Czy nie widzisz, że w tym świecie twe twory są ,,tandetne"?
Nie pomyślałeś, by wdrożyć mnie w wielkiego olbrzyma
Co wesoło niszczy miasta mrugając wielkimi oczyma
I nic go nie rusza gdy biegnie wgniatając wszystko grubymi stopami
Radośnie przeklina gdy złych ludzi podrzuca wielkimi łapami?
Dlaczego wdrożyłeś mnie w takiego słabego Boga?
Co wszystko może, ale jakoś poślizgnęła mu się noga?
Czy nie masz zbyt wielkiej zabawy z moich działań?
Gdy ja nie mam życia oddany dla tych starań?
Co Ty wiesz o życiu, gdy takie mi bodźce dajesz
Pokaż coś dobrego, a nie kłody rozdajesz
Widzisz już, rzuciłem to co nie było mi użyteczne
I skupiłem się na tym co niezbędne, gdzie życie niebezpieczne
Architekcie co Ty tak ukrywasz w swych tajemnicach
Gdy ja chcę żyć pełniej, a nie w demonstracyjnych granicach
Gdzie jest pełna wersja dla życia swobodnego?
Daj mi szansę raz jeszcze bym mógł być radosny z dala od świata ego ...
Albo radośnie zacznę niszczyć to co nie daje życia wolnego
I od nowa rozkażę składać to jak klocki LEGO
By można było żyć tu w prawdzie z dala od zła fałszywego
Bo chce być tam, gdzie nie trzeba pytać: dlaczego
A po prostu iść z radością w sercu - zachwytem do nieznanego
Gdzie ekscytacja jak dreszcz, a entuzjazm serca walecznego
Płynie jak fale światła bijąc w wbiracje magi rzeczywistości
Że ta z czystej obecności wchodzi jednym mrugnięciem w stan wyższych częstotliwości
I wszystko się porusza swobodnie w swojej wolności
A życie nabiera tajemnicy i swojej magi i ulotności
Sytuacje rozpromieniają się w moc wpływania na okoliczności
A wieczność nie daje spać, gdy radość płynie z serca mądrości
Szczęście i chwała płynąca z potężnej mocy wartości
Napawa sensem, by bawić się tą wieczną chwilą swobodności...
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Odwiedzaj mnie częściej! :)