Niewinny kwiat to był, chciał życia w spokoju
Dawał z siebie wszystko mimo świata gnoju
Który mu przyszło znosić, gdy burdel tu trwał
Mógł to być mały skrawek i taki by się nadawał
Jeżeli możnaby dzięki niemu odczuć ulgi trochę
A tak życie ma tu ze mnie nie małą radochę
Bo w jakiś sposób szczególny, wyjątkowy
Jestem sam z tym co prowokuje stan chujowy
Szkoła to był czas, który warto raczej zapomnieć
I patrzeć w przód, nigdy już więcej sobie nie przypomnieć
Te dziwolągi, które narzucały sposób myślenia
Ci nauczyciele to chorzy uzurpatorzy bez sumienia
Obłudnicy bez uczuć, komuniści po znajomości
Kultywujący cierpienie, prześladujący ludzi pełnych radości
Młodzież, która zakochana jest w swobodności
Oni dali wiele chwil smutków i niesprawiedliwości
Uwielbieni w usztywnianiu granic, by tworzyć armię pospolitości
Zamykali drzwi do myślenia, karali za impulsy ku wolności
Gdy życie jest bez dróg, wolne w przyrody wieczności
Uwielbili pieniądz pełni wypaczeń, zapomnieli czym wartości...
Choć nie mam nic do tego, że ktoś chęci ma niezmierne
I instynkt przetrwania każe udawać do pracy chęci wierne
Niekiedy oszukiwać innych dla dobra szczególnego
To nigdy nie zrozumiem po co zatracać się dla tego wszystkiego...
W tak sposób okrutny, że innych to rani do obłędnych skrajności
Po co wielbić ciemności, zamykając się na światło teraźniejszości...
Bo wszechświat przewiduje dla tego miejsca wiele możliwości
Nie idź w stronę liniowości, ufaj wiecznie intuicyjności...
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Odwiedzaj mnie częściej! :)