Pamiętam jak kiedyś tu byłem, jak kiedyś tu żyłem
Się nic nie zmieniłem, a się zagubiłem, zgubiłem...
I jestem tu znów, to samo uczucie, choć lekka tęsknota
Nie mogę pogodzić się, że tak mnie kradnie rodzina, robota
I te szkoły wszystkie, nic z tego zrozumieć nie mogę
Kształtują te doświadczenia, ale muszę znać swoją drogę
Muszę pogodzić się z tymi myślami i tymi chwilami
I że mój umysł tworzy świat, który się różni swoimi falami
Dzielę się nim z tymi, którzy utożsamiają się z mymi odczuciami
Którzy delikatni jak kwiaty mrugają do mnie kocimi oczami
Ten świat zabiera nas bez granic, bo każdy jest inny
Każdego umysł jak świat oddzielny przyczynia się w szczyt depresyjny
A później płynę jak statek po niebie - to obraz utopijny
I czuję wtedy jak wszystko układa się w orkiestry obraz melodyjny
I nic nie jest pewne - jestem między tymi skrajnościami
Że niewoli mnie mentalność rodziców, a odcinając się jestem już ponad chmurami
Ze swymi rozważaniami cicho ponad horyzontami
I widzę tam już umysły rezonujące, już widzę te światło we mnie płynące...
Ono jak naturalność, jak lekarstwo na problemy niepokojące...
I wszechświat pulsuje, a każda fala Jego mnie wznosi
A gdy jesteś, każde słowo nadaje tu tempa, i serce o więcej nie prosi...
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Odwiedzaj mnie częściej! :)