Nieporozumienie

Jestem samotnikiem, nie rozumiem siebie wśród ludzi, ale rozumiem w samotności

Pamiętam, co sobie kiedyś postanowiłem, chciałem brnąć całe życie ku doskonałości

Ucząc się na błędach i poznając siebie, bym w przyszłości miał trochę łatwiej

Myślę o tym co kiedyś może stać się, a nie odnajduję się w chwili doraźnej

Funkcjonuję w ciszy, albo śpię chcąc ujrzeć to co dla mnie jest nieosiągalne

Bo wiem, że cała rzeczywistość się roi w naszej głowie przez to co dostrzegalne

I nie wierz po słowie jak słowem ktoś zamąci w głowie, bo skrywa coś dyskretnie

Słowo to tylko odbicie myśli z niezwykłego planu, który ukrywa się tajemnie

I każdy może oszukać, więc jak rozpoznać w ludziach, że mówią prawdę?

Chyba przez intuicję, a nie przez ważne słowa, a później od nich pogardę

Kiedy mówię prostymi słowami to nie jeden człowiek  nie zrozumie

Pytam jesteś tępy? A on, że jak się zachowuję i zaraz mnie wyjebie

To prosta relacja z niejednego domu, która przelewa się na co dzień

I choć pilnuję swego skrawka to czasem gaśnie mój jedyny płomień

Dotykam dna i nie mogę się podnieść bez przerwy w dół ciągnięty

Jestem rozstrajany, choć niektórzy mówią, że jestem wzorowy, święty

Tylko tutaj gdzie za dnia ciągłe przekrzykiwanie swoich głosów

Gdzie proste słowa są niedostrzegalne wśród wyzwalanych egoizmów

Bo nie palę, nie piję i nie biorę niczego co mnie powoli zniszczy

A jednak czuję w ustach co dzień smak nieprzerywanej goryczy

Tu gdzie dorośli są mądrzejsi, a nie umieją grać w gry komputerowe

Są zarozumiali dla całego świata nie zważając na rzeczy inne-nowe

Jacyś nieporadni i wielcy w mówieniu, rządni, na rozmowę niezdolni

Pali ich mój płomień, że go gaszą i staję się jak wszyscy nieudolni