Odrodzenie możliwe ale utopijne względem ludzi

Gdy chcę biec to muszę się zatrzymywać przed samochodami

Bo jadą ulicą kierując się ku swym celom podstawionymi drogami 

Gdy chcę iść delektując się, by radośnie, samowolnie spacerować

To muszę uważać, bo samochody pędzą, a nie chcę na nich wylądować

Poza tym idąc dalej to czuć smród, który psuje mi resztę wędrówki

Gdy ksztuszę się kaszląc, to spacer odwraca swoje radości wskazówki

Bo dym papierosów nie pozwala być tu pochłoniętym widokami

Spaja moje odczucia smrodem, który psuje radość między wrażeniami

Chciałbym się móc tu względem rozsądku zawsze realizować

A nie szukać sensu, by aktywnością się budować, by już nie dołować

Chciałbym mieć inne motywy jako możliwości dla funkcjonowania

Niżeli uciekać przed marazmem i pustką ku radości funkcjonowania

Która zdarza się rzadko, gdy tak trudno znaleźć kogoś z inicjatywą

Który ambicją jest wyżej ponad rutyną, która niesprawiedliwością fałszywą

Mało takich tu osób, które w chęciach wyzwolić się potrafią

Dlatego samotność jest przystanią, by biec zanim złe wpływy mnie znów trafią

Jako nieadekwatne, z wymiaru, który mojego wnętrza nie buduje

Gdy przenika mnie bezsens, a ja w cieniu tego i sytuacja mnie rujnuje

Bo bardziej niszczą, wchodząc na głowę z próbą zniewolenia

I relacja z nimi przypomina sposób na stworzenie emocjonalno myślowego więzienia

Nie wczuwają się w sytuacje, a mają gotowe rozwiązania

Mimo znajomości przyczyn - warunkują je do swego panowania

I duszę się, bo moją motywacją jest zagłębiać się z dokładnością

A nie afiszować z gotowymi rozwiązaniami ze złą odpowiedzialnością

Nie lubię dróg, chętnie bym uciekł od każdej z nich w tym świata pomyśle

Żadna nie przejawia tego z czym tu przybyłem, w kosmicznym zamyśle

A motywacje mam jedne, by móc się normalnie tu realizować

W twórczości wyłaniając siebie wśród dialogów otwartych umysłów, by precyzyjnie filozofować

Budować świadomość na poziomie szczegółów ogólnego zarysu

By mieć kontrolę nad sytuacją, a nie ulegać w rytm tworzącego się kryzysu

Dla mnie to tragedia dotycząca konfliktu między tym co dobre i szkodliwe

Na płaszczyźnie zdarzeń znów tworzy się nastawienie w smutku wątpliwe

Moralności  i sprawiedliwości schizofrenia wobec oczekiwań i braku możliwości

By w sposób zwyczajnie naturalny realizować się w mocy miłości

I mieć punkt odniesienia dla swoich motywacji, by niezwykłe tworzyć 

W tańcu ambicji i inicjatyw niszcząc ograniczenia, by szczęście mnożyć

I wytorować drogę ku realizacji i kolejnym możliwościom na powodzenie

By w końcu doświadczyć jaką to życie jest wartością, by nastało odrodzenie


Czuję się dobrze gdy się realizuję, a potrafię realizować się w ciszy, gdy nikt mi nie wchodzi na głowę, więc mogę się delektować bez przejęcia niczym co mogłoby wytrącać mnie z równowagi emocjonalnej i procesu realizowania...