Z cyklu wierszy ,,niebo pamięta"
To psychologia złej natury
Która tworzy mi tortury
Jak uwolnić się z więzienia
Gdy serca rodziców z kamienia
Nie pozwalają żyć normalnie
Widzę wszystko skrajnie...
Tych nerwów nikt nie odda mi
Jak i łez z tymi słowami złymi
Kto je weźmie z mej psychiki
Rodzice kreują atmosferę paniki
Jak wyzbyć się tego przejęcia
To powraca jak nabyte zaklęcia
Których zdjąć samemu się nie da
Zmarnowany potencjał to i bieda
To powraca - ich znieczulica
Ich zło jak do zaświatów kotwica
By zamknąć w ich wymiarze
Który pali otoczenie jak w pożarze
I nie móc uciec z tego koszmaru
Jak wyjść z tego złego wymiaru?
Tu panuje chaos powierzchowności
Podłość bez szacunku dla wartości
Impulsywność jadu toksycznego
Problematyczność, by narzucać ego
Stalowa stanowczość manipulująca
By wywołać winę, która paraliżująca
Ta iluzoryczność wciąga codziennie
Zmagam się przy Bogu będąc wiernie
Gdy wygrywa preferowana niemoc
I tak często podsycana przemoc
A to budzi mą nieśmiałość, udręczenie
Tak że wyjść nie mogę poza zniewolenie
Gdy wysysa to siły na normalne istnienie
Kto mi pomoże, gdy życie to takie więzienie...
Wiem, że jak nie wezmę sobie samemu
To nikt nie da, bo każdy tu ulega złemu..
Bo ono wciąga jak nie przemocą to psychologicznie
Zabiera w przepaść niewinnie i błyskawicznie...
Zło jest psychopatyczne, toksycznie troskliwe
Dlatego zdaje się być piękne i życzliwe
Ale niech nie zmylą Cię te wnioski fałszywe
Bo zło chce niewolić wszystko co żywe
Odwracać wartości właściwe w swoje iluzje
Nie zagub się, gdyż naturalność nie prosi o konkluzje
Wyrasta z niczego, byś mógł się zapomnieć
I w tym zapomnieniu poczuć szczęście, by sobie przypomnieć...
Co to jakość, zdrowie, harmonia, być przy Bogu
Cicho, łagodnie, spójnie ze sobą bez żadnego nałogu
By miłość ożyła, by moc się już tliła
Światłem przenikła, radością orzeźwiła
Empatia otwierała, by obserwacja wiecznie unosiła
W poezji miłości w tym rajskim ogrodzie piękno wielbiła...
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Odwiedzaj mnie częściej! :)