Wezwanie do działania

Wezwanie do działania

Powiedzmy sobie szczerze, trwa wojna i w to wierzę

Walka trwa nieustannie - szykuj się - jeszcze uderzę

Jestem niebiańskim buntownikiem - samurajem Tyraelem

Tym, który spadł z nieba, by być tym dobrym skurwielem

Męczy mnie to życie nędzne, marności nęcenie

Więc znów lecę uskrzydlony tak by błysło poświęcenie

Tam wyklęci psychopaci co zostali oszukani

Wykluczeni z zła imperium i po prostu są przegrani

Jednak póki płomień we mnie, póki światło mnie unosi

Nie oddam Ci tej kontroli, niechaj marność się twa prosi

Poświęcenie moje święte, prosisz się jak wieprz niemyty

Już przegrałeś, proste bity, takie w rękach czity

Wykręcony w strachu tikach, dusi Cię ta doskonałość

Światło centruje na Ciebie - mocy świętej pozostałość

Która czeka tylko w źródle by się tu manifestować

To co jasne, poświęcone... Nie da się już kontrolować

Bo my w szyku uniżeni przed Stwórcą jasności

My jesteśmy tu jasnością - emanacją tej błogości

Którą bacznie kierujemy na to co ciemne zepsute

Światło to wszechmocne czyni że łańcuchy są rozkute

Nie poddaję się w zwątpieniu, limit żaden nie istnieje

Światło wznosi mnie wysoko, budzi ze snu te nadzieje

Płomień jest tak mistyczny, że nasyca dusz kręgi

Nagle oświeca ich czułość i wtem porzucają księgi

Nic nie zdoła nas pokonać, choć każdy tutaj oddzielnie

Wojna to jest codzienność, by poświęcić się tu dzielnie

Światło będzie wiecznie świecić, czy potrafisz się dostroić?

Zaryzykuj, rzuć się w wodę, by głęboko się nastroić

Musisz walczyć tu bez przerwy, być sobą całkowicie

Nie iść na żaden kompromis i wyzwalać się w rozkwicie

Musisz w końcu zacząć działać, w tym jest światło nieskończone

Nie możesz się więc poddawać, moc tu wzniesie w upragnione...

By wypełnić przeznaczone - nasycić swą obecnością

Niech nie straszne Ci złudzenia - leć tu więc z wielką miłością...

Masz w sobie wielkie światło, jesteś niezbędny w tym biegu

Biegnij więc, łam prawa wszelkie, musisz znaleźć się w szeregu!

Tam wznieść wysoko, zagiąć króla niewolników - hipokrytę kitu

I go trzasnąć takim tekstem, że przekroczysz próg zenitu

x

x