Azyleus

Dziwne światło na niebie jaskrawo granatowego koloru

Ukazało się jak z jakiegoś o kosmitach horroru

A z niego ujawnił swe oblicze demon z innego wymiaru

Był ogromny, było widać mimo niedokonanego pomiaru

Wypełznął z nieba jak z ziemi ukazują się małe robaczki

Pokryty naturalnym pancerzem, a na ramionach czaszki

Z pleców falowały mu człony zakończone kolcami

Z paszczy wylatywała zimna para wypełniona toksynami

Był cały oślizgły, miał zieloną skórę i zęby na dłoniach

Otwory z których sączyła się ślina w krwawych odcieniach

Demon zwał się Azyleus i wyglądał makabrycznie

Miał twarz powykrzywianą i czerwone oczy jak chory psychicznie

Unosząc się nad budynkami zaczął czarować, naprężyły się barki

Brzmiało to jak w różnych melodiach wirowanie wiertarki

I z rąk wypłynął strumień światła, który pół miasta spalił

Ludzi ogarnęła panika a Azyleus dalej promieniami raził

Toksyny zamieniły zwierzęta na zombie odporne na ognie piekielne

Bo to już nie były istoty śmiertelne tylko nieśmiertelne

Na niebie pojawiło się więcej świateł, pół Ziemi już opanował mrok

Bóg się patrzał z kosmosu na to i popadł w odrętwienie i szok

Ze świateł wypełzły dinozaury-mutanty latające

Opanowały naszą planetę, były ich tysiące

Inwazja zombie przejęła drugą część Ziemi aż do cieni

Aż w końcu nastała epoka wody i popękanych kamieni

Bóg patrzał i tego się nie spodziewał i się zastanawiał

Trzeba coś z tym zrobić postanowił, choć się obawiał… 

Wysłał więc na te zgliszcza swojego anioła
Poleciał zataczając po wszechświecie koła
Jego skrzydła promieniały wiekuistym blaskiem
Dotarł, a gałki oczne poodpadały mutantom z trzaskiem
Powykręcane wylatywały ciągnąc za sobą unerwienie
Niczym flaki, po czym te latające stwory porozbijały się o kamienie
Zombie nie wiedziały gdzie mają iść i powpadały do oceanów
Topiąc się i wypełniając wodą aż nabrały kilogramów
Został demon trupioblady, rzucił się na anioła
Wołając: zostaw tę planetę, jej ziemia już jest goła!
Uderzał końcami członów, aż trafił boską istotę
Uśmiechnął się krzywo, myśląc, że już skończył robotę
Ale anioł zwany Astronielem nie dawał za wygraną
Wyciągnął z tyłu z pochwy miecz nie przejmując się raną
Uderzył światłem w Azyleusa, ale ten z rąk rozbłysnął promienie
I rozprzestrzenił się huk, aż zadrżały ziemia i kamienie
Bóg przyglądał się Astronielowi i myśli: co z niego za łamaga
Nie potrafi w pojedynkę pokonać tego demonicznego maga
A dwie potężne moce siłowały się w powietrzu nad ziemią
Anioł czując zbytnio zadane ostrzem bóle, które w nim drzemią
Upadł na ziemie przezwyciężony wielkiej mocy ogromem
Zamknął oczy żegnając się jak Bóg nakazał z niebiańskim domem
Gdzie trafił? Do piekła, bo jego duszę połknął zwycięzca
Wziął do rąk ciało, wyjął serce i rozkwasił na kawałki serca
cdn...