Do tych starszych ludzi stąpających po planecie i ich niewolników

Nie chcę mieć z tobą nic wspólnego ty obłudny pasożycie

I ty zawzięta i bezczelna świnio, która topisz się w korycie

Powstając z ciszy, by przyciągać  do siebie naiwne reakcje

Nie znacie moich mechanizmów, więc macie mylne racje

Kiedy odporny na wasze społeczności w owej cywilizacji

Jam nowym typem życia, reprezentantem kryształowej nacji

I w moim okręgu wy jesteście żałośni i nic nie osiągniecie

Nazwani zbiegiem tego czasu, w którym się znajdujecie

Istniejecie w waszym mechanizmie i więcej już nie będzie

Witaj w ograniczeniu, chaosu schemacie- umysłowej biedzie

Jesteś kim jesteś, więc wśród ludzi musisz się przyzwyczaić

Każda twoja myśl i słowo są ważne, nie próbuj się zmienić

Głupota rozprzestrzenia się na całą przestrzeń niczym epidemia

W mózgu harmonia miesza się z trucizną i powstaje chemia

Każdy człowiek ma coraz więcej od siebie do powiedzenia

Nie zważając na mądrość skoro dochodzi do zrozumienia

Idę przez piekło wczuwając się kolejno w nadchodzące oblicza

Wiem jak wszystko się kręci i dlaczego monotonii nie przekracza

Stare pokolenie się wywyższa w słowach przyspieszając tętna

Tworzą fale, w których jakość jest dla nas w gruncie obojętna

Bo my artyści u schyłku inteligencji mamy odmienny ciąg myśli

Wszystko dla nas tkwi w chaosie, każdy mechanizm w swojej roli

I tylko wystarczy rozpatrzyć układając to logicznie do woli

Wtedy powstaje ciąg w głowie nad którą złote iskry aureoli

A jednak zmuszając się do odbierania myśli głupiej społeczności

Spływa ze mnie szczęście ku wielkiej tępocie i beznadziejności

Gdy ludzkie mózgi nie dążą do wyzbycia się własnych ułomności

By powstała cicha i wszechwiedząca armia ludzi doskonałości!
 Po osiągnięciu tego co dla nas szczególne stworzylibyśmy wiece
I byśmy wykonywali swoje cele uruchamiając mózgi niczym piece!