Wstałem rano i znów czuję rozczarowanie tym światem i znów muszę wyluzować bo rozczarowanie przez brak możliwości powoduje lekki niepokój i jak mam tu funkcjonować, by było super jeżeli świat powoduje że znajduję się w niekomfortowej sytuacji i lekceważy moje istnienie i moją ambicje, by wreszcie było tu naturalnie, komfortowo jako normalnie. By otwartość na świat i przygody z tym związane były chlebem powszechnym. Tak ciężko a jednocześnie tak wyjątkowo...
I znów pójdę tam... W kierunku miasta....., by zaryzykować podjęcia działań związanych z tym co chcę lub co jest ważne dla tej niekomfortowej sytuacji starając się, by uczestniczyć w tym teatrze niemiłych aktorów narzuconej narracji, od którego uwolnić się to ryzyko życia i śmierci.
Jest to jak chrzest bojowy na drodze ku temu co chcę, na drodze ku innym możliwościom na przekór tej powszechnej narracji.
I myślę: jeżeli smutek jest etapem by powstało piękniejsze światło, to niechaj ta burza złych emocji przeminie i otworzy dla mnie możliwości, możliwości wobec mojej istoty, wobec indywidualności, wobec samotności, by w pełni istnienia wyrażać się ku innym istnieniom w intelektualnym wsparciu... w sposób bezgraniczny....
A to ryzyko sprawi że będę czuł że jestem pełnią odpowiedzialny i bezgraniczny wobec tego dążenia i o to chodzi, by czuć się lepiej pokonując swoje rozczarowania, lęki, nieporozumienia, granice absurdu na swą korzyść
Wyjdź ponad to, to doda dystansu od tego świata, byś zaczął myśleć i działać .... Ku temu co chcesz...
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Odwiedzaj mnie częściej! :)