Moc prawa...

Twardo stąpam po Ziemi w natężeniu pragnienia

Uderzając promieniem światła w ciemne istnienia

Wyzwalam Wszechświat z ziemskiego panowania

Ukazując się nieskalanym od powszechnego zakłamania

Złość mnie rozpiera, by odpychać Babilon ciemności

I miłość rozpiera, przez którą chwalę moc wynikającą z jasności

Te emocje wirują dając poczucie twardego stąpania

Jakbym miał moc możliwości do samodzielnego inicjowania

I każdy unika tej obecności, która przepływa promieniście

Jednak nikt nie może się schować, gdyż przenikam przejrzyście

Ta złość mnie wyzwala, by porzucić ciemności

I miłość przepełnia ku wiecznej jasności

W twardym stąpaniu, w wiecznym wirze mocy napędzających 

Przenikam ku twarzom uciekającym i lękliwie się chowającym...

Ciałem zmysłowo dostrzegalny, a wewnątrz ducha nasycony

Lęcę wysoko, stąpam mocno - nieobliczalnie - wyzwolony

Emanuję pełnią w każdym wymiarze - mocą roziskrzony
I jestem nastrojony harmonijnie, pragnę zrzucać korony

W oczach smutek i czujność, wewnątrz ekstatyczność

Lecę, płomieniem energicznie - nasycam poprzez mistyczność 

Jako iż ciałem wszechobecny - stałem się gnostyczny

A poziom światłości wybił się w sen kosmiczny...

I moc czuję jako by zły być na mitologie i ciemności

A pochwalić miłością całe stworzenie Architekta mądrości

Jako iż jest doskonałe bezdyskusyjnie 

By zagłębiać się w nią i spoglądać do wnętrza refleksyjnie 

Jako iż tam wrota są przez które światło przenika i przemienia

I pojęcie które utrwaliło się, jako orędzie wynikające z milczenia