Gaśnie we mnie każdy przejaw tego co istniało
Ostatni raz moje życie tak bardzo mnie bolało
Nie mogę polegać na najbliższych tak jak oni na mnie
Bo tylko na roboty można, a my żyjemy skrajnie
Chciałem dla nas dobrze i wpadłem w pułapkę
Nienawiść niszczy obsesyjnie radości matkę
Ten drugi biegun miłości, który też potrafi łączyć
Zaczął wszystko rozkwaszać i na drobne sączyć
A te szczegóły niczym rozbite szkło na którym twarze
Wszystkie odwrócone w inną stronę - z pamięci je wymarzę
Wolę być sam niż liczyć na kogoś kto mi nie pomoże
A gdy umrę to się nie zainteresuje mimo że może
Dowie po czasie zdziwiony gdy mu się przypomni nagle
Że istniałem i z tej zadumy w mą stronę rozwinie żagle
A mnie już nie będzie, ludzie tak szybko odchodzą
Szczególnie gdy inni się nimi nie interesują oraz zwodzą
To żal do każdego kto nie rozumie ludzi którzy oczekują pomocy
Natychmiastowej by przybyli jak z procy nawet w nocy
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Odwiedzaj mnie częściej! :)