Imituję programując się pod egzamin i zanika prawdziwość

Imituję pod program, gdzie na końcu egzaminy

Więc programuję się, choć nie z mojej winy

I zanika prawdziwość na rzecz narzuconej nauki

Która nie jest z mej natury, nie jest z owej sztuki

Jako projekcji Architekta, więc ciężko temu sprostać

Ale muszę to zapamiętać, by się z tego wydostać

Nic nie poradzę, a iluzja zatoczyła swe mechanizmy 

Poszły na nią środki i teraz mam do wyrażania trupizmy

Bo w porównaniu do tego co piękne, bezbłędne i doskonałe

Ten świat jest brzydki, wobec mnie to wszystko takie małe

I piękno się zatraca, a Architekt patrzy i oczy wywraca

To co mam zrobić? Skoro nauka nie pomaga, ni praca

Choć cierpliwie i cicho przeklinam to mam zaufanie

Dlatego akceptuję, choć w oczy bije to zakłamanie

Nic nie zrobię, ale wiem, że to się w końcu stanie

I ujrzę Raj, a piekło upadnie i na zawsze istnieć przestanie