Ciągle swoimi scieżkami
Jak wilk między owcami
I tego bagna potworami
Ponad wszelkimi shematami
Między baranami i władcami
Jestem ze swymi tajemnicami
Sam obcy wśród świata tego
I pytam dlaczego? Dlaczego?
Biegnę po prostu przed siebie
Jestem jakbym był w niebie
Ignoruje wszelkie wyobrażenia
One nie mają znaczenia
Są tylko prawa właściwości
Wszechświat pełen możliwości
I nie chodzi o przyzwolenia
A co się zdarzy z bodźca istnienia
I nic nie wiem, po prostu widzę
I jestem sobą i się nie wstydzę
Co będzie to się zdarzy, to będzie
I w sukcesie i w błędzie, obłędzie...
Patrzę jedynie, po prostu obecny
I to prawda, a nie plan niecny
Wszystko ustawione jak się poruszać
Wyobrażone, by się do tego skuszać
Jestem wilkiem, nie będziecie mnie zmuszać
Nie jestem stadem, by się tym wzruszać
Jestem po prostu pewnością obserwacji
Nieustraszoną w tej wiecznie chorej narracji
Wyobraźni kreacji - oszustw kontynuacji
Szatańskich zagrywek i akrobacji...
I nic tej pewności nie przebije
Bo w niej Architekt się kryje...
I promieni jak delektuję się w zieleni cały
Bo chcę być żywy, a nie skamieniały
I rozbudza, bo zapał się nie ostudza
Skacze w wyrazistość, wyzwala, nie zabrudza...
Wystarczy zaufać, że już się jest doskonałym
I nic więcej nie trzeba, można być małym...
Bo wywyższanie się nic nie da, bo już jest pełnia
Samowystarczalna i doskonała - się spełnia
Wystarczy być pewnym tego zaufania
I iść promieniście - z energią do bytowania
Być poza schemat, poza pomieszczenie
Które ogranicza w nich każde istnienie
Trzeba wyjść poza ściany, być wyżej niż świat
Tak by w niebiosach widziały się siostra i brat...
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Odwiedzaj mnie częściej! :)