Jak zwykle byle jak, byle co, bo wmówili, że życie jest takie
Nie rozumieją lub udawają, a spojrzenia ich zachłanne, nijakie...
Ciągle te rozczarowania, pod górkę przez brak dogadania
Bo nie ma rozmowy, są tylko różne stany frustracji i załamania
I co z tego, że jestem ambitny, że zawsze uczciwy i spokojny
Szczerze z dobrego serca jakby ludzie byli braćmi i nie było wojny...
Co z tego, że nie miałem nic na sumieniu, byłem niewinny
Gdy teraz widzę stereotypowe myślenie - to schemat rodzinny
Który bezwzględnie narzucony z zewnątrz przez układy interesów
Gdy rodziny ustawiają się w machiny systemowych procesów
Mam marzenia, z których nie rezygnuję i dążę do nich od lat wielu
A wrażenie mam, że jestem wciąż zbyt daleko od celu
I dlaczego tak nie mogę się wciąż z ludźmi dogadać
Patrzą na mnie dziwnie, próbują etykiety nadać...
A chciałbym, by było po prostu właściwie - normalnie
Bez problemów, przez które często czuję się skrajnie
Tak mało chwil z innymi, tak dużo z przemyśleniami
I na nic to, gdy płynę tymi podstawionymi drogami
Wszystko ustawione i śmieją się ze mnie codziennie
Gdy milczę i poddaję się Bogu, by iskrzeć promiennie
Taki niepokój ten świat we mnie zakłębia i nim dusi
I te wątpliwości, bo brak pewności w jutro męczyć musi
Tak na skraju wciąż, gdzie nie mogę tak jak marzyłem
Bo czułem tak - ta esencja ze mnie drga, z którą się narodziłem
Ona od wnętrza krzyczy - każe wyjść i nie gonić w ciągłej walce
Każe cieszyć się już teraz, oczyścić duszę w promieni zmywarce
To mi się należy od narodzin, by żyć tak jak Bóg stworzył
Bym mógł jak chcę, a nie z ludźmi się kłócił i pokorzył
Gdy tak dręczą mnie te układy narzucając kierunki i zasady
A ja mam swoje, których nikt nie chce, które chowam do szuflady...
Bo nie dogadam się, a chciałbym tu raj i wszystko w harmonii
Każdy medytujący i radujący się w tej doskonałości symfonii...
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Odwiedzaj mnie częściej! :)