Zdeptany Kwiat (Przez złych rodziców znowu...)

Zdeptany Kwiat (Przez złych rodziców znowu...) - z dedykacją ;)

Wołałem Cię, nie udało mi się, byśmy poczuli się wzajemnie 

Przez okoliczności i Twoje błędy zacząłem patrzeć kamiennie

I chciałem szukać uczuć, które byłyby światłem dla myślenia

Jednak tyran zerwał kwiat i zdeptał przyrównując do kamienia

Zastygł Jego blask w okruchach porządku, który budowałem

I nie widzę siebie w lustrze i jak Feniks już nie powstałem

Jakby coś nagle wyssało życie i zrujnowało sens motywacji

Negując naturalność w procesie przemocy w imię uzurpacji 

Tak łatwo coś zniszczyć i nawet nie przeprosić zostawiając

Jaki ten kwiat biedny, że bez życia w sobie się zapadając

Próbuje coś zrobić jednakże nie ma wyjścia konstruktywnego 

Więc został w znieczulicy zaszczuty z etykietą samotnego 

I wciąż na nowo już, gdy nie zwraca tyran na niego uwagi

Cały czas wchodzi mu na głowę ten but pogardy i zniewagi

I depcze życie, które na nowo chce wędrować w przestworza

Twe słowa są jak brzytwy, by to co zostało zakleszczyła obroża

Bo jak zwierze szczekasz, a nie potrafisz z ludźmi rozmawiać

Nie wiesz co to uprzejmość, jak przepraszać, jak się dogadać

I może śmieszne to dla Ciebie jest, gdy czytać tak przychodzi

Widać, że ten świat w ruiny idzie i na czele z takimi zawodzi