Śmierć mnie woła roztańczona w płaszczu ukryta
Nie mam sił by żyć, rozłamuje się psychika zryta
Dostęp do lodówki został dziś ograniczony
Nie mam co jeść, jestem już na zawsze skończony
Ma żmije pod swoimi grubymi warstwami ubrania
Jest przysłana z zaświatów do mego życia ukarania
Siedzi na czarnym koniu, co ma stalowe kopyta
Adamie gdzie się podziewasz? - w zadumie pyta
I nagle ją olśniewa, że jestem we śnie zamknięty
Moja dusza łka, nie zdają się na nic przekręty
W cztery oczy z prawdą, że jestem niczym
Patrzę się lękliwie na śmierć o wzroku wilczym
Moje źrenice stają się wybielałe razem z tęczówkami
Nie widzę świata poza ciągnącymi się problemami
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Odwiedzaj mnie częściej! :)