Odwieczny dylemat...
I jak tu naturalnie cieszyć się wolnością
Gdy ludzie ją psują swoją ułomnością...
Gdy uwielbieniem obdarzam wszelki przejaw życia
A widzę jedynie umiłowanie do niewolnikiem bycia
Gdy tak idę, uśmiechając się bezwarunkowo
Przebijając swoim światłem każde fal dźwiękowych słowo
I ten promień jak zapalnik w drodze miłowania życia
Rozbudzić powinien zachwyt, a nie smutek ,,swego odbicia"
Bo jak się poruszam to jakbym leciał jak anioł bez troski w nieznane
A ludzie w nerwach uciekają, ich życie jest zakłamane
A radość błoga akceptująca wszystko co spotyka
Chce budzić uczucia u tych, którym wszystko umyka...
Niestety ta ułomność wrodzonej obłudy i bezwzględności
Nie znajdzie dla mnie uśmiechu, czy skromnej wdzięczności...
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Odwiedzaj mnie częściej! :)