Godziny ulatują z naszego istnienia
Zegar tylko odlicza kiedy Natura zamknie twe marzenia
Na planecie życia liczę tu na siebie
Że wyrośnie ze mnie kwiat majstersztyk zapuści w fachu korzenie
Zamknięte w nieobecności klucze naszych spełnień
Upadły w otchłanie, by tam dojść potrzeba cierpień
Żarówki mojej jaźni się ciągle wypalają
Czasami pęka coś, a one się skraplają
Lecą po policzkach , oczy tracą blask jak rozbite znicze
Idą w śmietnik jak śmieci których nie policzę
Rozum chce uciec dusi się w trudzie zagubiony
Bo w takim niewyraźnym ciele został urodzony
Każdy jego krzyk jest zamknięty w psychiki odmęty
Czekam na to aż ktoś mnie uwolni bo jestem przeklęty
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Odwiedzaj mnie częściej! :)