inne, dziś zapłakane
Próbuję wciąż składać myśli w sobie zebrane
Chcę przetrwać, bo jestem potrzebny dziewczynie
Ona jest taka jak ja  - beze mnie zginie

Jak pogodzić ciąg logiczno-myślowy ludzi w systemie
Kiedy narzucają go na mój tworząc dla mnie więzienie
Gdyż ja inaczej myślę, mam swój świat i chcę go realizować
A czuję się jak ptak w klatce, który musi się dostosować