Prawda o życiu

Niezależnie czym się zajmujesz najważniejsze jest nastawienie

Jak wszystko postrzegasz, to ma największe znaczenie

Bo możesz coś umieć, a złe podejście dyskwalifikuje

Należy być zwycięzcą, który zawsze w górę szybuje

Bo będąc jak przegrany w wątpliwości swych wartości

Jest się jak z góry pokonanym - słabym wobec przeciwności

Dopiero wiara w siebie, że jest się zwycięzcą każdego przeżycia

Buduje w Tobie nawyk, który staje się obrazem Twego odbicia

Że jesteś zwycięzcą - w pewności - źródłem radości

Że jesteś Panem życia ponad wszelkie przeciwności

Na wszelkie trudności mówisz: nie denerwuj się, radę damy

Bo mamy taką w sobie moc, że się nigdy nie poddamy

Legendy nigdy nie umierają, są Tu danym przeznaczeniem

By żyć wśród zwyczajnych ludzi świadomym swym istnieniem

Nie ma co się przejmować, trzeba być jak król nieugięty

Po co się denerwować, dołują przecież wszelkie smęty!

Trzeba się motywować i w radości kipić tą motywacją

Oraz się przygotować, by być elokwentnym informacją

I w gotowości na życie, by móc iść przez nie swobodniej

Wśród huraganów będąc w gotowości jest wygodniej

Choć każdy dzień nie jest tym co się zawsze oczekiwało

I kto by myślał, że życie codziennie tak będzie rozczarowywało

Że wiele systemów nie spełnia swych założeń przyjętych

I nieporozumień jest tyle, że ludzie schodzą na szlak przeklętych

Bo nie da się pewnych uwarunkowań przełamać

Ale trzeba się oswajać, nie wolno się tu łamać...

Przecież strat tak wiele, co tu po mnie?

Wciąż powtarzam to przytomnie

Jakby była to część mej fizjologi

A to tylko kontynuacja... patologi

Jak nazwać inaczej tę świata obłudę?

Hipokryzję bez granic i tak drogą na to wódę?

Jak to obejść, ten nieskończony kołowrót?

Który jak labirynt zamkniętych możliwości wrót

I wciąż jak mucha w tym gównie zataczając koła

Myślę o tym jak pod wpływem mega-doła

Czy kiedyś odczuję to radosne wyzwolenie?

Mam w sobie moc i mam pragnienie

A jestem wciąż jak przy ścianie otoczony

I nie ma wyjścia, a obraz życia jest zamglony

Tęsknota ma jest jak czekająca sierota

Która marzy o tym aż otworzą się te wrota

Ona jak pies co patrzy w drzwi zamknięte

I siedząc w klatce milczy o tym jakie życie jest przeklęte

A skrzydła są tak piękne, i widoki nie do opisania

I czuje to więc serce, ten skarb wiecznego smakowania

Czym jest życie bez tego uczucia wolności?

Nie jest tym co właściwe - jest ciemnością bezradności 

A wszelkie źródła radości w tym ogniu wysychają

Bo w wiecznej systematyczności - innej możliwości nie mają

Gdy życie tak krótkie, gdy wszystko przemija

A trzeba w gotowości być, bo świat zabijając dobija... 

I chciałoby serce zabłysnąć i w świetle kierować

Tak mocno wzbić się, w blasku mocy szybować

I nie czuć tego, co tak obciążyło niebo całe

Ono wytrzymuje wszystko, ale jest na to wszystko za małe

Miałem nadzieję, że te problemy to burza przed słońcem

Chciałem coś więcej niż to co wyliczam z każdym dnia końcem

Jak mam wyrazić to i komu? Gdy chciałbym do domu, do domu

Który służy pomocą, a nie jest źródłem podłości ogromu

Takiego bliskiego sercu, a nie mentalnego 

Bardziej radosnego od serca, a nie pazernego

I już dawno odsunięty od różnych środowisk życia

Depczę swą ścieżkę w cieniu prostego ,,bycia"

Jak mam ułożyć to sobie? Gdy moje ręce chcą tworzyć

Coś więcej by chciały niż to samo w kółko mnożyć

Moje ręce by chciały sztuką wyrażania się zajmować...

