Lustro rozumu i miłości

Lustro rozumu i miłości ku rozsądkowi (intuicji)

Nie przejmuj się, czujesz wyjątkowość przecież od urodzenia

Realizuj swój świat i w nim bądź mimo odrealnienia od zniewolenia

Twórz co czujesz, bądź na swych zasadach suwerennie

Niezależnie od wszystkiego, rozświetlaj się nadziemnie

To twoja chwila, zawsze była Twoja, tylko szans nie dostrzegałeś

Sam jesteś szansą, więc po co się śpieszysz, ku czemu tak biegałeś?

Nie ma innych szans poza Tobą, Ty nadajesz sobie kierunek

A idąc spontanicznie tworzysz nowy sens otrzymując za to szacunek

Lub dyskryminacje, po której tracisz znów pewność siebie

Nadzieja ulatuje i tworzy ciemne chmury na Twoim niebie

A miałeś ją w garści, by realizować swe piękne marzenia

Ale jak, bo gdy zaciskasz przelatują przez palce doświadczenia

I co mam w końcu uczynić, gdy gonię wciąż robiąc co możliwe

Wymyka się to w zagubienie, i oczy stają się nieszczęśliwe

To jest mój świat, czyli coś czego Ty nigdy nie zrozumiesz

Twoja logika nic tutaj nie da, nią wobec mnie nie zatriumfujesz

Jedyna tu rada to zaakceptować i obecnym być bezinteresownie

Okazać miłość, bo jestem lustrem, które wytknie Ci każdą zbrodnie

Nic nie ucieknie, gdy dogłębnie weryfikuję ze źródła istnienia

Każde odczucie na najwyższą skalę intensywnie w świetle widzenia

A więc mam wpływ na tak wiele i mogę mieć na więcej

Możliwości nieograniczone w wyobraźni mej dziecięcej

Umniejszające założenia, które wytworzyły sztywne granice

Ja bać się nie mogę, w gotowości być muszę, w swojej logice

By nigdy nie spocząć, a być tu do końca jak wilk nieobliczalny

Pełen ambicji, to moja taktyka, w argumentach niezniszczalny

A w planach być coraz lepszym po drodze biorąc najkorzystniejsze

Każdy mój ruch tu powoduje, że twe źrenice stają się mniejsze

Bez litości, skumulowany w odpowiedzialność za tę samotnie

Szlifując wartości znów rosnę w górę wyostrzając pierwotnie

Człowiek bez złudzeń, technologia przyrody w bezgraniczności

Wśród gwiazd, sam sobie granicą w pasji na Ziemi i w miłości

Więzień swych pragnień znów szukam najlepszych możliwości

By zjeść i pogadać w atmosferze zrozumienia i wrażliwości

Ku rozsądkowi ta moja droga, początek to świat niezmierzony

Gdzie jestem sam niepodzielnie z innymi, gdy patrzą ludzi miliony

Nie mogę uciec od was, jesteśmy od początku na siebie skazani

Ta cała planeta to wspólna jest przestrzeń miłości i tyrani

Czy dotrę do rozsądku, czy na mecie wszyscy się pogodzimy

Ile żywotów jeszcze przede mną, gdy umieramy i się rodzimy

W końcu nastanie optymalność, wyższy poziom zrozumienia

Ta głębia da przestrzeń wszystkim dla indywidualnego doskonalenia