Do wyrzutków innych wymiarów

Do wyrzutków innych wymiarów walczących o swą obecność

Niektórym ludziom zbyt dużo do szczęścia nie potrzeba
Bo nawet nie umieją o to zawalczyć - ginąc w mrokach nieba
Gdzieś w nieznanej sytuacji, przepadając zapomniani
Kim więc byli tu dla świata? Gdy wciąż są tutaj niechciani
Znam ich, oni żyją jakby czuli się przegrani, bo odsunięto ich na starcie
Z dnia na dzień cieszą się z małych rzeczy, bo w ich sercu jest rozdarcie
Nie umieją więc inaczej, gubią się w mechanizmach konieczności
Oni tacy wycofani potrzebują wciąż miłości, która uskrzydla ich w wolności
Jednak są tak zbyt ostrożni, bo przez złudne obietnice stracili zaufanie
Dla nich nie ma tu wolności - w ich obliczach załamanie
Gdy są wciąż uzależnieni od sytuacji, którą dźwigają
Ból się w ich sercach mieni, choć wciąż sobie pomagają
Czasem widzę jak przechodzą ze spokojem jakby pogodzeni
Są wymiarem innej świadomości - tak zostali tu zrodzeni
Wciąż uciekają w zależności, bo w tym świecie nie pasują
To wyrzutki, a w ich sercach inne światy wciąż pulsują...
Czym więc bardziej się wyzwolą przekraczając umysł świata
Wtem ich serce już rozkwita, życiem mieni się komnata
Świadek staje się radosny, śmiałość znów pewnością mierzy
Wolność nabiera kolorów, wtedy nicość coraz bardziej wierzy...