I tak malować gdzieś pośród drzew - całym sobą konstruować

Te obrazy z impulsów nieznanych, tajemniczych, aktualnych

Pośród żyjących w swych problemach ludzi zakłamanych

Chciałbym, by każde moje słowo osiągało poziom taki

By było krokiem na przód, a nie zataczało się w dół nijaki

Nie widzę siebie w tym padole hipokrytów bez sumienia

Nie widzę sensu w tym, choć sens pali się w źródle mego istnienia

Dlatego idę ślepo, bo nie satysfakcjonuje żadne osiągnięcie

A dyscyplina, którą ku progresom wykazuję zawzięcie

By iść do przodu, by widzieć postęp - jakieś w sobie posunięcie

Które będzie otwierało to co wyglądało jak zamknięcie

Mimo że wydaje się jako takie przejściowe i zmienne

To chcę tego doświadczać - bo ono rozświetla co ciemne

A wiem, że tylko Bóg uszlachetnia, nadaje tego blasku

I miłość, którą napełnia daje moc w każdym potrzasku

A niezależność wtedy jest wynikiem w tym procesie

Bo Bóg stworzył tak ludzi by latali swobodnie w swym bezkresie

Który sami generują i który dotykają swą obecnością

Nadając nowego spojrzenia wdzięczności radością

Bo tylko odwaga pozwala posmakować wolności

A czując tą pewność siebie - zaufania i radości

Pozwalając na ruch, by płynąć razem z tym co płynie

By wszystko grało jak w zorganizowanym festynie

Żeby żaden element orkiestry nie koślawił melodii

Tworząc z niej nie dzieło wybitne, a dzieło parodii

Gdybym mógł uczynić ten krok, by być tam gdzie nie mogę

I muszę tak patrzeć na życie skulony na podłogę

Pośród płynnych nieporozumień, do których nie pasuje

Które psują tak, że film nie styka - ich podłość dołuje

Więc odciąłem się, nie chciałem tego wcale

Życie tak mnie oszukało, ale ja patrzę w przód stale

Bo chcę tu jeszcze zacząć żyć - pełen możliwości

Poczuć jeszcze coś mimo porażek - poczuć smak wartości....

One są wszędzie - wystarczy spojrzeć dokładnie

Ale system odcina od nich umiejętnie i zaradnie

Bo ma wolną rękę, by tak robić, by wykorzystywać

Jak rąbane drzewo dla drewna, by później zbywać

Bo owoce jak i źródło ich stają się nieuważane

Liczy się tylko wyciśnięcie, a potem śmieci są wyrzucane...

Wszechświat jest królestwem, do którego należę

Nigdy nie będę się czołgał - będę wzbijał się - w to wierzę!

Jesteśmy wszechświata Bogami - cóż jest poza nami?

W wiecznej radości bądźmy zwycięzcami

Bitwa nie ma końca, nie da się od walki uciekać

Trzeba umieć walczyć, nie poddawać się - nie czekać

Nigdy nie będzie takiego zbiegu okoliczności

By los zaczął sprzyjać - wspomagał w wolności

Tylko odważni mogą tu czegoś więcej posmakować

Jeżeli chce się żyć trzeba więc zrobić krok w nieznane - ryzykować

Nikt nie daje póki sam nie weźmie się zaciekłością

Wolność mierzy się odwagi wielkością

Ludzie się tego boją, bo systematyczność ich zabija

Bo ten system ciąży niebo - jak powinien nie sprzyja

I pomyśleć można: po cóż korzystać z wolności

Gdy energia jest niezbędna - ważna dla systematyczności

I to pytanie to jest zagadka nierozwiązywalna

Jak pogodzić te dwa - złota reguła jest nienamierzalna

Wobec niewiadomej nie jest nic jasne niestety

Trzeba po prostu się nie poddawać i szukać we wszystkim zalety...