Polska to Osobliwy Psychiatryk

Polska to Osobliwy Psychiatryk

Człowiek żyje w idei myśli, w które wierzy.

Wszystkie otaczające nas informacje, które bombardują nasze postrzeganie są ideą, a nie prawdą, mają być może zamysł bycia realistycznymi, ale realność jest bardziej złożona i pełna osobliwych sytuacji. Nie jesteśmy w stanie zweryfikować faktyczności informacji, którymi jesteśmy bombardowani, polegamy tylko na wierze, wierze w dobrze przedstawioną informacje, wierze w autorytet, wierze w idee, wierze w zbiorowy obowiązek, wierze w zbiorowy paradygmat nowej i starej kultury, wierze w modę, wierze w projekt. Gdyby wyjść z tych idei myśli i spojrzeć własnym doświadczeniem, własnym rozumem na tajemnice otaczającego mnie życia, na tajemnice osobliwości jaka funkcjonuje w tej przemijającej wieczności chwili oglądam wtedy Polskę, która jest Psychiatrykiem.

Ludzie nie są szczęśliwi, żyją rutyną, patrzą się w telefon.

Nie potrafią się zatrzymać, wyjść z idei, pokontemplować tej chwili tajemnicy nic nie robienia.

Próbują nadawać wartości każdej rozmowie, tak jakby rozmowa nie mogła być bezwartościowa, bezinteresowna i pełna osobliwych emocji i treści

Próbują traktować rozmowę poważnie, zamiast zrozumieć że nic nie musi być poważne, to nasze nastawienie nadaje atmosfery sytuacji, nasz dystans ma wielkie znaczenie

Nie potrafią się bezczynnie nudzić 

Nie potrafią cierpliwie obserwować

Nie potrafią cieszyć się z małych rzeczy 

Nie potrafią doceniać tego co mają

Nie potrafią żyć w tu i teraz i zachować uważności w chwilach próby

Nie potrafią tak się nudzić by obudzić nieznane pokłady kreatywności

Człowiek ma wrażenie, że żyjemy w nowoczesnych czasach, a to też jest ideą postrzegania. Koncentrowanie się na zewnętrznym celu, na zewnętrznym rezultacie, zamiast na życiu które jest celem samym w sobie też jest ideą, którą tworzymy nieświadomie.

Świat to wiecznie rozpoczynające się przedstawienie, które kończy się codziennie na sposób narzuconej idei dnia codziennego.

Nasze życie polega tylko na wyobrażeniach, ideach.

Jedyne co jest wolnością poza ideą to być może świadoma spontaniczność.

Gdyby spojrzeć na czas, dlaczego liczy się dopiero od Narodzin Chrystusa? Ta oś czasu to również wymyślona idea.

Trzyma się ludzi w idei czasu, idei przestrzeni, idei obowiązków.

Nie ma czegoś takiego jak ,,wspólny rozum".

To jest hipokryzja i obłuda!

Wszystko jest osobliwe w swych procesach w tym śnie i do wszystkiego trzeba podchodzić bez wzorów myślenia, bez idei, a indywidualnie, bo wszystko jest od siebie inne i różne, a wtem dowiaduje się z własnego doświadczenia bezpośredniego z tajemnicą nieświadomości, którą sobie uświadamiam rozmawiając i przebywając z tym jednym człowiekiem, że ów człowiek potrafi być naprawdę samotny pośród tłumu i pomimo poczucia wartości i zaangażowania w sprawy codzienne nie potrafi znaleźć w sobie właściwego nastawienia, by nie traktować życia jako narzuconych celów czarno białych od a do b, tylko chciałbym by zwrócił uwagę że mamy cały alfabet idei, że mamy całą paletę kolorów, że wszystko może być inspiracją, że sami możemy być konsekwentni wobec własnych długoterminowych celów, że wyobraźnia jest ważna, ale ważniejsze jest by traktować życie jako cel, że gdy idziemy do szkoły to nie jest ważnym celem by tam dotrzeć, a ważne jest by nie przegapić tej chwili, by iść bezpiecznie, by zachwycać się tym co się zdarza z chwili na chwilę w tej przemijającej chwili wieczności.

Gdy patrzę na drzewo widzę trawę, widzę okna, budynki, ulice. Gdybym widział tylko drzewo to patrzyłbym względem wzoru myślenia, a to byłaby ignorancja. Gdybym widział samo drzewo, gdy przecież jest niebo, jest wiatr, jest deszcz to patrzyłbym względem wykształcenia wyłaniającego się z podświadomości, które przywołałem archetypem myślowym, symbolem myśli. Byłoby to ignorowanie rzeczywistości dla tego jednego wzoru postrzegania.

A jednak to wszystko to nie jest tylko drzewo, a cała tajemnica, która pojawiła się we śnie jako ta jedna jedyna chwila...