Zachwyt, dziwienie się, czujność wobec odpowiedzialności
Najważniejsze to zachować zachwyt poezją rzeczywistości - jej ruchem, a jednocześnie wobec tego ruchu być czujnym, by umieć się delektować i dziwić ,,żywo umiejąc reagować" lub ,,odpowiadać"
Nad reakcją powinno się panować, ale w nastawieniu na to co jest poza reakcją - w wycelowaniu ku temu, w skupieniu na bodźcu który chce się wywołać poza reakcją swą reakcją zważając na ,,zdarzanie". A odpowiedzi powinno się trzeźwo jako ,,żywo spontanicznie" konstruować w zależności od zdarzających się okoliczności - co świadczy o czujności wobec ,,odpowiedzialności" lub o czujności wobec własnych ,,przekonań", czujności wobec ,,rozsądku" w sytuacjach nagłych, nieprzewidywalnych, zdarzających się...
Nad reakcją powinno się panować, ale w nastawieniu na to co jest poza reakcją - w wycelowaniu ku temu, w skupieniu na bodźcu który chce się wywołać poza reakcją swą reakcją zważając na ,,zdarzanie". A odpowiedzi powinno się trzeźwo jako ,,żywo spontanicznie" konstruować w zależności od zdarzających się okoliczności - co świadczy o czujności wobec ,,odpowiedzialności" lub o czujności wobec własnych ,,przekonań", czujności wobec ,,rozsądku" w sytuacjach nagłych, nieprzewidywalnych, zdarzających się...
Dlatego ważne jest budować ,,skrypty" rozsądku, przekonań...
Bo świadomość daje poczucie ,,poznania" i pozwala podejmować właściwe decyzje, by jednocześnie zachować swój ,,standard na poziomie" i nie popełniać błędów, które będą kosztować...i nie pozwolić by sytuacja ,,zmanipulowała" ku nieszczęściu człowieka...
Bo świadomość daje poczucie ,,poznania" i pozwala podejmować właściwe decyzje, by jednocześnie zachować swój ,,standard na poziomie" i nie popełniać błędów, które będą kosztować...i nie pozwolić by sytuacja ,,zmanipulowała" ku nieszczęściu człowieka...
Trzeba jednocześnie pamiętać
A się w sobie nie pętać
Że bez spontaniczności
Nie ma wolności
A tę mierzy się odwagi wielkością -
wtedy sam wobec rzeczywistości jest się wolnością
będąc nie wyspą, a z wszechświatem jednością
Gdy ufa się sobie będąc ze sobą zgodnością
W zachwycie, radości i szacunku z istnienia, który bezwarunkową miłością
Wtedy z nicości wszystko staje się dla zdziwienia wartością
I będąc wszystkim - symulując stan tej Boskiej projekcji
Uczy się Sławianin z kolejnych doświadczeń dla życia lekcji...
Prawdziwe Dziecko Boże się trudzi by dać w to serce i duszę
Gdy inni są mechaniczni - instynktownie myślą: muszę bo muszę...
Prawdziwy poeta chce poezję, albo rozpacza bezmiernie
Bo chce wskrzeszać powinność, a nie czuć się brzemiennie
A w tym lekkość ma go wznosić w uważnym słuchaniu
Gdy inni są ślepi, nie umieją być szczęściem w delektowaniu..
Jestem świadkiem tego i czym więcej się dzieje
Tym bardziej nic nie wiem, mimo to wiatr dla mnie wieje
A słońce świeci, czuję niebo i raj wokół promienieje
I moje serce tym pięknem zachwyca się i śmieje...
A się w sobie nie pętać
Że bez spontaniczności
Nie ma wolności
A tę mierzy się odwagi wielkością -
wtedy sam wobec rzeczywistości jest się wolnością
będąc nie wyspą, a z wszechświatem jednością
Gdy ufa się sobie będąc ze sobą zgodnością
W zachwycie, radości i szacunku z istnienia, który bezwarunkową miłością
Wtedy z nicości wszystko staje się dla zdziwienia wartością
I będąc wszystkim - symulując stan tej Boskiej projekcji
Uczy się Sławianin z kolejnych doświadczeń dla życia lekcji...
Prawdziwe Dziecko Boże się trudzi by dać w to serce i duszę
Gdy inni są mechaniczni - instynktownie myślą: muszę bo muszę...
Prawdziwy poeta chce poezję, albo rozpacza bezmiernie
Bo chce wskrzeszać powinność, a nie czuć się brzemiennie
A w tym lekkość ma go wznosić w uważnym słuchaniu
Gdy inni są ślepi, nie umieją być szczęściem w delektowaniu..
Jestem świadkiem tego i czym więcej się dzieje
Tym bardziej nic nie wiem, mimo to wiatr dla mnie wieje
A słońce świeci, czuję niebo i raj wokół promienieje
I moje serce tym pięknem zachwyca się i śmieje...
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Odwiedzaj mnie częściej! :)