Strach to indywidualny stan na drodze iż celem ducha jest proces.
Kiedy pojmiemy iż wszyscy jesteśmy sobie doskonali niepewność i strach znika.... A kiedy próbujemy walczyć ze sobą iz doskonałość nawiedzona duchem przed naszym obliczem jest taka czy taka - definiując to.
Jednocześnie walcząc dalej ze sobą ze o moze my jesteśmy gorsi a może lepsi i udowadniając to trzymając się fałszywej mentalności będziemy przeklęci w strachu i fałszywym ograniczeni - będziemy chorzy co jest bez współczucia akceptowalne przez rządy jako właściwy stan ich zarazy ktorą wszepiają ciągłą artystycznie wybitną socjalizacją w zbudowanym przez się teatrze.
Dalej więc walcząc ze sobą ze o może to jest straszne a to mniej a to radosne nie pojmujac doskonałości a samą zjawiskowość jej -
nigdy nie będziemy sobie normalni próbując uciec swą doskonałością przed kazdą doskonałością, nie bedziemy otwarci pięknem swej doskonałej natury na piękno które odbieramy tworząc w sobie jako poczucie zmysłowe otoczenia które tworzy poczucie szczescia w sercu... Albowiem jakież dziwne jest kiedy doskonałość jest strachliwa będąc wśród doskonałości...- kiedy jest jakby potępiona własną wyuczoną reakcją, własnymi myślami na piękno by się lękać i pluć na to, i źle życzyć temu, niszczyć to, mierzyć to, klasyfikować rozumem, oceniać... A nie otwierając oczu na to... Lękają się światła, boją się... A ciemność ich prowokuje chorobę i stan cofania się i paraliż i totalne potępienie w otumanieniu i otempieniu.
Ja swym dobrym sercem daje uśmiech i współczucie... Nic bowiem nie pomoże im, gdy sami sobie nie pomogli...
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Odwiedzaj mnie częściej! :)