Jak wiadomo...

Jak wiadomo - najlepsze wiersze w melancholii powstają

Gdy w samotni słowa prawdziwość wyrażają 

I gdy wszystko co tak nasyca mnie wyrywa się ku doświadczeniu

Pragnie przejść przez milczenie ku urzeczywistnieniu 

Jako światło, które tak długo nie wyrażane 

Przedostaje się, gdy działam z pasją w nieznane

I wtedy cuda się dzieją na przekór temu co wyobrażalne

Znów czuję jakie to proste - gdy staje się dostrzegalne

A światło rozjaśnia ciemności i weryfikuje w znaczenia

Duch się wznosi w prostym działaniu istnienia

Wyzwalając ciało z marazmu i niezrozumienia 

I porusza ciało - orkiestra gra swą melodie ponad znaczenia

Znów czuję moc ducha, która pali się przez doświadczenie

I we mnie jest znów sens! Sens ponad widzenie

Nasycony tym światłem, które przez proste wyrażanie 

Wzniosło mnie w stan wyższy - miłość i radowanie

A ten entuzjazm wynika z mechanizmów poruszenia 

Które odpowiadają za swobodę w poruszaniu doświadczenia

Jako wspomagają ku mobilizacji w spontaniczne

I znów mistycznie świecę ponad to co mityczne 

I bujniej postrzegam jako intensywniej w rozbarwienie

Nieustraszony w odwadze przez światła przesycenie

I jak zahipnotyzowany znów działam ponad zwątpienie

Jako oświeciłem wątpliwości w tu i teraz rozświetlenie 

To intensywność prostoty wyrażania bez fantazyjności

Daje moc ponad wszystko w przymierzu miłości

Gdzie miłość ku przyrodzie wyrażam radością

Jako cierpliwie w szacunku, że jest ważną mądrością

A każdy z duchów doświadcza co robię wsród przyrody

Jako przez ciała widzą jak poruszam się w rytm swobody

Samowolnie, bo to tylko daje prawdziwe urzeczywistnienie

To czego brakuje nieświadomie tu to prawdziwe spojrzenie

I światło jako strumień dający moc w doświadczeniu

Jako przyroda jest celem w każdym spojrzeniu

Bo wnętrze to duchowy Bóg i celem jest układ nerwowy 

Jako by globalnie przyroda rosła optymalnie w stan zdrowy 

Czyli aktywny, ku wzrostowi według  praktyki duchowej

By w rytm przyrody się dostroić w intencji zdrowej

Gdyż rozsądek daje optymalność na przekór patologii

I nic złego się nie stanie, a nastanie stan błogi