Wąż nieskończonej żeglugi
W mojej głowie siedzi wciąż koniec Kali Yugi
To obraca się jak wąż nieskończonej żeglugi
Inność czuć z mej obecności jakbym pomylił planety
Mam wrażenie, że Bóg mówi: Tak miało być niestety...
Tysiące wierszy, płynę po oceanie wieczności
Jestem żeglarzem jak Homer tylko innej rzeczywistości...
Z każdym przełamaniem się, dotrwaniem do kulminacji
Odtworzeniem algorytmu, by móc sprostać każdej narracji
Dotyka mnie uczucie wolności oraz fascynacji
Jednak zawsze przygoda kończy się w tragizmu sytuacji
I taki musi być los, by kontynuować dzieje nicości
Z której kreuje się wciąż inny sen dla każdej społeczności
W inne tryby wchodzi dzień - ciąg mechanizmów je wyznacza
Poprzednia chwila nieodwracalna - ludzki rozum to przekracza...
Taki jest wędrowca los, by przechadzać się w wieczności
I spotykać nowe chwile, które odejdą w kąt ciemności
I rozpłyną się na zawsze, a wspomnienie pozostanie
Te sytuacje układane jakby wyższy zamiar narzucał mi wyzwanie
Nie mam wpływu na nie, wolę godzić się w ich założenia
To przewidziane dla mnie, gdzie ja nie wiem dokąd idzie ciąg dążenia....
Choć w mojej głowie siedzi wciąż Koniec Kali Yugi
To obraca się jak wąż nieskończonej żeglugi...
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Odwiedzaj mnie częściej! :)