Boże o co Ci chodzi, że dałeś mnie do takiej rodziny, gdzie jestem bezsilny, rozbity i bezradny?
Dlaczego nie pozwalasz mi żyć, a każesz mi się gubić, każesz mi klęczeć, gdy podłość się wzbija.
Każesz mi się zamykać, gdy umiera nadzieja...
Zabija to we mnie śmiałość do życia, niszczy poczucie wartości....
Zapętla w zagubieniu, niszczy siłę woli, niszczy strukturę energetyczną, oddala od rzeczywistości, w której się poruszam...
Tę surowość, bezlitosną agresję słyszę jak z za szyby głębin oceanu. Jest to trucizna, która wlewa się do wody mej świadomości i nic już nie jest piękne, wszystko staje się podłe ...
Gdy widzę tylko mamę... Sama obecność wzbudza niepokój...
Mama uważa, że moja obecność to wchodzenie jej w drogę... Samo moje spojrzenie...
I ten bezsens jest wieczny....
Chciałeś bym to poczuł, gdy nikt nie czuł
Chciałeś, by mnie to przeniknęło, gdy nikt tego nie widział nawet...
Chciałeś, bym wstał z kolan i wyraził co czuję... Tylko to chciałeś....
Chciałeś mi powiedzieć, że moje uczucia są bardzo ważne, są niezbędne dla ludzi, którzy nic nie czują, są twardzi i ślepi...
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Odwiedzaj mnie częściej! :)