Obcy

Kruki okupują zwłoki wczorajszych tragedii, osób poległych niespodziewanie

W trawie leżą zgniłe szczątki, w których mnożą się larwy stanowiące śniadanie

Odór unoszący się z wyprutych flaków ciał przyciągać zaczął robale i muchy

Wystrzelają krwią oczy, zapadają się ich twarze, a na nich poczucie skruchy

Dalej rzeka, w korycie której z prądem poruszają się zmasakrowane ciała

I kobieta unosząca się na plecach z różą w ręce kobieta, która się zakochała

Trupio blada, ma zamknięte oczy, ubrana w czerwoną sukienkę, już nie żyje

Płyną zwłoki z krwawej wojny, w której obcy wciągają nas jak coś co się pije

Miksują w swoich długich trąbach i wpadamy do wielkiej plazmatycznej bańki

Piją naszą krew wysysając żyły dla witalności potrzebnej do codziennej walki

Wyrzucają kości, by nie zepsuć swoich mechanizmów, które funkcjonują w złości

Później wydzielają z gruczołów przy szponach płyny i mieszają je jak w miłości

Powstają z nich bańki, które się z czasem rozrastają jak dmuchane balony

Następnie pękają rozrzucając ich oślizgłe substancje na wszystkie strony

Z zygoty wychodzi nowe życie, którego celem jest doskonalić się i zabijać

Żyjąc w ciemnościach, pasożytując na ludzkości, by się skutecznie rozwijać