Narodzili się kędyś źli bogowie jak wszechmocne potwory
Wyszły z brzucha, a w ich oczach obłęd i horrory
Dorastając walczyły o ziemie, gdyż ślepe te poczwary
Wciąż manipulowały, ego budowały i w to dawały dużo wiary
Olimp sobie zbudowały, mityczną krainę wysiały
A ziarna ich umysłów ze schematów w prawo dorastały
I każdy z nich przekrzykiwał inne, by mieć więcej chwały
Ślepe nie dostrzegały, że świat bez nich jest też wspaniały
A skromni ludzie, owładnięci przez nauk wymysły
Ufali tym kłamstwom, a te złudzenia nigdy już nie prysły
I żyli tak bez żadnej chęci, bez woli do działania
Niedorozwinięci woleli przymierze wiecznego oddania
W ręce samozwańców poddania, ich ślepego zaangażowania
By ego rosło w bezmiar ich kłamstw i posiadania...
Ta mitologia wciąż trwa jako jawa, wyrasta w śnie
Twoja wola czy w tę bajkę wierzysz czy nie...
Czy umiesz cieszyć się bez osiągnięć, miłości być snem
Lub jednak biec ślepo dzień za dniem granicząc z dnem
Widząc tych ludzi zahipnotyzowanych jak w roli filmowej
Którzy nie odróżniają filmu od rzeczywistości zdrowej...
Człowiek tragicznym wiecznie jest stworzeniem
Jeżeli nie żyje z głębi wnętrza, a z zewnętrznym więzieniem
Nie znajdzie na zewnątrz nic prócz rozczarowania
Takie to życie wiecznego wbrew ideałom zaangażowania
Dlatego lepsze samo nic, z którego wszystko, tak blisko...
Niż rozczarowania i to ślepe polityczne igrzysko...
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Odwiedzaj mnie częściej! :)