Zło się mną interesuje...
Wciąż pięknem czaruje
Na każdym kroku
Bym zagubił się we wzroku
W wiecznym mroku
I był w ciągłym szoku
Doznał ciemności
By nie było litości
Czuję oddech niewinny
To diabeł uczynny
Z anielską cierpliwością
Niewinną podłością
Atakuje z każdej strony
Jestem tym otoczony
To jest stan niekomfortowy
Czuję się upośledzony
Gdy się mną interesuje
I wciąż pyta i coś knuje
Ciągle mnie wykorzystuje
Coś próbuje, coś próbuje
Kusi bym tu wpadł w pułapkę
By mnie jadł tu jak kanapkę
I się sycił w satysfakcji
Że się tracę do tych akcji
A niewola uciążliwa
Uważność ma przenikliwa
Diabeł chce mnie tu u siebie
Bym się widział tu jak w niebie
A nie odczuwał już wolności
Że aż służył tej podłości!
Wszedł w ciemność i nie wiedział
I aż wiecznie tutaj siedział...
Gdzie inteligencja jest zatruta
Boskość życia złem popsuta
Wciąż dymany, wciąż głaskany
To są zła ochydne plany!
Zło istnieje i muszę je rozpoznawać by je spalać i by wpadało w tym ogniu we własne pułapki
Gdyby nie istniało to bym żył pełnią bez przerwy
Spalać zło jest dla mnie jednoznaczne z przenikaniem go z automatu ale to że go nie zauważę to niesłusznie. Otóż trzeba zauważyć zło by je odbić... By wpadło we własne pułapki
Będąc na wysokich wibracjach a nie próbując skupić uwagi na tym co złe by je przeniknąć, przeciąć światłem swej uwagi to wtedy zło może na nas oddziaływać i knuć by podejść w sposób dla nas nieświadomy i brnąć w tym cierpliwie...
Zło musi czuć respekt, trzeba zauważać każdy jego początek...
Nie można pozwolić by zło wpływało na nasz komfort bycia w tu i teraz...
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Odwiedzaj mnie częściej! :)