Bezdomny anioł

Ciało jej było smukłe

Miała dziurawe skarpetki

Spodnie jej były postrzępione...

A bluzka biała

Z oczu Niebieskich
 Najgłębszych pośród tłumu...

Spływały jej łzy

Gdy skulona siedziała 

Przyparta do ściany 

Gdzie wszyscy się radowali

Radowali maskami

Ona prawdziwa i nieskazitelna

Krzyczała ciszą

By skończył się lęk

I zaczęło życie

życie bezpresyjne

Życie niekonieczne 

A po prostu...

Grające melodię serca

Serca najprawdziwszego 

Którym każdy się nasyci

I zbudzi do radości

Radości by tańczyć

Niszcząc ten świat

Tańczyć prawdziwie

A nie pod publikę

Czując szczerze

A nie wbrew sobie

z konieczności 

Którą każdy usprawiedliwia

Nie znając życia...