Proszę o modlitwę, czuję się kiepsko...
Paraliż czując swych rytmów wewnętrznych
Gdy ból się natężał od wysiłków wiecznych
Bo krzyż swój nosiłem wśród świata ciemności
To była droga ma krzyżowa - obciążająca wartości
I z światłem wewnątrz próbowałem być ponad każde zjawisko
Miałem błękitne oczy i zapomniało życie moje nazwisko
Choć niegdyś byłem duchem tych ulic - wielkim artystą
Mędrcem, poetą, wizjonerem, filozofem jako istotą czystą
Miałem plany i szczęście i wiarę ogromną ponad przekleństwem
Że przyznać porażkę byłoby absurdalnym szaleństwem
Gdy dusiłem się w szkole, a wśród bliźnich Bogiem byłem
I opowiadałem im, czytałem, rysowałem i ich uczyłem
Bo oni mieli problemy takie, że chcieli iść na psychologię
Tylko po to by móc rozwiązać tą w sobie ,,demonologię"
Zawsze mówiłem że będzie co będzie
I obserwowałem odrealniony w ostatnim rzędzie
Byłem znienawidzony - nie dało się mnie oswoić
Choć się starałem, nie wiedziałem co zrobić
Jak byłem tak jestem wciąż tu zagubiony
Choć los mi sprzyja to przez tą sytuację czuję się skrzywdzony
Nic mnie nie mogło przekonać z tego świata
Tylko to co nosiłem w sobie izolując od tego kata
Którym ludzie i świat ten nierzeczywisty
A rzeczywistość manipulujący w stan oczywisty
Jaki jest sens tej mitologi, gdzie Politycy jak Bogowie
Gadają z olimpu będąc ślepi na swą obłudę i nasze zdrowie
Dziękuję Ci zatem, że ze mnie zbyt ciężki krzyż zdjąłeś
O Drogi Architekcie - dziękuję Ci! Dziękuję, że się tym zająłeś...
To my dzieci kwiaty co działamy tak jak czujemy i uważamy
A nie według narzuconej narracji - dlatego ten świat do siebie zrażamy
Muszę wyjść, bo nawet bez krzyża czuję się jak jedną nogą w grobie
Serce me drętwe i przeszarpane - prosi o modlitwę w chorobie...
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Odwiedzaj mnie częściej! :)