Przebłysk

Nie wiem dokąd idę, ale ta droga jest złudna

Podpieram głowę, zamykam oczy, czuję dotyk dna

Jeszcze chwila, pełno nieszczęść i moja szansa

Później zbuduję nowy mur zamykając w nim Asa

Poukładam talie, rozegram to z wielką dokładnością

I będę odpoczywał rozliczając się z aktualnością

Zanikłem, mój wzrok lęka się normalnych oczu

W nich widzi naturalność i odbicie swego mrozu

Wznosi się i opada, bo pewność duszy zanikła

W sercu drga echo uczuć, a reszta przywykła

Rzeczywistość stała się obca, sam zostałem sobie

Jakbym wił się w niemocy, w złudnej chorobie

O samotności! Moja przyjaciółko i wielka udręko

Czemu jestem zdołowany? Odkręć już to wieko!

Bym wyleciał w świat  prędko jak z wulkanu lawa!

I żeby trwała na zawsze już tylko wielka zabawa

Jestem za swym murem i czuję jak powietrze uciekło

Zamiast się doskonalić to nastało wewnątrz piekło

Nikt nie będzie pod wpływem presji mi rozkazywał

Jeżeli nie będę chciał to nie będę się w ogóle odzywał

Przegram, później znów się otworzę i będę wygrywał

Czasami nic się nie chce dlatego będę przygotowywał

By uderzyć jak armie co powoli szkoliły się na wojnę

Może to wygram, może zbłądzę lub w kalendarz kopnę

Ale to tylko próba, by się nauczyć, a nie jakaś zguba

Bo wciąż jest trzeźwy osąd, to nie jest rozbita szyba

Lecz zarysowana i psychika zawsze  przygotowana

Więc każda myśl to  sposobność trafna i dodziałana

Dalej więc pędzę przed siebie, biegnę do mego celu

Choć się wali, a biurka z komputerem miejscem burdelu

To będę ćwiczył umysł i codziennie wysilał się fizycznie

By umieć oceniać sytuacje i radzić sobie błyskawicznie