Wędrowiec symulacji
Nie ma innej możliwości jak wędrować nieskończenie
Ruch to życie, w tym jest światło - w tym wielkie jest znaczenie
W moim życiu wciąż jest nazbyt niesamowita sytuacja
Myślę że to nie przypadek - to jest losu prowokacja
Gdybyś widział to co ja, doświadczając tymże ciałem
Będąc taką świadomością, którą się symulowałem
To byś widział, gdzie ja żyję, że to inteligencją ułożone
A ja wciąż obserwatorem, który idzie w zdarzeń nieskończone
I radzę sobie tu świetnie, choć się często zastanawiam
Że ja jestem ponad tym, nic nie wiedząc i się tego nie obawiam
Nie przejmuje się, czuję że ruch musi wieczny być
By światło mogło się tlić, by drogę symulować tak bym mógł żyć
Na pieniądze wciąż nie patrzę, ale chcę być szczerze uważany
Gdy ktoś chce mnie oszukać to percepcji stan jest wyostrzany
Rzeczywistość już tak wspiera - w tymże stanie rozpalony
Choć święty spokój we mnie się promieni - to czuję się szalony
Smutek często mnie ogarnia, że nikt nie współodczuwa tego stanu
Sam tak jestem, lecąc wiecznie, ponad światem bałaganu...
W tymże są te ustawienia jak piaskownice dla dzieci
Za tym wiecznym teatrem jest cisza - wysypisko śmieci
Chciałem w końcu tutaj móc coś więcej nad królewskie życie
W którym żmijogrody spełniają się w iluzji wciąż umysłem obficie
Może to za dużo? Jednak życie zdolne jest do tego
By w końcu zacząć szczerze żyć wszechświatem odkładając ego...
Niczym się nie martwię, nawet nie dbam na zbyt o jedzenie
Po prostu wędruję, a w tym zawiera się świadomości istnienie
Jednak ludzie jak zombie nawet tego nie chcą poznawać
Jak zahipnotyzowani w ograniczeniu i nieszczerości będą udawać
Bo tak przystało, by móc adaptować się do świata złudnego
Trzeba więc drapieżnie rzucać się, uparcie cwanym być rozpalając ego
Nie chcę takim trybem żyć, nie potrafiłbym - zbyt współczuję
Choć może tego nie rozumiesz, mimo wszystko was szanuję...
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Odwiedzaj mnie częściej! :)