Ja tylko wędruję jako świadek tego co się tu dzieje
I nic więcej, a reszta się smuci i reszta się śmieje
A ja tylko wedruję, delektując się przyrody zjawiskami
Wyciszam delikatnie rozpływając z tymi wrażeniami
I nic więcej nie wiem, jak w obrazie boskiej projekcji
Jestem i nic więcej nie wiem, ale uczę się z życia lekcji
Bo nieraz mnie wzniesie jakieś olśnienie
A reszta wędrówki jak ciche więzienie
Jaki jest cel tej mojej bierności? Gdy czuję się obco w tym raju
Wielbię te wszystkie piękna wolności, ale ta miłość jest jakby na haju
Nigdzie nie spieszno, a dążyć gdziekolwiek jest mi obojętne
Wszechświat jest fajny jako pierwotny, a resztę widzę jako smętne...
I jak tu naturalnie cieszyć się wolnością
Gdy ludzie ją psują swoją ułomnością...
Gdy uwielbieniem obdarzam wszelki przejaw życia
A widzę jedynie umiłowanie do niewolnikiem bycia
Gdy tak idę, uśmiechając się bezwarunkowo
Przebijając swoim światłem każde fal dźwiękowych słowo
I ten promień jak zapalnik w drodze miłowania życia
Rozbudzić powinien zachwyt, a nie smutek ,,swego odbicia"
Bo jak się poruszam to jakbym leciał jak anioł bez troski w nieznane
To ludzie w nerwach uciekają, ich życie jest zakłamane
A radość błoga akceptująca wszystko co spotyka
Chce budzić uczucia u tych, którym wszystko umyka...
Niestety ta ułomność wrodzonej obłudy i bezwzględności
Nie znajdzie dla mnie uśmiechu, czy skromnej wdzięczności
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Odwiedzaj mnie częściej! :)