Znalazłem się w towarzystwie do którego się nie przypasowałem
To jest moje przekleństwo - choć wiele razy próbowałem
Porozumieć się z ludźmi wychodziło to na marne
Jedyne co dobrze wychodzi, co u mnie jest normalne
To załatwianie spraw, współpraca przy określonym celu
Niechaj to będzie bóstwo, które pochłonie wielu
By zabłysło dla świata jako wybitne dzieło
Trzeba tylko zadbać, by w dobrym kierunku się rozwinęło
Powinienem się wyspać, by zregenerować umysł
Chciałbym promieniować blaskiem orzeźwiając każdy zmysł
Oto żywy ja, który obrał właściwy kierunek
Choć musi być spełniony do tego jeden warunek
By być natchniętym potrzebuję się wyciszyć w samotności
Ci ludzie, z którymi idzie mi żyć są otumanieni przez możliwości
Dlatego odsuwam się od nich generując własne promienie
Bo człowiek nieraz jest pochodnią, a czasem to więzienie
A najczęściej jedno i drugie, bo nie wypada odchodzić
Albo żadne z tych, jedynie to tylko ciemnością poczynają zwodzić
Co ogłupia, powoduje zanik wartości siebie
A my przecież mamy swój dom - jesteśmy królami we własnym niebie
A że często jasność zanika i zostaje mrok to już nasza zależność
Dlatego dbajmy o generowanie światła, bo zostanie ciemność
A to już jest sprawa naszego temperamentu
Od tego jakiego rodzaju w naszej głowie używamy sprzętu
Ekstrawertycy generują siły z innymi rozmawiając
A Ci drudzy z dala od ludzi w siebie się wczuwając
W wyciszeniu odnajdując własne ja- wnętrze
I sercem kierują się wrażliwcy, wśród natury na wietrze
Zostawiają ślad, kiedy ekstrawertyzm chaos tworzy
I ten hałas jest wszędzie, a dzięki introwertykom materia się mnoży
Są jeszcze ambiwertycy czyli po środku skrajności
Oni trochę tu i trochę tam wedle własnych możliwości
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Odwiedzaj mnie częściej! :)