Karmiczny świtło-praco-wnik

Karmiczny świtło-praco-wnik

Wszelkie stworzenie jak zjawy przychodzą i odchodzą
Ale jak cały wszechświat wszyscy się w każdej chwili rodzą
I martwią mnie ludzie, którzy oczekują nagrody
Jakby nie widzieli, że właśnie kładą sobie pod nogi kłody
Nagroda i kara są tu i teraz, to twoje czyny - te i jedyne
Więc z rozwagi tu w rozsądnych działaniach płynę
I widzę, że ślepo posiadać - to być chciwym umysłem
Cóż Ci po tym, gdy oko-liczność widzi z jakim żyjesz zamysłem
Czy sam fakt bycia z ludźmi nie jest piękną nagrodą?
Gdy wszyscy zawodzą - głosy wnętrza nie zawiodą
Ile mam jeszcze nad tym medytować o drogi panie?
Chcę żyć ra-do-śnie, bo ciemność wtłacza w zachowanie
Które pragnie, które się kłóci, które wiecznie przelicza
To pozorowanie, te ogłupianie - to są głupców oblicza
Ja nie dam się już, by mnie strącać ze ścieżki wdzięczności
Pozwól być światłem, bo Ziemia potrzebuje światłości
A ja już poważnie potraktuje te swoje ułomności
I wniknę stąd głębiej, by mieć się na baczności
By nie być już oschły jak Kwiat bez wody dla swej dzikości
A bardziej zadbany, we wzroście wytrwały ku wyższej jakości
Tako by światło wznosiło się w wyżyny klaustrofobiczności
I wszystko nabrało jaskrawszych kolorów w tęczowej psychodeliczności
Nie może tak być, już czuję jak zbyły mnie nietrafne chęci
Trzeba być samemu tu do końca - na złe uważać i zostawiać w niepamięci
I do oko-liczności adekwatnym w swej przytomności
Słuchać serca, by rozcinać co podłe ostrzem jasności
By podlewać co dobre słowami obserwowanej szczerości
Od złego spowiedzią oczyszczać wyzwalając ku stabilności
Być przy Bogu do końca tak jak serce tego wymaga
A wszystkie tęsknoty życia zamienić na słowo ,,rozwaga"
Bo łatwo tu się poślizgnąć, trzeba stąpać żywo i stabilnie
Gdy ludzie zło w sobie kryją i manifestują nim niewinnie
Tak że nie rozpoznasz, że oni żartują w swej powadze
Mylą się umiejętnie, by co osłabione pozostawić w zniewadze
Ja to wiem, bo pod wpływem presji człowiek ponury się zdaje
Bo niesprawiedliwe okoliczności, że ten kto karty rozdaje
Męczyć chce tych co nie chcą być tak bardzo męczeni
Co w swym podejściu do sytuacji są już osłabieni
Gdy widzą kontekst w świecie wędrując wśród zieleni
Że bajkę mają tu ludzie - znajomością wyżej ustawieni
I miasto też przytłacza oraz brak jakichś możliwości
By móc lepiej żyć, prowadząc przytomnie mądrość swej jakości
I gdziekolwiek idąc wśród ludzi nie widzę takiego zdarzenia
By ludzie byli doprowadzani do stanu totalnego wymęczenia
Że psychicznie osłabieni, a fizycznie wyczerpani
I patrzeć na nich jeszcze nijako - mimo że są zapracowani
Nie mając w tym wyczucia, gdzie energią rozpasani
Nie muszą się przejmować, bo czym być mają załamani?
A Ci co wciąż w nadludzkim wymaganiu ze swej perspektywy
Muszą się starać pomimo, że każde życie ma swoje motywy
I tak w sumienności wobec takich wymagań poziomu
Nie chcą już nic poza oddaleniem do zadań ogromu
By mieć jeszcze energi trochę na kolejne czynności
Bo życie w każdym aspekcie wymaga odpowiedzialności
Dlatego trzeba się skupić na tym co koniecznie ważniejsze
A co jest nieopłacalne - niech stanie się w ważności najmniejsze
Co porywa Cię, byś nie mógł iść swą drogą trudu
Że aż tracisz miłość ku wszystkiemu ginąc w rzece brudu
Nie ma to sensu, gdy życie tak smutne, przepołowione
Chce być całe, rozważa nad tym, że od początku trwonione
I wszystko było fałszem - złudności obietnicami
Świat nie chce tu świętych wartości poza ciemności ideami
Więc w tym kontekście sens tracą wszelkie naukowości
Ale ja się nie poddam, bo to sprawa wolności w świecie podłości
Gdy zawiodłem się już dawno na wszelkich aspektach tego świata
Naukę wyciągnąłem sfrustrowany - to wzięli mnie za wariata
Tyle się starać, to nie miało znaczenia poza przetrwaniem
Bo nagroda jest tu i teraz, a reszta karmy jej działaniem